“ஹலோ மதன் ஹியர். என்ன சார் இது? சாயங்காலம் 4 மணிக்கு உங்க மார்க்கெட்டிங் மேனேஜர அனுப்பறேன்னு சொன்னீங்க. இப்ப மணி 6 ஆச்சு. நானும் அட்வான்ஸக் கேஷா வச்சிக்கிட்டு கிளம்பவும் முடியாம இருக்கவும் முடியாமத் திண்டாடிக்கிட்டு இருக்கேன். கேஷ ஆஃபீஸ்ல வச்சிட்டும் போக முடியாது. செக் குடுத்தா அக்செப்ட் பண்ண மாட்டேன்றீங்க. சட்டுபுட்டுனு டீல முடிக்க மாட்டீங்க போலிருக்கே. இனிமே இங்க டி.நகர்ல இருந்து கிளம்பி தாம்பரத்துல என் வீட்டுக்குப் போகணும். விடிஞ்சிடும் போங்க. பொண்டாட்டி புள்ளைகளப் பாக்கறதா வேண்டாமா? நீங்க எப்படி வேணும்னா லேட் பண்ணுங்க. ஆனா எனக்கு ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோர்ல வடக்க பாத்த அந்த கார்னர் ஃப்ளாட் வேணும். ஆமா” என்று சொல்லிப் பொரிந்து தள்ளிவிட்டேன்.
அதுவரை மவுனமாக இருந்த மறுமுனையில் இருந்து ஒரு தேன்சிட்டு பேசியது “குட் ஈவ்னிங் மிஸ்டர் மதன். ஐ யாம் விஷாலி. எம்.டியோட செக்ரட்டரி. வெரி சாரி சார். மார்க்கெட்டிங் மேனேஜர் எங்க அடையார் ஆஃபீஸ்ல இருந்து மூணரைக்கே கெளம்பியாச்சு. வர்ற வழியில கார்ல சின்ன ரிப்பேராம். சரி பண்ணிட்டுக் கெளம்பும்போது பீக் ஹவர் ட்ராஃபிக்ல மாட்டிக்கிட்டாங்க. இன்னும் கரெக்டா பதினைஞ்சு நிமிஷத்துல வந்து உங்களுக்கு ப்ரோச்சர்ஸ் காட்டிட்டு அட்வான்ஸ வாங்கிட்டு மேடம் வந்துருவாங்க”.
“என்னது.. மேடமா?” என்றேன்.
”யெஸ் சார். மிஸ் ஷண்முகப்ரியா. அவங்கதான் நீங்க வாங்கப்போற ‘அப்சரஸ் கார்டன்’ ஸ்கீமுக்கு மார்க்கெட்டிங் எக்ஸிக்யூட்டிவ். பை சார். சாரி அகெய்ன். தேங்க்ஸ் ஃபார் வெய்ட்டிங்” என்று கட் செய்தாள் விஷாலி.
வரப்போகிறவள் பெண் என்றதும் என் கோபம் கொஞ்சம் குறைந்த மாதிரி இருந்தது. மணியைப் பார்த்தேன். 6.05 ஆகியது. என் பெயர் மதன்குமார். வயது 30. என்னுடைய “மதன் எக்ஸ்போர்ட்ஸ்” ஆஃபீஸ் இருந்த ஜி.என். செட்டி தெருவில் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது. பஸ்சிலும், காரிலும், ஆட்டோவிலும், சைக்கிளிலும், நடந்தும் மக்கள் அவசரம் அவசரமாக அவரவர் வீட்டுக்குத் திரும்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். நான் எப்பொழுதும் 5.30க்கெல்லாம் கிளம்பிவிடுவேன். வீட்டுக்குப் போக 7 மணி ஆகிவிடும். இன்று இப்பொழுதே 6க்கு மேல் ஆகிவிட்டது. இனிமேல் அந்த ஷண்முகப்ரியாவோ கரகரப்ரியாவோ வந்து என்னிடம் பணத்தை வாங்கிச்செல்ல எப்படியும் ஆறரை ஆகிவிடும். வீட்டுக்குக் காரில் கிளம்பிப் போய்ச்சேர எப்படியும் 8 மணி ஆகிவிடும். என் மனைவி சாந்தியிடம் வெளியே அழைத்துப்போவதாகச் சொல்லியிருந்த ப்ளான் இன்றைக்கு அம்பேல். சப்தம் போடுவாள். அவள் போடும் சாப்பாடு ஜீரணமாகும்வரை சப்தம் போடுவாள். படுக்கையில் தள்ளிப் படுப்பாள். நெருங்கினால் அப்படியே குப்புறப் படுத்து வெறுப்பேற்றுவாள். அவளை மல்லாத்தி, என் நைட் டூட்டியை முடிப்பதற்குள் போதும்போதும் என்றாகிவிடும்.
எனக்கு லேட்டாவதைப் பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்த ஆபீஸ் ஊழியர்கள் 10 பேரும் ஒவ்வொருவராகக் கிளம்பிப் போய்விட்டார்கள். வாசலில் வாட்ச்மேன் மட்டும் பீடி குடித்துக்கொண்டு கேபினில் துண்டை விரித்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் டாஸ்மாக் போகும் நேரம் நெருங்கிவிட்டதைத் தன்னுடைய வாட்சை அடிக்கடி பார்ப்பதில் தெரிவித்துக் கொண்டிருந்தான்.
டிராயரில் இருந்த பணம் 2 லட்சத்தை நான்காவது முறையாக எண்ணிப் பார்த்தேன். இரண்டு கட்டு 1000 ரூபாய் நோட்டுகள். கோல்ட் ஃப்ளேக் கிங்க்ஸைப் பற்ற வைத்து ஆழமாகப் புகையை உள்ளிழுத்தேன். வெளியே மழை சடசடவென்று கொட்டத் தொடங்கியது. ஆட்கள் எல்லாரும் சென்றுவிட்டதால் ஏசியின் குளிர் ஹாலில் அதிகமாக உறைத்தது. ஆஃப் பண்ணிக் கதவைத் திறந்து வைத்தேன்.
நான் கதவைத் திறக்கவும், அந்த மார்க்கெட்டிங் எக்ஸிக்யூட்டிவ் ஷண்முகப்ரியா அங்கே என்னெதிரில் நிற்கவும் சரியாக இருந்தது.
“வ...வாங்க. மிஸ்..” என்றேன்.
“யெஸ் சார். ஐ யாம் ப்ரியா. எக்ஸ்ட்ரீம்லி சாரி சார். கொஞ்சம் லேட்டாயிரிச்சி ட்ராஃபிக்ல. மேடம் சொன்னாங்களா?” என்றாள் சுத்தமான கான்வெண்ட் ஆங்கிலத்தில். சிநேகமாகக் கை குலுக்கினாள். கை அந்த மழையிலும் எனக்கு வெதுவெதுப்பாகப் பட்டது. சரியான அழகி. எங்கேயிருந்துதான் இப்படி செமத்தியான ஃபிகர்களை வேலைக்கு எடுக்கிறார்களோ? அந்த எம்.டியின் ரசனையைப் பொறாமையோடு ரசித்தேன். சிக்கென்றிருந்தாள். மெல்லிய ஷிஃபான சாரி அவளை அளவெடுப்பதுபோல் அங்கமெல்லாம் ஓடி, ஏற்ற இறக்கங்களில், வளைவு நெளிவுகளில் கச்சிதமாகக் கவ்வியிருந்தது. மழைநீர் அவள் இடுப்பில் கோலமிட்டு, தொப்புளில் இறங்கட்டுமா என்று கேட்டது. கொஞ்சமே ஈரம் பட்டிருந்ததால், அவள் அணிந்திருந்த மெல்லிய ரவிக்கையினுள்ளே கருப்பு பிராவின் இறுக்கமான மேல்பட்டை அப்படியே அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. நான் என் கண்களை அவளின் அங்கங்களிலிருந்து விடுவிப்பது கஷ்டமான காரியமாக இருந்தது.
“ஆமா. சொன்னாங்க. ஹேவ் யுவர் சீட். ஆனாலும், ரொம்பத்தான் வெயிட் பண்ண வச்சிட்டீங்க ப்ரியா” என்றேன்.
“சாரி அகெய்ன். தேங்க்ஸ் ஃபார் வெயிட்டிங் (இவங்க ஆஃபீஸ்ல இத நெட்டுருப் போட்டு வச்சிருப்பாங்க போல. விஷாலியும் இதேதான் சொன்னா)” என்றாள் தலையை அழகாகச் சிலுப்பி, தன்னுடைய தலைமுடியை முதுகிலிருந்து மார்புக்கு இடம் மாற்றி. கொத்தான தலைமுடி அப்படியே அவளது மேடிட்ட மதர்த்த முலைகளில் ஏறி இறங்கி நின்றது.
“இட்ஸ் ஓகே ப்ரியா. என்ன சாப்பிடுறீங்க? காஃபி.. டீ.. சாஃப்ட் ட்ரிங்க்ஸ்?” என்றேன்.
“டீ இஸ் ஓகே. ஆனா கொஞ்ச நேரம் கழிச்சி. நான் ஒங்க டாய்லெட்டை யூஸ் பண்ணிக்கலாமா? (என்னயவே யூஸ் பண்ணினாலும் ஓகேதான்). ட்ராஃபிக்ல ஐ ஹேவ் கான் எ லிட்டில் அவுட் ஆஃப் ப்ளேஸ்” என்றாள். “ஓ” என்றேன்.
வாட்ச்மேனை அழைத்து ஃப்ளாஸ்கைக் கொடுத்து “ரெண்டு டீ” என்று 100 ரூபாயைக் கையில் கொடுத்தேன். அவன் சென்றதும், ஷண்முகப்ரியா வெளியே வந்தாள். “உள்ள உங்க ரூம்ல கொஞ்சம் ட்ரஸ்சை அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கட்டுமா?” என்றாள். “ஓ யெஸ்” (அவிழ்த்தாலும் ஓகேதான்) என்றேன்.
கண்ணாடியில் மறைப்புக்காக ஃபில்ம் ஒட்டியிருந்த என் அறையினுள் அவள் சேலை மாராப்பை நீக்கிச் சரி பண்ணுகையில் ரவிக்கையில் முலைகளின் நீள்உருண்டையான வடிவமும், சேலையை இடுப்பில் மறுபடியும் மடித்துச் செருகுவதும் நிழலுருவமாகத் தெரிந்தது. என் நிதானம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என்னைவிட்டு ’பை பை’ சொல்லிக்கொண்டு, என் தடியைக் கிளப்பிவிட்டுக் கொண்டிருந்தது.
அவள் சட்டென்று கதவைத் திறந்து வெளியே வந்தாள். முன்பைவிட அழகாக இருந்தாள். நான் உள்ளே சென்று டிராயரில் இருந்து பணத்தை எடுத்தேன். அதற்குள் வாட்ச்மேன் வந்து ஃப்ளாஸ்க்கையும் மிச்சப் பணத்தையும் நீட்டினான். “சேஞ்ச நீயே வச்சிக்க” என்றேன். சந்தோஷமாகத் தலையைச் சொறிந்தான். “என்ன டாஸ்மாக்கா? போ.. எஞ்சாய்” என்றேன் கதவைப் பூட்டியபடி.
“என்ன சார் கதவைப் பூட்டிட்டீங்க?” என்றாள் ப்ரியா.
”சாரல் அடிக்கும்போல இருக்கு” என்றேன் அவளைத் தலையில் இருந்து கால்வரைக்கும் கண்ணால் அளந்தபடி.
“என்ன சார். அப்படிப் பாக்கறீங்க? இதுக்கு முன்னால பெண்களைப் பாத்ததே இல்லயா?” என்றாள். (யப்பா.. இது மீறுன கைய்யிடோ!)
நான் டிராயரைத் திறந்து பணத்தைக் கையிலெடுத்தேன். அவள் “என்ன சார் அவசரம்? கிளம்பும்போது வாங்கிக்கிறேனே” என்றாள்.
“அப்சரஸ்.... அட்வான்ஸ் கொடுக்கணும்ல” என்றேன்.
“தேங்க்ஸ். வாங்கிக்கறேன். அதுக்குத்தானே வந்திருக்கேன். நீங்களே வந்து செலக்ட் பண்ணீங்களா?” என்றாள் என் பக்கத்தில் சோஃபாவில் உட்கார்ந்தபடி.
“ஃப்ரெண்ட்ஸ் மூலமா லிங்க் கெடச்சது” என்றேன்.
“ஓ.. க்ரேட். அடுத்த வாட்டி புக் பண்ணா டிஸ்கவுண்ட் கொடுப்பாங்க” என்றாள்.
”அட நீங்க வேற. இத முடிச்சிட்டுத்தான் அடுத்த புக்கிங் பண்ணனும்” என்றபடியே அவளை நெருங்கி உட்கார்ந்தேன்.
“அடுத்த சர்வீஸும் என்னால பண்ண முடிஞ்சா எனக்கு சந்தோஷம்” என்ற அவள் என் கையை எடுத்துத் தன் மடியில் வைத்துக்கொண்டாள்.
”ஃப்ளோரிங் எல்லாம் நல்லா வழவழன்னு மார்பிள் போல இருக்கணும் எனக்கு. கவனிச்சுப் பாத்துக்குவீங்கள்ல?” என்றேன்.
“எனக்கும் அப்படித்தான் பிடிக்கும். நீங்கதான் நேர்லயே பாக்கப் போறீங்களே” என்றாள்.
“அப்புறம் மேல சீலிங்....” என்று நான் சொல்லி முடிப்பதற்குள் “கண்டிப்பா உங்களுக்குப் பிடிக்கும் சார்” என்றபடியே சேலையை மாரிலிருந்து நழுவவிட்டாள்.
“எலிவேஷன் சூப்பரா.....” என்று நான் சொல்லவும் “இப்படி எதிர்ல வச்சிக்கிட்டுப் பேசிக்கிட்டே இருக்கீங்களே. இப்படியே சோஃபாவுலயே முடிச்சிரலாமா? இல்லேன்னா வெளியில எங்கேயாச்சு போயி....” என்றாள்.
“நோ நோ. இப்பவே... இங்கயே.... இந்தாங்க” என்றேன் பணத்தை நீட்டியபடியே.
“என்ன சார். பணத்தப் பணத்த நீட்டுறீங்க. கஸ்டமர் சர்வீஸ் மொதல்ல. அப்புறம்தான் பணம். நான் லேட்டா வந்ததுக்கு மேடம் ஸ்பெஷலாக் கவனிக்கச் சொன்னாங்க. உங்ககிட்ட அவங்க சொல்லலயா?” என்றவள் சட்டென்று காலை சோஃபாவில் நீட்டி, கையை சேலைக்குள் விட்டுப் பாவாடைக்குள் இருந்து நீலக்கலர் பேண்ட்டியைக் கழற்றி தன்னுடைய ஹேண்ட் பேகில் வைத்தாள்.
“அட.... லேட்டா வந்ததுக்கு இப்படியெல்லாம் சர்வீஸா? இந்த டீலிங் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு” என்றபடியே பேண்ட்டையும், சட்டையையும் அவிழ்த்து ஜட்டியுடன் நின்றேன்.
அவள் சேலையையும் ரவிக்கையையும் அவிழ்த்து, மேலே கருப்பு பிராவுடனும் கீழே பாவாடையுடனும் ஒரு காலை மடித்து, கால் இடைவெளி வழியாக அழகான கெட்டித் தொடைகளையும், புண்டையின் நிழலையும் காட்டினாள். நான் கொஞ்சமாகப் பாவாடையை ஏற்றிப் புண்டைவரை கொண்டுசென்று துணியோடு புண்டையைப் பிடித்தேன். துவண்டாள். வெள்ளை வெளேர் தேகத்தில் சூல்கொண்ட மேகம்போல் முலையை அடக்கிய கருப்பு பிரா தகதகத்து மின்னியது. கருப்பே அழகு... காந்தலே சுவை என்று சொன்னவனுக்குக் கோவில் கட்டலாம். ஆனால் அதற்கு இப்போது நேரமில்லாததால் அவளைக் கட்டிப்பிடித்தேன். சோஃபாவை விரித்துப் படுக்கையாக்கினேன்.
கருப்பு பிராவை அவளே நீக்கி “ம்ம்ம்.... ஸ்டார்ட் மியூசிக்” என்றாள். “காமெடி சேனல் அடிக்கடி பாப்பியா?” என்றபடியே முலைகளை நக்கினேன். காம்புகள் என் நாக்கில் கோலிகுண்டு விளையாடின. முலையை மொத்தமாகக் கவ்விப் பால் குடித்தேன். முலைகள் என் வாயில் சடுகுடு விளையாடின.
பாவாடையை அப்படியே வயிற்றின்மேல் போட்டு புண்டையைப் பார்த்தேன். மொசைக் தரையில் மெஷின் போட்டுப் பாலிஷ் போட்ட மாதிரி வழுவழு மொழுமொழுவென்று அதே சமயம் சொதசொதவென்று சமகோண முக்கோணப் புண்டையை ஈரமாகப் பளபளப்பாக வைத்திருந்தாள். கையால் பிசைந்து, கை பெற்ற சுகத்தை வாய்க்குக் கொடுக்கும் வகையில் நக்கிக் கவ்விச் சப்பி அவளுடைய புண்டையைக் கடித்துச் சுவைத்தேன். அவள் இன்னும் நனைந்தாள். என் வாயை நனைத்தாள்.
கையும் வாயும் பெற்ற சுகத்தை என் சுகம்பெருக்கிச் சுண்ணிக்கும் கொடுக்க எண்ணி, என் சுண்ணியை அவள் புண்டையில் செருகினேன். மிக மிக இலகுவாகப் பொதுக்கென்று புண்டைக்குள் நுழைந்தது என் சுண்ணி. க்ரீஸ் போட்ட சைக்கிள் செயினில் பெடல் போடுவது எளிதாக இருப்பதுபோல் என் சுண்ணி அவள் புண்டைக்குள் நெகுநெகுவென்று நுழைந்து துளைத்துக்கொண்டிருந்தது. நான் அவளுடைய முலைகளை மாறிமாறிப் பிசைந்துகொண்டும், உதட்டைக் கடித்துக்கொண்டும், புண்டையின் நடுப்பகுதியை என் உள்ளங்கையால் அழுத்தமாகத் தடவிக்கொண்டும், மேலும் மேலும் இடித்துக்கொண்டும் இடித்துக்கொண்டும் இடித்துக்கொண்டும் இடித்துக்கொண்டும் இடித்துக்கொண்டும் இடித்துக்கொண்டும் இருக்க, என் சுண்ணி அவளுடைய பச்சரிசி ஆப்பப் புண்டைக்குள் கஞ்சியை விர்க்விர்க்விர்க்விர்க்கென்று அடித்து ஓய்ந்தது.
பணத்தைக் கவரில் வைத்துக்கொடுத்தேன். அப்படியே வாங்கி ஹேண்ட் பேகில் வைத்துக்கொண்டு “ஹேட் எ நைஸ் செக்ஸ்?” என்றாள்.
“எண்ணிக்குங்க” என்றேன்.
“நோ நோ அப்படியெல்லாம் கஸ்டமர்ஸை நம்பாதவங்க நாங்க இல்ல” என்று கிளம்ப எழுந்தாள். ஃப்ளாஸ்க்கிலிருந்த டீயை ஊற்றிக்கொடுத்தேன். குடித்தாள்.
“உங்க எக்ஸ்ட்ரா சர்வீஸ்க்கு எதாச்சும் டிப்ஸ் கொடுத்தா வேண்டாம்பீங்களா?” என்றபடியே பர்ஸைத் திறந்தேன்.
“நோ... நோ... நான் லேட்டா வந்ததுக்கு நீங்க வெயிட் பண்ணதுதான் எனக்கான டிப்ஸ்” என்றாள்.
“சரி. ரசீது?” என்றேன்.
“ரொம்பக் கிண்டல் சார் உங்களுக்கு” என்றாள்.
“ஓ... இது ப்ளாக் மணியில்ல. சாரி” என்று கை குலுக்கினேன்.
அவள் போன 10 நிமிஷத்தில் விஷாலியிடமிருந்து ஃபோன் வந்தது. “ரொம்ப தேங்க்ஸ் விஷாலி. குட் சர்வீஸ்” என்றேன்.
“சாரி சார். கோபமா இருக்கீங்கன்னு தெரியுது. உங்க டோர் நம்பர் 59 தானே?” என்றாள்.
“ஹலோ 59 பழைய நம்பர். புது நம்பர் 72” என்றேன்.
“சரியாப் போச்சு. பழைய நம்பர் புது நம்பர்னு ரெண்டையும் பெரிசா எழுதி வைக்கக்கூடாதா? புதுச மட்டும் எழுதி வச்சிருக்கீங்களா என்ன? இன்னும் எத்தன பேரு 59ன்னு நினைச்சித் தேடிட்டிருக்காங்களோ? உங்கள மாதிரியே அந்தப் பழைய 72ம் நம்பர்க்காரரு பழைய நம்பர மட்டும் வச்சிருந்தா என்னென்ன குழப்பம் வருமோ? போங்க. வெளிய மிஸ் ஷண்முகப்ரியா வருவாங்க. போயிக் கதவத் திறங்க. பத்திரமாக் கூட்டிட்டுப் போங்க. கொஞ்சம் வயசானவங்க” என்றாள் விஷாலி.
என்னமோ செஞ்சமாதிரிக் கனவு கண்டா வெளிய சொல்லக்கூடாதாம்! சரியாத்தான் சொல்லியிருக்காய்ங்க! ஆனாலும், ரெண்டு லட்சம் ஜாஸ்திங்க!