பூந்தாழையில் ஓர் பூங்காவியம்!!!

மயிலாடுதுறை நகரத்தை ஒட்டிய சற்று ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில் அமைந்துள்ளது தட்சிணாமூர்த்தி படையாச்சியார் இல்லம்.
ஆச்சி... வீட்ல யாருங்க! ஆச்சியோ!

யாருப்பா அது?

ஆச்சி எனக் கூப்பிடுவதை வைத்து ஒருவாறு பண்ணையாளு தங்கராசு தான் என யூகித்துக் கொண்டு, இதோ வந்துட்டேன் என சொல்லிக் கொண்டே கொல்லைப்புறத்தில் தென்னம்பிள்ளைக்கு தண்ணீர் விட்டுக் கொண்டிருந்த பாக்கியம் வீட்டின் வாசலுக்கு விரைந்து வந்தாள்.

அட தங்கராசா? என்னப்பா செய்தி?!



ஆச்சி, ”காளைக்கு விட்டுருந்த உங்க பசுமாடு பழம் போட்டிருக்குங்க, ஓட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கேங்க”.

அப்படியா சங்கதி... ”வீட்ட விட்டு வெளியான பசுமாடு ஒரு மாதத்திலேயே பழம்போட்டிருச்சி. வீட்டுக்கு வந்த பசுமாடு மூணு மாதமாகியும் இங்கே ஒண்ணுத்தையும் காணல”, என வீட்டுக்குள் பார்த்தவாறு கொஞ்சம் சத்தம்போட்டே சொன்னாள் மாமியாக்காரி பாக்கியம்.

வீட்டினுள் இருந்து கொண்டு இதனைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த மருமகள் பூவரசிக்கு பலபேர் சுத்தி நின்று சம்மட்டியால் அடிப்பதைப் போன்று உணர்ந்தாள்.

”சரி சரி... மாட்ட கொல்லப்பக்கமா ஓட்டிகிட்டு வந்து கொட்டாயில கட்டிட்டு போ” என சொல்லி விட்டு வீட்டினுள் நகர்ந்தாள். வீட்டின் ஹாலில் நின்று கொண்டிருந்த பூவரசியை பார்த்து,

”ஏன்டி மசமசன்னு நிக்குறே... இன்னமும் புறப்பட்ட மாதிரியே தெரியல, என்னடி நினைச்சிகிட்டு இருக்கே உம்மனசுல? நீ வார்றியா இல்லையாடி?”

பூவரசி வாயை திறக்கவே இல்லை.

”அடி என்ன இவ நாம சொல்ல சொல்ல காதுலையே வாங்க மாட்றாளே. செக்குமாடு கணக்கா நின்னுகிட்டு இருக்கா. ஏன்டி நான் சொல்லுறது காதுல விழுதா இல்லையாடி? வாக்கப்பட்டு வந்து இப்பதான் மூணு மாசமே ஆகுது. இப்பவே நாம சொல்லுறத கேட்க மாட்டேங்குறாளே. இவ போகப்போக இன்னும் எப்படி இருப்பாளோ!”

அப்பொழுது தான் பாக்கியத்தின் பேச்சை காதில் வாங்கிக்கொண்டே உள்ளே நுழைந்த மாமனார் தட்சிணாமூர்த்தி , ”ஏய் விடுடி ஒரேடியா வந்த புள்ளைய போட்டு மிரட்டிகிட்டு. அதுவே பயந்து போய் கிடக்கு. பக்குவமா எடுத்து சொன்னா போவுது”.

”ஆமா நானும் இரண்டு நாளா மூக்கால சிந்தி பார்த்துபுட்டேன். அவ கேக்குற மாதிரியே தெரியல. ஏதோ அந்த திருச்செந்தூர் முருகன கையெடுத்து கும்பிட்டு வந்தாலும் வவுத்துல ஏதாவது புழு பூச்சியாவது தங்கும். நீங்களாச்சும் கொஞ்சம் எடுத்து சொல்லுங்க. ஏன் வர மாட்டேங்குறா என்ன ஏதுன்னு கேளுங்க”.

(ம்... ம்ஹூம்... தட்சிணாமூர்த்தி சற்று தன் குரலை கனைத்து விட்டுக் கொண்டு).

”இந்த பாரும்மா பூவரசி வண்டிக்கொல்லாம் அட்வான்ஸ் கொடுத்து வண்டியும் வரசொல்லியாச்சு. ரவைக்கு வண்டியும் வந்திடும். இன்னமும் கொஞ்ச நேரம் தான் இருக்கு. இந்த நேரத்திலும் நீ வர மாட்டேன்னு அடம்பிடிச்சா நல்லாவா இருக்கு. எங்க வீட்டுக்கு நீதான் முதல் மருமக. எந்த ஒரு நல்ல விசேசம் நடந்தாலும் நம்ம குடும்பத்துல திருச்செந்தூர் முருகன போய் கும்பிட்டு வருவது வழக்கம். முதமுறையா மகனையும் மருமகளையுமா அழைச்சிகிட்டு போறதிலே எங்களுக்கு எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கும். எங்களுக்காகவாவது இல்லைனாலும் உன் புருசன் வர்றதனால நீயும் வரணுமா இல்லையா?. உனக்கு ஏதாவது குறை இருந்தா சொல்லு தாயி. உன் மாமியார் எதாச்சும் ஏசிட்டாளா உன்ன? இல்ல உன் புருசன் தான் உன்ன எதாச்சும் திட்டிபுட்டானா இல்ல அடிச்சிபுட்டானா...! என்ன ஏதுன்னு சொன்னா தானே தாயி தெரியும். இப்படி மவுனமா இருந்தா எப்படி?”

”டேய் மருது! இங்கே வாடா”.

”அப்பா!!”

”நீ எதாச்சும் எம்மருமவள திட்டுனியா அடிச்சியாடா ? என்னடா பண்ணினே?”. (என தன் கோபத்தை எல்லாம் தன் மகனின் மீது காட்டினார் தட்சிணாமூர்த்தி).

(மருது தன் மனதிற்குள்... ”என்ன பண்ணினயாவா?! நான் தான் அவள ஒன்னுமே பண்ணலையே”.)

டேய் கேட்டுகிட்டே இருக்கிறேன் படவா, வாய திறக்குறானா பாரு. ”எதுக்குடா எம்மருமவ கோயிலுக்கு வரமாட்டேன்னு சொல்லுது ?!”.

”ம்ம்ம்... நான் ஒன்னும் பண்ணலையே. ஏன் வர மாட்டேங்குறான்னு எனக்கு என்ன தெரியும்?!”.

(உடனே பாக்கியம் குறுக்கிட்டு) ”ஏங்க எம்புள்ளைய கடிஞ்சிக்கிறீங்க, இந்த சிறுக்கி மனசுல என்ன இருக்குன்னு தெரியாம எம்மவன எதுக்கு சாடுறீங்க? நெஞ்சழுத்தக்காரி இவ எதுக்கு வர மாட்டேங்குறானு அவ இல்ல காரணம் சொல்லனும்”.

“ஏய் அந்த சின்னபுள்ள நம்ம வீட்டுக்கு வந்த மகாலட்சுமி அப்படி எல்லாம் கண்டபடி பேசப்படாது ஆமா சொல்லிபுட்டேன்”.

நீங்க தான் உங்க மருமவள மெச்சிக்கனும், ”திரிஞ்ச பாலுக்கு வெண்ண தாளி காத்துக் கிடக்காம். ஹுக்கும்...” என ஓர் பழிப்புடன் தலையை ஓர் சிலுப்பு சிலுத்து முகரையை திருப்பிக் கொண்டாள் பாக்கியம்.

வீட்டின் ஹாலில் அணைவரும் கூடியிருக்க நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்த இந்த வாக்குவாதங்களை எதையும் சட்டை செய்யாமல், தன் பிடியிலிருந்து சற்றும் இறங்காமல் பூவரசி ஓர் தூண் மறைவில் மவுனமாகவே நின்று கொண்டிருந்தாள்.

”டேய் மருது, என்ன பண்ணுவியோ ஏது பண்ணுவியோ, கோயில் காரியம் ! ஆரம்பிச்ச கோயில் காரியத்த நிப்பாட்டக் கூடாது. இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல அறுவடை வேற ஆரம்பிச்சிடும் அதனால எப்படியும் எம்மருமவள சமாதானம் செய்து கோயிலுக்கு கூட்டியார வேண்டியது உன்னோட பொறுப்பு” - என சொல்லிய தட்சிணாமூர்த்தி தன் மனைவியை பார்த்து,

“அடியே பாக்கியம், நீ நமக்கு தேவையான துணிமணியெல்லாம் எடுத்து வைச்சிட்டு எல்லோரும் சீக்கிரம் கிளம்புற வழியப் பாருங்க” என தன் மீசையை முறுக்கி வைத்துக் கொண்டு விறுவிறுவென கிளம்பி வெளியே சென்று விட்டார். அதோடு பாக்கியம், மருது மற்றும் அங்கே வேடிக்கை பார்த்து நின்றுக்கொண்டிருந்த பக்கத்துவீட்டு எதிர்வீட்டு பாளயங்களும் எல்லோரும் களைந்து சென்று விட்டனர்.

பூவரசி மட்டும் அங்கேயே தூணை பிடித்துக் கொண்டே நின்று கொண்டிருந்தாள். கண்ணாலமாகி வந்த முதல் மாதமே தீட்டு வந்ததை அடிக்கடி சுட்டிக்காட்டி பூவரசியை கடிந்து தள்ளினாள் மாமியாகாரி பாக்கியம். இரண்டாவது மாதமும் தீட்டு வரவே அவளது பேச்சையும் ஏச்சையும் பொருக்கமுடியாமல் நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டிருந்தாள். அடிக்கடி பூவரசியின் காதுபடவே ஜாடையாக,

“விளையாண்டதெல்லாம் போதும், சீக்கிரம் எனக்கு ஒரு பேரபுள்ளைய பெத்துக்கொடுக்குற வழியப் பாரு, சொல்லுறது காதுல விழுதா...?!”

என்ற அவளது தொணதொணப்பு நாளுக்கு நாள் அதிகரித்தது. மாமியாளின் பேச்சுக்கள் அடிக்கடி அவளது காதில் ஈயத்தை காய்ச்சி ஊத்தியதைப்போன்று இருந்தது. இப்பொழுது மாதமோ மூன்றாகி விட்டது. பூவரசி மிகுந்த சோகத்தோடு தன் அறையினில் சென்று அமர்ந்துக்கொண்டாள். அவளது கண்கள் குளாமாயின. நினைவுகள் பின்னோக்கிச் சென்றன.

கூ கூ... என குயில்கள் கூவ, சிட்டுக்குருவிகளும், பச்சைக்கிளிகளும் கீச் கீச்சென அங்குமிங்குமாக பறந்து கொண்டிருக்கும் அழகு மிகுந்த சிறிய கிராமம் ’பூந்தாழை’. காவிரிக் கரையின் கடைமடை பகுதி அது. அங்கிருந்து வடகிழக்கு திசையில் 8 மைல் தொலைவில் தான் காவிரியாறு கடலோடு சங்கமிக்கும் பூம்புகார் உள்ளது. பூந்தாழையில் எங்கு பார்த்தாலும் கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியாக கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை பச்சைக் கம்பளம் விரித்தாற் போன்று பச்சை பசேலன்ற நெல்வயல்கள். அதன் ஊடால்களில் நரம்பு மண்டலம் போன்று சிறு சிறு வாய்க்கால்கள். அந்த வாய்க்கால்களிலே தன் கடல் காதலனுடன் சேரப்போகிறோம் என்ற காவிரித்தாயின் ஆணந்த கண்ணீர் பிரவாகம் நிதானமாக தவழ்ந்தோடிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு சில சின்னஞ்சிறார்கள், வாய்க்காளில் துண்டுகளை வைத்து தண்ணீரில் மீண் பிடித்துக் கொண்டிருந்தனர். வாணில் கூட்டம் கூட்டமாக வரிசை பிடித்து பறக்கும் நாரைகள். வயல்வெளிகளிலும் ஆங்காங்கே நாரைகள் கூட்டம் கூட்டமாக உட்கார்ந்து கொண்டு தனக்கு வேண்டிய இரைகளை உண்டு மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தது. மொத்த ஊரையும் குறுக்கே சரி பாதியாக வெட்டியது போன்று, சீர்காழியிலிருந்து நாகப்பட்டினம் செல்லும் கருமை நிறத் தார்சாலை. சாலையின் இருபுறமும் மரங்களின் ஊடாலில் ஆங்காங்கே சிறு சிறு குச்சி வீடுகளும், ஓட்டு வீடுகளும், ஒன்றிரண்டு மாடி வீடும் கண்ணுக்கு தென்படும். அதில் சாலையின் ஓரமாக அமைந்திருக்கும் ஓர் ஓட்டு வீடு தான் முருகையா படையாச்சியின் வீடும். வீட்டை சுற்றிலும் முள்வேலி அமைத்து வாசலில் படல் வைத்து கட்டியிருந்தது. அவருக்கென்று அவரது மனைவி பொன்னுத்தாயி மற்றும் ஆசையாசையாக வளர்த்த தன் ஒரே மகள் பூவரசி. ரொம்பவும் வசதி என சொல்ல முடியாது. ஒரு வேலி நிலம் உள்ளது. அதுவே அவரது குடும்பத்தின் வாழ்வாதாரம். அடிக்கடி தன் மனைவி பொன்னுத்தாயிடம்,

”ஏன்டி நமக்குனு ஒரு பய இருந்திருந்தான்னா நம்ம நில நீச்செல்லாம் பாத்துகிட்டு நமக்கும் ஒத்தாசையா இருந்திருப்பான்ல!. நம்க்கு ஏண்டி ஒரு ஆண் வாரிசே இல்லாம போயிட்டு” என சொல்லி வருத்தப்படுவதுண்டு. இருந்தாலும் தன் முயற்சியை அவர் விடாமல் தொடர்ந்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதற்கு பொன்னுத்தாயி இன்னமும் கர்பத்தடை சிகிச்சை செய்யாமலிருப்பது ஓர் சான்றாகும்.

[கிழக்கு கடற்கரை மாவட்டமான நாகப்பட்டினத்தில், சீர்காழி பூந்தாழை கிராமத்திலிருந்து வடதிசையில் 12 மைல் தூரத்தில் உள்ளது. தென் திசையில் முக்கா மைல் தொலைவில் ஆக்கூர் உள்ளது. மயிலாடுதுறை ஆக்கூரிலிருந்து மேற்கு திசையில் 12 மைல் தொலைவில் உள்ளது.]

ஓர் ஆண் வாரிசு இல்லாத குறையை போக்க, உயிருக்குயிரான தன் மகள் பூவரசியை நன்கு படிக்க வைத்து பெரியாளாக்கவேண்டும் என மற்ற சராசரி தந்தையைப் போலவே கனவுக் கோட்டை கட்டி வந்தார் பூவரசியின் தந்தை முருகையா. அதன் பிரகாரமே, பூவரசியை மயிலாடுதுறையில் உள்ள மன்னன் பந்தல் ஏ.வி.சி கல்லூரியில் பி.ஏ படிப்பு படிக்க வைத்தார். மயிலாடுதுறை ரொம்பவும் தூரம் இல்லை என்பதால், தினமும் பூவரசி வீட்டிலிருந்தே சென்று வந்தாள். ஆனால் பூந்தாழையிலிருந்து ஆக்கூர் வழியாக மயிலாடுதுறைக்கு நேரடியாக பேருந்து இல்லாததால், ஆக்கூர் வரை 2 கி.மீ தினமும் மணி தான் பூவரசியை சைக்கிளில் கொண்டு விடுவது வழக்கம். அதுப்போல் மாலை நான்கரை மணிக்கெல்லாம் ஆக்கூர் முக்கூட்டு சாலை சென்று காத்திருந்து பூவரசியை வீட்டிற்கு அழைத்து வருவான்.

”யார் இந்த மணி !??!”

எட்டு வயதில் மயிலாடுதுறை பேருந்து நிலையத்தில் அனாதையாக பிச்சை எடுத்து திரிந்து கொண்டிருந்தவன் தான் மணி. அவன் சொந்த ஊர் நெய்வெலி அருகே ஓர் குக்கிராமம் என்றும், அவனுக்கு ஆதரவு காட்ட யாரும் இல்லை என பிந்தைய நாளில் முருகையனுக்கு தெரியவந்தது. அவனை தன் வீட்டிற்கு கூட்டி வந்து சோறுபோட்டு வளர்த்தார். அவன் வேலைகளில் காட்டிய சுறுசுறுப்பு முருகையனையும் பொன்னுத்தாயியையும் வெகுவாக கவர்ந்தது. வெகு சீக்கிரத்திலேயே அவன் முருகையன் குடும்பத்தினர் அணைவரின் மனதிலும் இடம்பிடித்தான். பின்பு அவனை தன்னுடைய பண்ணையாளாக வைத்துக்கொண்டு வயல் வேலை மட்டுமன்றி வீட்டின் அனைத்து வேலைகளையும் ஆடு மாடு கட்டுவதிலிருந்து அவைகளுக்கு தீனி வைப்பது முதல் எல்லா வேலைகளையும் பார்த்துக் கொண்டு, அந்த வீட்டில் பூவரசியோடு சேர்ந்து அவனும் வளர்ந்தான். முருகையனுக்கு உண்மையாலும் ஓர் ஆண் பிள்ளை இருந்திருந்தாலும் மணி போல் விசுவாசமாக இருந்திருப்பானா? என சொல்லுமளவிற்கு தனக்கு ஓர் ஆண் வாரிசு இல்லையே என்கின்ற ஏக்கம் தன் மனதிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நீங்குமளவுக்கு வளர்ந்து வந்தான். ஆனால் என்னதான் காற்று மழை பனிச்சாரல் காலமாக இருந்தாலும் அவனுக்கு வீட்டின் திண்ணை தான் தாயின் மடி.

முதலாமாண்டு படிப்பில் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து படித்துவந்த பூவரசி, இரண்டாமாண்டு அவளது வாழ்வில் ஓர் பெரிய திருப்பம் ஏற்பட்டது.

இரண்டாமாண்டு முதல் நாள் பூவரசி கல்லூரிக்கு புறப்பட, மணி சைக்கிளை முதல் நாளே எண்ணை போட்டு சுத்தமாக துடைத்து இரண்டு நாட்கள் முன்பு சீர்காழி சென்றிருந்த பொழுது சைக்கிளை அழகு படுத்துவதற்கு என்று ஒரு சில கித்தா பூக்கொத்துக்களை (பிளாஸ்டிக், ரப்பர் போன்றவற்றை கித்தா என சொல்வது கிராமங்களில் உள்ள வழக்கம்) வாங்கி வைத்திருந்தான். அவைகளையும் சைக்கிளின் முன்பக்கத்தில் பூட்டி அழகுபடுத்தியிருந்தான். சைக்கிளில் ஏற்றிக் கொண்டு செல்வது தன் எஜமானரின் மகள் அல்லவா, அதனாலேயே சைக்கிளுக்கு இப்படியாபட்ட அலங்காரவேலைகள் எல்லாம் பண்ணி வைத்திருந்தான்.

”டேய் மணி, பார்த்துடா புள்ளைய பத்திரமா அழைச்சிகிட்டு போ, ரோட்ல காரு பஸ்செல்லாம் வரும் சைக்கிள பொறுமையா ஓரமாவே ஓட்டிகிட்டு போ” என்ற பொன்னுதாயின் மகள் மீதான அக்கறை தொனித்தது.

”நீங்க ஒண்ணும் கவலைப்படாதீங்க ஆச்சி. நான் பூவம்மாவை பத்திரமா கொண்டுபோய் சேர்த்து விடுவேன்”. (கிட்டதட்ட மாணிக்கமும் பூவரசியும் ஒத்த வயதுடையவர்களாக இருந்தாலும், மணி பூவரசியை பூவம்மா என்று தான் கூப்piடுவது வழக்கம்). சைக்கிளில் பின்பக்க கேரியரில் பூவம்மாவை வைத்துக் கொண்டு,


ரெக்க கட்டி பறக்குதடி அண்ணாமல சைக்கிள்
ஆசபட்டு ஏறிக்கடி அய்யாவோட பைக்கில்
தோலகட்டி பிடிக்கையிலே என்ன சுகம் கண்ணம்மா
இந்த சுகம் எதிலிருக்கு இன்னும் கொஞ்சம் போவோம்மா!


என்று சொல்லுமளவிற்கு, பூவம்மாவை சைக்கிளில் வைத்து வேல் வேலென மிதித்துக்கொண்டு சென்றான். இப்பொழுது உலகமே அவன் பின்னால் வருவது போன்ற ஓர் நினைப்பு. தன் மனதில் ஏனோ சைக்கிள் பந்தயத்தில் சென்றுகொண்டிருக்கும் ஓர் வீரனைப்போல் கதாநாயகனைப் போன்ற ஒரு வித உணர்வு அவனுக்குள். பூவம்மாவை சைக்கிளில் வைத்து அழைத்துச் செல்லும் போதெல்லாம் அவனுக்கு இந்த உணர்வு ஏற்படுவதுண்டு. பூவம்மாவிற்கு ஏதும் சின்ன சின்ன பணிவிடை செய்வதென்றாலும், மணிக்கு அவ்வளவு கொள்ளை பிரியம். ராணியின் கட்டளைக்காகவே காத்திருக்கும் ஏவலாளியை போல் மிகுந்த சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு அக்கறையோடு செயல்படுவான். மணி தன் பிராயத்தில் வளர்ந்து ஆள் வெடவெடவென உடல் இறுகி உறுதி ஏறி மீசையும் சிறிய தாடியுமாக கட்டிளம்காளையாக வளர்ந்திருந்தான். குரலிலும் நல்ல மாற்றமிருந்தது. ஆக்கூர் முக்கூட்டு சாலை வந்தது. பூவம்மாவை பேருந்து நிறுத்தத்தில் இறக்கிவிட்டு, ”வாறேங்க பூவம்மா சாயந்திரம் நாலரை மணிக்கு வந்துடுறேன்” என அப்பாவியாக சொல்லிவிட்டு விருட்டென்று சைக்கிளை திருப்பிக் கொண்டு வீட்டிற்கு சென்றுவிட்டான்.

ஆக்கூர் முக்கூட்டுசாலை பேருந்து நிறுத்தம் அங்கே தான் தன் வாழ்வில் முதல் முறையாக பூவரசியின் மனம் சஞ்சலத்திற்கு ஆளானது. அவள் வாழ்வில் அவன் புயலாக வருவான் என அது வரையில் தெரியாமல் அவனது வசீகரத் தோற்றத்தில் மயங்கினாள். தன் வெட்கத்தையும் மீறி அவ்வப்பொழுது அங்கே பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றிருந்த அந்த இளம் வாலிபன் மீது அவளது கண் அவ்வப்பொழுது சென்ற வண்ணம் இருந்தது. தன் கையில் வைத்திருந்த கைக்குட்டையால் தனது பளிங்கு முகத்தில் முத்து மணி பொன்மொட்டுக்களாக துளிர்த்திருந்த தன் வியர்வையை துடைத்துக் கொண்டாள். நல்ல இளம்சிவப்பு நிறத்தில் நேர்த்தியான உடற்கட்டு தலையில் கருகருவென்ற கருமையான சுருள் முடியுடன் அளவான அழகு மீசை அவளது மனதை கொள்ளை கொள்ளும் மன்மதனாக திகழ்ந்தான் அந்த வாலிபன். அவன் கையிலும் சில நோட்டு புத்தகங்கள் இருந்தன. ஒருவேலை இவனும் ஏதாவது கல்லூரி மாணவனாக இருப்பானோ! என்ற கேள்வி பூவரசிக்கு உதித்தது.

அதே நேரம் அவனும் அவளை நோட்டமிடத் தவறவில்ல. ஏளனமான ஓரப் பார்வையால் அவ்வப்பொழுது அவனும் அவளை நோட்டமிட்டுக் கொண்டே இருந்தான். ஓரிரு முறை இருவருமே ஒரே நேரத்தில் தங்கள் பார்வையை செலுத்த இருவரது பார்வையும் ஒன்றோடு ஒன்று மோத தீப்பொறி அதில் கிளம்பியது. கண்கள் கூசின சட்டென்று இருவரும் தலையை திருப்பிக் கொண்டனர். பூவரசியின் மல்கோவா மாங்கனிகள் விம்மிபுடைத்தன. கை தானாக தனது தாவணியை சரி செய்துக்கொண்டது
காலை 8.40க்கு சரியாக தெற்கே உள்ள தரங்கம்பாடியிலிருந்து ஓர் அரசுப்பேருந்து அதன் கண்ணாடி நெற்றியிலே ’மயிலாடுதுறை’ என பெயர் பலகையோடு அந்த நேரம் நிறுத்தத்தில் வந்து நிற்க, முதலில் பூவரசி பேருந்தில் ஏற, மேலும் ஒரு சிலர் பேருந்தில் ஏறினார்கள். அவர்களோடு அந்த வாலிபனும் பின்னாலயே ஏறினான்.

பூவரசியின் மனதில், “அட இவனும் மாயவரம் (மயிலாடுதுறை) பஸ்சிலையே ஏறுகிறானே!” என்ற ஆச்சர்யம் அவளுக்கு. அவள் மனமெல்லாம் அந்த வாலிபன் நிறைந்து இருந்தான். பலமுறை அவன் இருக்கிறானா இல்லையா! என திரும்பிப்பார்க்கும் ஆவல் இருந்தாலும் தன் மனதை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள். எங்கே நாம் அவனையே பார்ப்பது அவன் கவனித்துவிடுவானோ என்கின்ற ஒருவித கவலை அவளுக்கு. பேருந்தும் செம்பனார்கோயில் வழியாக சென்று கல்லூரி நிறுத்தத்தை அடைந்தது. முன்பக்க படிகட்டு வழியாக பூவரசி இறங்க, பின்பக்க படிக்கட்டு வழியாக அந்த இளம் வாலிபன் இறங்கினான். பூவரசிக்கு அந்த வாலிபன் தான் வந்த பேருந்துலையே அவனும் வந்திருந்ததும், கல்லூரி நிறுத்தத்திலேயே அவனும் இறங்க அவளுக்கு உள்ளுக்குள் ஒரு வித திகைப்பு ஏற்பட்டது, மேலும் அவளுக்குள் ஆச்சர்யமும் அதிகமானது. சற்று வினாடிகள் அவனையே பார்த்து அவள் கண் இமைகள் படபடக்கும் பட்டாம்பூச்சியாக துடிதுடித்தது. சட்டென்று தன் சுயநிணைவிற்கு வந்தவள் கல்லுரிக்குள் நடையைக்கட்டினாள். ”நாம் இந்த கல்லூரியில் ஓராண்டு படித்தாகிவிட்டது, இதுவரையில் இவனை இங்கு நாம் பார்த்ததில்லையே ஒருவேலை புது மாணவனாக இருக்குமோ! ஆக்கூரிலிருந்து வருகிறானே யாராக இவன் இருக்கும்!!”, என பலவாறு பூவரசியின் மனதில் எண்ண ஓட்டங்கள் அலைமோதின. குனிந்த தலையை நிமிராமல் அப்படியே கல்லூரி வளாகக்த்திற்குள் நுழைந்தாள்.

அந்த வாலிபன், பூவரசியின் பாலாடை மேனியை மறைத்திருந்த பாவாடை தாவணியில் அவளது அங்க அசைவுகளை ரசித்துக்கொண்டே பின்தொடர்ந்தான். அவள் நடக்க நடக்க பூவரசியின் கூந்தலும், அவளது இரு அம்சமான பிட்டங்களில் ஆடி ஆடி பட்டு தொட்டு செல்வதைக்காணும் பொழுது அவனுக்குள்ளும் உஷ்ணம் ஏறி அவனை ஆட்டி வைத்தது.

பூவரசிக்கு, அவன் எந்தப்பக்கம் செல்கிறான் என்ற ஏக்கம் அவளை பிடுங்கித்தின்றது. பார்க்கலாமா வேண்டாமா?! பார்க்கலாமா வேண்டாமா?!! என்று அவளுக்குள் பெரிய பட்டிமன்றமே நடந்தது. ஆனால் திரும்பி பார்க்க அவளது நாணம் வெகுவாக தடுத்தது. வலதுபுறமாக திரும்பி இளநிலை பிரிவு கட்டிடம் பக்கமாக நடையை கட்டியவள் சிறிது நடைக்குப்பின் மீண்டும் இடதுபுறம் திரும்பி தன் வகுப்பறை நோக்கி சென்றாள். இதுதான் சரியான சமயம் என பக்கவாட்டில் தன் தலையை சாய்த்து பார்வையை செலுத்தினாள். அப்பொழுது அவன் முதுகலை கட்டிடப்பிரிவை நோக்கி தூரமாக சென்றுக்கொண்டிருந்தான். இவள் வகுப்பறைக்குள் மறையும் நேரம் அவனது புன்னகை கலந்த மோகனப்பார்வை பூவரசியின் கண்களை ஈட்டி போல் ஊடுருவியது. அடுத்த வினாடியே ஒருவருக்கொருவர் மறைந்துவிட்டனர். அவன் இந்த கல்லூரியில் புதிதாக சேர்ந்திருக்கும் முதுகலை மாணவன் என்பதை ஒருவாராக யூகித்துக்கொண்டாள். அவனது சொர்ப்ப வினாடி பார்வை அவளை கதிகலங்க செய்தது. இனிவரும் நாட்களிலும் மனதிற்க்கினிய அவனோடு ஒரே ஊரிலிருந்து புறப்பட்டு, ஒரே பேருந்தில் பயணித்து ஒரே கல்லூரியில்... என நிணைக்கியிலேயே பூவரசியின் மனம் சிறகடிக்கத்தொடங்கியது. அன்று முழுக்க அவளால் வகுப்பறையில் தன் பாடங்களில் சரிவர கவணம் செலுத்தமுடியவில்லை. அன்றுமட்டுமன்றி இனி என்றுமே நமக்கு இந்த நிலமை தான் என அப்பொழுது அவளுக்கு தெரியவில்லை என்பது தான் உண்மை. அன்றிரவு வீட்டில் தன் அரையில் பாய் விரித்து படுக்கையில் அந்த இளம் வாலிபன் அடிக்கடி அவளின் சிந்தையில் தோன்றி மறைந்தான்.

கீங்ங்... கீங்ங்ங்... கீங்ங்ங்ங்... என வீட்டின் வாசலில் கேட்ட வண்டியின் ஒலிபெருக்கி பூவரசியின் நிணைவலைகளை சிதரடித்தது. திருச்செந்தூர் செல்ல சொல்லிவைத்த வண்டி வந்துவிட்டதற்க்கான அறிகுறி அது. தான் இன்னமும் கிளம்பவில்லை என்பதால் அவள் உடல் நடுநடுங்கியது.

”வண்டி வந்துட்டு இன்னும் எல்லாம் என்ன பன்னுறீங்க?” - மாமனார் தட்சினாமூர்த்தியின் கம்பீரமான குரல் ஓலித்தது. மீண்டும் அவரே தொடர்ந்தார்...

“டேய் மருது எம்மருமவ கிளம்பிட்டா?”

“தெரியலப்பா அவளுக்கு உடம்பு சொகமில்ல போல, படுத்தேகிடக்குறா” என புருசங்காரன் மருது அவனா ஓர் பதிலை சொன்னான்.

”ஆமா, அவளுக்கு சொவமில்லத்தான், புள்ளத்தாச்சி மசக்கையில கிடக்குறா... பொசகெட்ட கழுத வந்தா வர்றா இல்லைனா போறா... இவளுக்குபோய் நாம தழுவிகிட்டு கெடக்கனுமாக்கும்!” - மாமியார் பாக்கியத்தின் எப்பொழுதும் போன்ற ஏலன குரல்.

“டேய் எனக்கென்னமோ நீ குடும்பம் நடத்துற யோக்கியத சரியில்லையோன்னு எம்மனசுக்கு படுது.” - மாமனார்.

“ஆமா உங்களுக்கு இவன திட்டலைனா பொழுதுபோகாது. துப்புகெட்ட மருமகளுக்கு வக்காளத்து வேற.” என சொல்லிக்கொண்டே பூவரசியின் ரூம் வாசலில் நின்றுக்கொண்டு பூவரசியை பார்த்து, ”இந்தாடியம்மா... நாங்க வர மூனு நாலு நாளாகும், நீ இங்கேயிருந்தாலும் சரி இல்ல உன் அப்பன் வூட்ல போய் கிடந்தாலும் சரி, போனினா வீட்ட பூட்டி எதிர்வீட்டுல சாவிய கொடுத்துட்டு போ” என சொல்லிவிட்டு வாசலுக்கு நடையை கட்டினாள் மாமியாகாரி பாக்கியம்.

சற்று நேரத்திற்க்கெல்லாம் அங்கு அமைதி நிலவியது. ‘டர்...டர்ர்...டர்ர்ர்...’ என வண்டி கிளம்பும் சத்தம் கேட்டது.

”அப்பாடா எல்லோரும் போயிட்டாங்க, இந்த ராச்சசியும் போய் தொலைஞ்சிட்டா. மதியம் கசால்ல மாமனாரும், புருசங்காரன் மருதுவும் பேசிக்கிட்டது நிணைவிற்கு வந்தது. முக்கியமா இவங்க எப்பொழுதும் வருடா வருடம் போறதென்னவோ திருச்செந்தூர்க்குத்தான் ஆனா இந்த வருடம் நானும் அவர்களோடு புதுசா வர்றேன்னு நிணைச்சுகிட்டு மாமனார் போட்ட திட்டம் அப்படியே இராமேஸ்வரம், குற்றாலம், கன்னியாகுமாரி மணைடக்காடு பகவதியம்மன் கோயிலுக்கும் போறதா பேச்சு அடிபட்டுது. நானாவது போறதாவது! இப்படி ஒரு மாமியா இப்படி ஒரு புருசன்கூட போறதும் ஒன்னுதான் போவாம இருக்கிறதும் ஒன்னுதான். இந்த ராட்ச்சசி தொந்தரவு இல்லாம, ஒரு மூனு நாலு நாளைக்கு நாம கொஞ்சம் நிம்மதியா இருக்கலாம்.” என பூவரசிக்கு ரொம்பவே மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அதே சமயம், இந்த நாட்களை சரியாக பயண்படுத்திக்கொள்ளவேண்டும் என்ற அவள் ஆழ்மனதில் இருந்த வெறியை கட்டவிழ்த்துவிட தீர்மானித்தாள். அந்த வெறிக்கு தீனிபோடவே எழுந்து வாசல் படல், கதவு எல்லாம் பூட்டிவிட்டு, தன் ரூமில் வந்து கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு, மீண்டும் தன் பழைய நிணைவுகளில் மூழ்கினாள்... (பூவரசியின் மலரும் நிணைவுகள் மீண்டும் தொடர்கின்றன...)

முதல் நாள் தன் மனம்கவர்ந்த அந்த வாலிபனை கண்டபிறகு, அடுத்த நாள் கற்களிலேயே எழுந்திரிச்சி வீட்டு வாசலை பெருக்கி, சானம் தெளித்து கோலமிட்டு, கோலத்தின் நடுவே ஓர் பிள்ளையார் பிடித்து அதன் உச்சியில் ஓர் பரங்கிப்பூவை வைத்தாள். காலையிலேயே எப்பொழுதும் இல்லாமல் இன்று கொஞ்சம் வெல்லனமே தன்னை தயார்படுத்திக்கொண்டாள். அந்த இனிய காலைப்பொழுதில் அப்பொழுதுதான் மலர்ந்த புத்தம் புது மலராக காட்சி தந்தாள். அவளின் வீட்டு வளாகத்தில் தான் எத்தனை பூ! ஜாதிப்பூ, செவ்வந்திப்பூ, மல்லிபூ, ரோசாப்பூ என பல விதமான பூக்கள் ஆங்காங்கே கொத்துக்கொத்தாக பூத்துக்குலுங்குகின்றனவே. பூவை சூடும் மற்றொரு பூவை எங்காவது கண்டதுண்டா?! ஆனால் முருகையா படையாச்சியாரின் வீட்டில் தான் அந்த அதிசயம் தினம் தினம் நடைபெறுகின்றதே. அங்குள்ள பூவுக்கெல்லாம் அரசியாக இந்த பூவரசி தன் கருமை நிற கூந்தலுக்கு ஓர் சிகப்பு ரோசாப்பூவை சூடினாள். ஆனால் இன்று பூ சூடிக்கொண்டதில் அவளிடம் ஓர் மாற்றம் காண முடிந்ததே...! அவள் அந்த இளம் வாலிபனை தன் மனதில் நிணைத்துக்கொண்டல்லவா சூடினாள் என்பதை அந்த ரோசாப்பூவை விட அழகான இவளின் முகமலர்ச்சி தான் காட்டிற்றே! பூவரசி என்றால் எங்கும் பூ இருக்கவேண்டுமோ?! அட அவள் உடலோடு உரசிக்கிடக்கும் காரணத்தால் என்னவோ அவளது பூப்போட்ட பாவாடை தாவனி அங்கிருக்கும் மற்ற பூவுக்கெல்லாம் சவால் விடுகிறதே. அங்கு மரங்களின் கூடுகளில் தங்கியிருந்த காதல் பறவைகள் எல்லாம் எப்பொழுதோ இனிய ஓசையை எழுப்பிக்கொண்டு பறந்து சென்றுவிட்டன. வீட்டை விட்டு எப்போ வெளியாவது என காத்திருந்தவளுக்கு இல்லை தவித்துக்கொண்டிருந்தவளுக்கு,

”பூவம்மா கிளம்பலாங்களா” என்று கித்தா பூ வைத்த சைக்கிளை தள்ளிக்கொண்டு வந்த மணியின் குரல் கேட்க, பூவரசியின் மலர்ந்த முகம் மேலும் மலர என்றைக்கும் இல்லாத ஓர் புன்சிரிப்போடு,

“ஊம்” என்றாள்.

“பூவம்மா இன்னிக்கு என்ன விசேசம்?! இன்னிக்கு நீங்க பார்க்க ரொம்பவே அழகா இருக்குறீங்க பூவம்மா. என்னிக்கும் இல்லாம கழுத்துல டாலர் செயின் வேற போட்டிருக்கீங்க, பார்த்து பத்திரம்ங்க” என சொல்லிக்கொண்டே, அந்த பூ மூட்டையை சைக்கிளில் உட்காரவைத்து அவனும் ஓர் கதாநாயனாக மனதளவில் மாறியிருந்தான். பூவம்மாவை பேருந்து நிறுத்தத்தில் விடும் வரை அவனுக்கு அவனே ஓர் தற்காலிக கதாநாயகன் அல்லவா. பூவம்மாவின் பூப்போட்ட தாவனியை இறக்கையாகக்கொண்டு, சைக்கிள் இறக்கை கட்டி பறக்கத்தொடங்கியது, காற்றில் தாவனி படபடத்தது. சைக்கிள் ஆக்கூர் முக்கூட்டுச்சாலையை நெருங்க நெருங்க பூவரசியின் இதய துடிப்பும் அதிகரிக்கத்தொடங்கியது. அதேசமயம் அவனை காணவேண்டும் என்ற ஏக்கம் எல்லாவற்றையும் விட அதிகமாக இருந்தது. பேருந்து நிறுத்தத்தில் பூவம்மாவை இறக்கிவிட்டு எப்பொழுதும் போல ”வாறேங்க பூவம்மா” என சொல்லிவிட்டு மணி திரும்பி செல்ல,

பூவரசியின் கண்கள் அந்த வாலிபனை காணாமல் அவளது மனம் மிகுந்த ஏமாற்றமடைந்தது. சுற்றுமுற்றும் அவளது கண்கள் அந்த வாலிபனையே தேடியது. தன் சோடியை பிரிந்த புள்ளி மானைப்போல், புள்ளியாக நெற்றிப்பொட்டு வைத்திருந்த இந்த பெண் மானின் கண்களில் தான் எத்தனை மிரட்சி. ஒரு நாள் பார்வையிலேயே பலநாள் பழகியதன் நட்பு பிரிந்தது போன்ற பாசம், நேசம், சோகம், கவலை, ஏமாற்றம் என எல்லாம் அவளுக்குள் ஒருங்கே குடிகொண்டது. கண்களில் நீர் வராத குறையாக பாலைவனத்தில் தனித்து விடப்பட்ட ஓர் ஜீவனைப்போல் அங்கே நின்றுக்கொண்டிருந்தாள் பூவரசி.


கண்களும் ஏங்குது காதலும் சொல்லுது அம்மாடியோ
இருமனம் ஏங்குது சேரத்துடிக்குது அம்மாடியோ...


பேருந்து நிறுத்தத்தின் பின்புறமாக உள்ள சிறிய பெட்டிக்கடையில், பூவரசியையே பார்த்துக்கொண்டு அவளது தவிப்புகளை ரசித்துக்கொண்டும் ஏலனமாக மெல்லியதாக சிரித்துக்கொண்டிருந்தான் அந்த வாலிபன். அவனது ரோசா இதழ் நிறத்தினை ஒத்த வாயில் சிகரட்டின் புகை வழிந்துக்கொண்டிருந்தது.

நேற்று வந்த அதே மயிலாடுதுறை பேருந்தும் சரியாக அதே நேரத்திற்கு வந்தது, தன் மனம் கவர்ந்த மன்மதன் கடைசி நிமிடத்திலாவது எங்கிருந்தாவது ஓடிவரமாட்டானா என ஏங்கித்தவித்த மனது பேருந்தில் மற்றவர்கள் ஏறும் வரை காத்திருந்தது. கடைசி நபர் ஏறியதும் அவளும் பேருந்தில் மிகுந்த ஏமாற்றத்துடன் ஏறினாள்.

கண்டக்டர், ’ரே... ரைட்...’ என சொல்ல, வண்டி கிளம்பும் தருவாயில் ஓடி வந்து படிக்கட்டின் கம்பியைபிடித்து தாவி ஏறினான் அந்த இளம் வாலிபன். உள்ளுக்குள் நகர்ந்து பூவரசி அருகில் போய் நின்றவன் சிறு புன்னகையை அவளுக்கு பொன்நகையாக வீசி அவளையே பார்க்கத்தொடங்கினான். அவனைப்பார்த்த மாத்திரமே அவளுக்குள் ஆயிரம் பட்டாம்பூச்சிகள் அவள் அடிவயிற்றிலிருந்து பறக்கத்தொடங்கின. அவளது கண்மலர்கள் விரிந்தன. அந்த இதமான குளிர்ந்த காலை நேரத் தென்றலில் அவள் மனமும் குளிர்ந்தது. குளிர்ந்த அவளது மனம் அவளது மேனியை எங்கும் உஷ்ணமாக்கின. மார்புகள் இரண்டும் பெருத்து ஊதியதில் அவளுக்கு மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க, காம்புகள் விடைத்து தாவனியில் இரு மலை முகடுகளாக ஏறி இறங்கியது. அவளது செம்பவழ முகத்தில் அரும்பரும்பாக துளிர்த்த வியர்வைத்துளிகளும், வியர்வையில் நணைந்திருந்த அவளது ஜாக்கட்டின் அக்குள் பகுதியும் அவனை கிறங்கடிக்க செய்தது. அவனது ஆண்மை திமிறியது. அவள் அவனையே வைத்தக்கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள், ஏதோ தன்னில் ஓர் மாற்றம் ஏற்படுகின்றது என உணர்ந்தாலும், தன்னையே மறந்திருந்தாள். பேருந்தின் திறந்த ஜன்னல் வழியே சுற்றிலும் எங்குபார்த்தாலும் பசுமையாக வயல்வேலிகளில் வளர்ந்திருந்த சம்பா பயிர்கள் பூவரசியின் கரும் கூந்தலைப்போல் காற்றில் அலையலையாக அசைந்தாடிக்கொண்டிருந்தது. வயல்வேலிகளை கிழித்து போடப்பட்டிருந்த தார்சாலையில், பேருந்து காற்றைக்கிழித்துக்கொண்டு பயணித்தது.


ஏ... சம்பா நாத்து சாரக் காத்து
மச்சான் சல்லுனுதான் வீசுதுங்க அங்கம்பூரா
ஏ பொன்னுவாசம் சொகவாசம்
சென்டு பூசிக்கலாம் கட்டிக்குங்க காலம்பூரா
என்ன பூசிக்கலாம் கட்டிக்குங்க காலம்பூரா


அவளது கையில் இருந்த நோட்டைப்பார்த்தான் அதில் ‘மு.பூவரசி, பி.ஏ இரண்டாம் ஆண்டு’ என எழுதியிருந்தது. மனதிற்குள் என்ன ஒரு அருமையான பொயர் என நிணைத்துக்கொண்டான். பெயருக்கு ஏற்றார்போல் இவளும் ஓர் மலரைப்போன்றுதானே இருக்கின்றாள். இந்த பூவை நான் நுகரும் நேரம் எப்பொழுது கிடைக்கும் என அவன் மனம் ஏங்கிற்று. மனதிற்குள் திட்டங்களை வகுக்கத்தொடங்கினான். அதன் முதற்கட்டமாக, அவளது மூக்கின் நுனியில் வைர மூக்குத்திபோல் தொங்கிக்கொண்டிருந்த ஓர் வியர்வைத்துளியை தன் ஆட்காட்டி விரலால் நசுக்கிவிட்டான். திடுக்கிட்டு நிஜ உலகிற்கு வந்திருந்தவள் அவனை ரொம்பவும் ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்தாள், அவன் புன்னகைத்தான். அவனது குறும்புத்தனம் அவளுக்கு ரொம்பவும் பிடித்திருந்தது, நாணத்தால் தலையை கீழே தொங்கப்போட்டுக்கொண்டாள்.

கீழே தொங்கவிட்டிருந்த அவனது ஒர் கையில் இருந்த நோட்டு புத்தகம் அவள் பார்வையில் பட்டது. அதில் ‘எஸ்.முகம்மது ரபீக், எம்.எஸ்.சி முதலாம் ஆண்டு’ என எழுதியிருந்தது. அவன் பெயரையும் படிப்பையும் தெரிந்துக்கொண்டாள். பேருந்தில் கூட்டம் சுமாராக இருந்தபடியால், ஒருவர் முண்டியத்துக்கொண்டு செல்ல, அவருக்கு வழிவிடுவதுப்போல் அவள் பக்கமாக சாய்ந்து தன் கைபட்டையை பூவரசியின் செழிப்பான முலை முகடுகளில் அழுத்தினான்!

அப்பப்பா என்ன ஒரு ஸ்பரிசம் அப்படியே அவளது விடைத்திருந்த காம்புகள் அவன் கைப்பட்டையில் குத்த பொசு பொசுவென அழுந்தியது. அவனது ஆண்மையோ திமிறிக்கொண்டு எழுந்தது. அவனது கை தன் மார்பகங்களில் அழுந்தியதில் அவள் உணர்ச்சிகள் சிலிர்த்தன, மூச்சின் வெப்பக்காற்று ரபீக்கின் கழுத்தில் இறங்கியது. இப்படியே ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டும் உரசிக்கொண்டும் தினம் தினம் இவர்களது பேருந்துப்பயணம் சிறு சிறு காமப்பயணமகவும் அறங்கேறியது.

அன்று கல்லூரி சனி, ஞாயிறு விடுமுறையாதலால், ரபீக்கை பார்க்காமல் பூவரசிக்கு சனிக்கிழமை நரக வேதனையாக இருந்தது. இரவெல்லாம் படுக்கையில் உருண்டு புரண்டு படுத்துப்பார்த்தாள். ஒரு நாள் செல்வதே அவளுக்கு ஒரு யுகமாக இருந்தது. “ச்சே... நாளைக்கு வேற ஞாயித்துக்கிழம, நாளைய பொழுதும் எப்படி ஓட்டுவதோ” என்ற ஏக்கம் வேறு அவளை மேலும் அலைகழித்தது. உறங்காமல் விழித்திருந்த அவளது கண்கள் தன்னையறியாமல் இரவு நெடுநேரத்திற்க்குப்பின் உறங்கிப்போயிருந்தன. காலையில் சூரியன் காரித்த பின்பு தான் எழுந்தரித்தாள். வீட்டிலிருந்த பழையதை நேற்று வைத்த நெத்திலி கருவாட்டுடன் ஒரு பிடிபிடித்தாள். பின்பு தான் வாங்கி வைத்திருந்த சிறு நாவல் புத்தகங்களில் மூழ்கினாள். அதில் வரும் கதாநாயகனாக ரபீக்கையும், தன்னை கதாநாயகியாகவும் வைத்துப்பார்த்து படித்து இன்புற்றாள். காலை மணி 10த்தை நெருங்கிக்கொண்டிருந்த வேலையில், தன் தோழிகள் கணகம், மஞ்சுளா ஆகியோருடன் சேர்ந்துக்கொண்டு, தன் வீட்டிலிருந்து கொல்லைப்புறம் வழியாக வெளியே வந்தால் வீட்டிற்கு அருகாமையில் உள்ள மதகடியிலிருந்து ஓடும் வாய்க்கால் நெடுக பின்புறமாக ஓர் கால் மணிநேரம் நடைக்குப்பிறகு, அதே ஊரை சேர்ந்த அண்ணாதுறை வயல் வரப்பையும் கடந்து வரப்பின் மூலையில் ஓர் ஒற்றை பனைமரம் வரும். அதற்கு தென்கையில் தான் அங்கு ஓர் தாமரைக்குளம் உள்ளது. அந்த தாமரைக்குளம் சுற்றிலுமாக தென்னை மரங்களும், அரசமரமும், புங்கை மரங்களும், செடிகொடிகள் என அடர்ந்து காணப்படும். அந்த வழியே வந்ததும் பெண்கள் குளிக்கும் படித்துறை உள்ளது. குளத்தின் வலது கரையில் மற்றொரு சிறிய படித்துறை உள்ளது. பெரும்பாலும் ஆண்கள் அந்த படித்துறையில் தான் குளிப்பார்கள். அந்த படித்துறயை ஒட்டினார்போல் களத்து மேடு, களத்து மேட்டை ஒட்டினார் போல் குறுகலான ஓர் மன்சாலை, நேரே தார் சாலையில் போய் இணையும். கிட்டதட்ட ஓர் முக்கோன வடிவில், பூவரசி வீட்டிலிருந்து குளத்தாங்கரைக்கும், குளத்தாங்கரையிலிருந்து மன்சாலை வழியாக தார்சாலை சந்திப்பு, தார்சாலையிலிருந்து நேராக சிறிது தூரத்தில் சாலையை ஒட்டி அமைந்துள்ள பூவரசியின் வீடு. சம்பா விளைச்சல் நல்ல அமோகமாக இருந்தது. தூரமாக மேற்கு மூலையில் உள்ள பங்கில் தான் தற்பொழுது மணியும், முருகையாவும் மருந்தடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். நன்றாக உற்று நோக்கினால் தான் அங்கே யாரோ ஆட்கள் இருப்பது புள்ளிபோல் தெரியும். இந்த மூலைக்கும் அந்த மூலைக்குமாக முருகையாவின் வயல் பரந்து விரிந்து இருந்தது.

ஒரே பேச்சும் கும்மாலமுமாக பூவரசியும் அவள் தோழிகளும் குளத்தங்கரையை அடைந்தனர். இதில் கணகம் கண்ணாலமானவள். மஞ்சுளாவின் ஒன்றுவிட்ட பெரியம்மா மகனைத்தான் கணகம் காதலித்து கண்ணாலம் செய்துக்கொண்டாள். பெண்கள் மூவரும் தன் ஆடைகள் எல்லாவற்றையும் களைந்து வெறும் பாவாடையை மட்டும் மார்பு வரை ஏற்றிக் கட்டிக்கொண்டு தண்ணீரில் இறங்கி நீராடினர். கணகம் கருப்பு நிறத்திலான பாவாடையில் இருந்தாள். மஞ்சுளா நீல நிரத்திலான பாவாடையை கட்டியிருந்தாள். பூவரசி, மஞ்சள் நிற பாவாடையில் இருந்தாள். நீராடிக்கொண்டே எவ எவனை வச்சிருக்கா, எவன் எவ வீட்டுல பூந்தான் போன்ற நாட்டு நடப்புகளை அலசிக்கொண்டிருந்தனர். சிறிது நேரத்தில் கணகம் படியில் முழங்கால் தண்ணீரில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு, கம்முகூட்டிலெல்லாம் சவுக்காரத்தை போட்டு தேய்த்துக்கொண்டிருந்தாள். கணகம் பார்க்க சரியான நாட்டுக்கட்டையாக இருந்தாள். கல்யாணமும் ஆகி ஓர் குழந்தையும் பெற்றிருந்தமையால் அவளது அங்கங்கள் யாவும் திமிறிக்கொண்டிருந்தன. ஈரப்பாவாடையோடு அவளது காம்புகள் இரண்டும் குத்திக்கொண்டிருக்க, முலைகள் இரண்டும் பந்துபோல் உருண்டு திரண்டிருந்தன. ஆண்கள் துறையில் யாரும் இல்லாததால், பாவாடை நாடாவை தளர்த்திவிட்டு பாவாடையை சற்று கீழே இறக்கி தள தளவென இருந்த அவளது முலைகள் இரண்டிலும் சவுக்காரத்தை போட்டு உருட்டி உருட்டி தேய்த்தாள். பாவாடையை முழுவதுமாக வயிற்றோடு இறக்கிவிட்டு, ஒரு பக்க முலையை ஒரு கையில் தூக்கிபிடித்துக்கொண்டு முலையின் அடிபாகங்களில் எல்லாம் நன்கு தேய்த்துவிட்டாள். அதுப்போலவே அடுத்த முலையிலும் தூக்கிபிடித்துக்கொண்டு அழுக்கு தேய்த்தாள். அவளது முலைகளை பார்த்துக்கொண்டிருந்த பூவரசி,

”புருசன் கைபட்டாளே இப்படி பெருத்துடுமாடி?!”

”கிள்ள கிள்ள கீர துளுக்கும், கைப்பட கைப்பட முல பெருக்கும்னு சும்மாவா சொன்னாங்க?” பொளப்பத்த பய இதையேத்தான் ராப்பூரா புடிச்சி உடுட்டிகிட்டு சப்பிகிட்டு கிடப்பான். அப்புறம் பெருக்காம எப்படி இருக்கும்!” என சொல்லிக்கொண்டு எழுந்தி, பாவாடையை அடியில் கிளப்பி புண்டையிலும் சோப்பை போட்டு தேய் தேய் என தேய்த்துக்கொண்டிருந்தாள் கணகம்.

மஞ்சுளா கணகம் சொல்வதை எதையும் காதில் வாங்காதாதைப்போல் இருந்தாள்.

“என்னடி வெக்கமே இல்லாம பாவாடைய இப்படி வலிச்சிகிட்டு அங்க அப்படி போட்டு தேய்க்கிறே... ராத்திரி நல்ல நீர் பாசானமா?!” என சொல்லிக்கொண்டு நமுட்டு சிரிப்பு சிரித்தாள் பூவரசி.

“இங்கே நீங்களும் என்னாட்டம் பொன்னுங்க தானடீ இருக்கீங்க!, நல்லா பாத்துக்குங்கடி, உங்களுக்கு உள்ளது தானே எனக்கும் இருக்கு என்று பாவாடையை இடுப்பு வரை தூக்கி தன் மயிர் அடர்ந்த உப்பிய புண்டையை காண்பித்தாள். காட்டிக்கொண்டே, நீங்க நீங்க குத்துவாங்கறப்போ தெரியும்டி நீர் பாசானமா இல்ல கஞ்சித்தொட்டி பாசானமான்னு. இப்போ என்ன பார்க்க உங்களுக்கு கேலியும் கிண்டலுமாகத்தான் இருக்கும்” என சொல்லிக்கொண்டு ஒரு காலை படியின் மீது வைத்துக்கொண்டு இன்னும் பாவாடையை சற்று உயர்த்தி புண்டை பிளவிலும் குண்டியிலும் நன்கு சவுக்காரம் போட்டு தேய்த்துவிட்டாள். முகத்திற்கும் சோப்பு போட்டு, தண்ணீரில் இறங்கிக்கொண்டே பூவரசியை பார்த்து,

”அடியே பூவு உனக்கு மாயவரத்துல மாப்பிள்ள பார்த்திருக்கிறாங்களாமே சேதி தெரியுமா?!”

”நெசமாத்தான் சொல்லுறியா” - இது மஞ்சுளா.

உடனே பூவரசி குறுக்கிட்டு, “ச்சீ... யாருடி சொன்னது? நானே இப்போதான் படிச்சிகிட்டிருக்கிறேன், அதுக்காட்டியும் எப்படி! எவடி இந்த கதைய கிளப்பிவிட்டது?!”

கணகம் பதிலுரைத்தாள், “அடியே உனக்கு விசயம் தெரியாதாக்கும், ஓயா தான் பவுனம்மாகிட்டே சொல்லிகிட்டிருந்ததா, பவுனம்மா என்கிட்டே சொன்னாங்கடீங்கறேன்.”

”அதானே பார்த்தேன், பவுனம்மாவா! என்னிக்கு அந்த பொம்பள உண்மய பேசிருக்கா? எதையாச்சும் பத்த வைக்கிறதே அந்த பொம்பளைக்கு பொழப்பு. இப்போ அவ என்னையும் விட்டுவைக்கலியா.”

”நான் சொல்லுறது நெசம்டி, நீ வேணும்னா ஓயாகிட்டேயே கேட்டுப்பாரு. எதோ பெரிய படிப்பு படிச்சவராம், கை நிறைய சம்பாதிக்கிறாராம்டி.”

மஞ்சுளா குறுக்கிட்டு பூவரசிக்கு ஆதரவாக, “அவளுக்கு என்னடி கொறச்ச... அவளும் தான் காலேசி எல்லாம் படிக்குறா. அவளுக்கு நல்ல பெரிய இடமாத்தான் அமையும். யார் அந்த மம்முத ராசாவோ?! எவனா இருந்தாலும் பூவரசிய கட்டிக்க அவன் தான்டி கொடுத்து வச்சிருக்கனும். அவங்க ஆத்தா தான் அவள பொத்தி பொத்தி வளக்குதே. கிளிய வளத்து குரங்கு கைலயா கொடுப்பாங்க. நல்ல இடமா பார்த்து தான் கொடுப்பாங்க.”

”ஆமாண்டி மஞ்சுளா சரியா சொன்னடி. அவ என்ன நம்மலாட்டமா? நாம தான் ஒழுங்கா படிக்கல. பள்ளிக்கூடம் படிச்சிகிட்டிருக்கப்பவே பூலுக்கு ஆசப்பட்டு படிப்பயும் பாதியிலேயே நிப்பாட்டிபுட்டு பாலு எது மோரு எதுன்னு தெரியாத ஒரு எடுபட்ட பயலுக்கு வாக்கபட்டு இந்த ஊர்லையே காலம்பூரா கைஷ்டப்படனும் நம்ம தலை எழுத்து.”

”அது ஏன்டி நம்மலாட்டமான்னு என்னையும் உன்கூட சேத்துக்குறே! அந்த எடுபட்ட பயக்கூட தானே வாய்க்கா வரப்புலையும், வைக்கப்போருலையும் விரிச்சிக்காட்டிகிட்டு கிடந்தே. அப்போ இனிச்சிது இப்போ புளிச்சிபோச்சாக்கும்.”

”ஆமா வந்துட்டா, கிருசுகெட்ட பயல பத்தி சொல்லவும் இவளுக்கு பொத்துகிட்டு வந்திரும். மாசம் எப்ப வரும், மாப்ள எப்ப வருவான், மால எப்ப விழும்னு ராவா பொழுதா ஏங்கி கிடக்குற பயமவ இவ பெருசா பேச வந்துட்டா.”

”ஏய் நிப்பாட்டுங்கடி, குளத்தாங்கரையிலையும் உங்க சண்டைய ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா?” - பூவரசி.

மஞ்சுளா பூவரசியை பார்த்து, “ஹூம்ம்ம்... உனக்கென்னடி உன்னாட்டம் நானும் படிச்சிருந்தா, கவலையே இல்லாம சீமைல இருந்து எவனாச்சும் வருவான்னு நிம்மதியா இருக்கலாம். எங்கப்பன் உங்கப்பனாட்டம் என்ன படிக்கவா வச்சிது. இவ படிச்சி என்ன பெரிய கலக்டர் உத்தியோகமா பாக்கபோறா! இன்னொருத்தன் வூட்டுக்கு போற கலுதைக்கு படிப்பு என்ன வேண்டியிருக்குன்னு சொல்லி என்னத்தான் வயக்காட்டு வேலைக்கு அனுப்பிட்டு. உனக்கு தான் மாயவரம் மாப்பிள்ள முந்தானைல இருக்கானே.”

”ஆமா... அவன் எவன்னே தெரியாது, அதுக்காட்டியும் ஈர பேணாக்கி, பேண பெருமாளாக்கிடுவீங்கடி. நல்லாயிருக்குடி உங்க பேச்சு, என ஒரு கனம் ரபீக்கை தன் கண்முன்னே கொண்டு வந்து நிணைத்துப்பார்த்தாள். எல்லாம் அததுக்குனு நேரம் வரும்பொழுது பார்த்துக்கலாம். இப்ப எனக்கு முதுகுல ஓடு தேச்சுவிடுடி” என சொல்லிக்கொண்டு தன் மார்போடு சேர்த்து கட்டியிருந்த மஞ்சள் நிறப்பாவாடையின் முடிச்சை அவிழ்த்து பாவாடையை இலகிவிட்டு, இடுப்பளவு தண்ணீரில் குணிந்து மஞ்சுளாவிடம் முதுகை காட்டி கொண்டிருந்தாள் பூவரசி.

மஞ்சுளாவும் “இந்த செவத்த முதுகுல கோலம் போடப்போற அந்த மாயவரம் மகராசன் யாராக இருக்கும்!” என சொல்லிக்கொண்டே ஈரத்தில் நணைந்து சூரியனின் ஒளியில் பளபளக்கும் பூவரசியின் அழகிய முதுகில், ஒட்டை வைத்து அழுக்கு தேயிக்கத்தொடங்கினாள்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு கல்லூரி விட்டு மாலையில் வீடு திரும்பும் பொழுது மணி சொன்னது பூவரசிக்கு நிணைவிற்கு வந்தது...

”உங்களுக்கு மாயவரத்தில மாப்பிள்ள பார்த்திருக்காங்களாம் பூவம்மா... யாரோ உங்க தூரத்து சொந்தமாம்... காலையில உங்கள பஸ்ஸ்டாண்டுல இறக்கிவிட்டு வீட்டுக்கு வந்தேனா அப்போ ஆச்சியும் அய்யாவும் பேசிகிட்டிருந்தத என் இரண்டு காதால கேட்டேன்” என்று சொல்லிக்கொண்டே ஈ ஈ ஈ... என அவன் பல்லை இளித்தது பூவரசிக்கு ஏற்கனவே தெரிந்த விசயம் என்றாலும் தன் தோழிகளிடம் அவள் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. அவளது மனமெல்லாம் அவளது மனம் கவர்ந்த கள்வன் ரபீக்கிடமே லயித்துக்கிடந்தது. அவன் மட்டும் நமக்கு மாப்பிள்ளையாக வந்தால் என நிணைத்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுதே... பூவரசியால் அவள் கண்களை அவளாளையே நம்பமுடியவில்லை. ஒரு கணம் கண்களை நன்கு கசக்கிவிட்டு மீண்டும் பார்த்தாள் மயங்கினாள்...


கண் பார்த்து மயங்கிவிடும்… மயங்கிவிடும்
கருங்கல்லும் கறைஞ்சிவிடும்… கறைஞ்சிவிடும்
எம் மஹராசன் அழகால
மனசெல்லாம் குளிர்ந்துவிடும்

ஏ... சம்பா நாத்து சாரக் காத்து
மச்சான் சல்லுனுதான் வீசுதுங்க அங்கம்பூரா!


குளிர்ந்த நீரில் குணிந்திருந்தவளுக்கு அவனைக்கண்டதும் அவளது மனம் குளிர்ந்த நீரில் கரைந்தது. பார்த்த கண் பார்த்துக்கொண்டே இருக்க பூவரசியின் உள்ளம் பணிக்கட்டி சிலையைப்போல் உருகியது. சற்று சுயநிணைவிற்கு வந்தவளாய், ”அய்யோ...” என சொல்லிக்கொண்டு தண்ணீருக்குள் தன் முகத்தை புதைத்துக்கொண்டாள்.

மஞ்சுளா, பூவரசியை பார்த்து என்னடியாச்சு? என கேட்பதற்குள்,

”நான் வீட்டிற்கு போறேன்” என சொல்லிக்கொண்டே தண்ணீரை அலைபறித்துக்கொண்டு, தன் இரு மல்கோவா மாங்கனிகள் குலுங்க கரையேறினாள் பூவரசி. கரையேறியவள் தலையைக்கூட துவட்டாமள், கூந்தலில்லிருந்து ஈரம் சொட்ட சொட்ட, கொண்டுவந்திருந்த மாற்று உடையும் உடுத்தாமல், ஓர் துண்டை மட்டும் தன் மாராப்பாக போர்த்திக்கொண்டவள், அன்னக்கூடையை கையில் எடுத்துக்கொண்டு ஓர் மூயலைப்போன்று வரப்புகளில் இறங்கி சிறு ஓட்டம்பிடித்தாள். சூரியனின் மஞ்சள் வெய்யிலில், பூவரசியின் மஞ்சள் நிற ஈரப்பாவாடையில் பிதுங்கிக்கொண்டிருந்த அவளது இரு மாங்கனிகளும், பாவாடையோடு சப்பென்று ஒட்டிக்கிடந்த அவளது இரு உருளையான தொடைகளும், உருண்ட குண்டிக்கோலங்களும் அதன் நடுவில் உள்ள பிளவும் பளிச்சென தெரிய, அதற்குள் அங்கு ஆண்கள் படித்துறைக்கு சைக்கிளில் வந்திறங்கியவன் கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியாக நல்ல ஓர் விருந்து கிடைத்தது. பூவரசி மறையும் வரை அவளையே ரசித்துக்கொண்டேயிருந்த அவனது ஆண்மை விரைப்பானது. அவள் அந்த குளக்கரையின் செடிகொடி புதர்களில் மறையும் தருவாயில் திரும்பி அவனை பார்க்க, அதே நேரம் அவன் அவளை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டிருக்க வெட்கத்தில் முகம் சிவந்து மறைந்துவிட்டாள். கண்களுக்கு குளிர்ச்சியாக பார்த்து ரசித்துக்கொண்டிருந்த பிரகாசமான இரவு வாணத்தின் வெள்ளி நிலவு சட்டென்று மேகத்தில் மறைந்ததைப்போல் சிறு ஏக்கம் ரபீக்கின் மனதில் குடிகொண்டது. விறைத்தெழுந்த தனது ஆண்மையை சிறிது அழுத்தி உருவிவிட்டு தட்டிவிட்டுக்கொண்டான்.

என்ன ஏதென்று புரியாத கணகமும் மஞ்சுளாவும், அவர்களும் உடைகளை மாற்றாமல் ஈரப்பாவடையுடன் தத்தமது கூடைகளை எடுத்துக்கொண்டு பூவரசியை பின் தொடர்ந்தனர். ஒருவழியாக மூவரும் தாமரைக்குளத்திலிருந்து மாயமாக மறைந்துவிட்டனர். மஞ்சுளாவும், கணகமும் வேகவேகமாக வரப்புக்களில் நடந்து பூவரசியின் அருகே சென்று...

”ஏ பூவு... பூவு... நில்லுடி” - இது மஞ்சுளா.

”ம்ம்ம்... சொல்லுடி”

”ஏன்டி இப்படி அறக்கபறக்க ஒடியாந்தே?!”

“ஆம்பள துறைல ஒருத்தன் சைக்கிள்ல வந்து இறங்கினான்ல, அவன் எங்க கல்லூரியில தான்டி படிக்கிறான்”.

உடனே கணகம் குறுக்கிட்டு, ”அடி கேன சிறுக்கி, அந்த பையன் சாகுல் அமீது இருக்காக இல்ல அவுக மகன் தான்டி அது. நான் தான் அவங்க வீட்டுக்கு காய்கறி கொடுக்குறேன். அந்த பொம்பள ரொம்பவும் தங்கமானவங்க. அவ்வளோ வசதி இருந்தும், ஏழ பணக்காரங்கனு வித்தியாசம் பார்க்காம பழகும். என்னப்பார்த்து ரொம்பவும் வருத்தப்படும்னா பார்த்துக்கோயேன். உம்புருசனுக்கு எப்போ நல்ல புத்திவருமோ! வீட்ல பச்சபுள்ளைய விட்டுட்டு இப்படி வேகாத வெய்யில்ல காய்கறி வித்து கஷ்டப்படுறியேன்னு சொல்லும். அந்தம்மாகூட பேசிகிட்டு இருந்தா எனக்கும் மனசு கொஞ்சம் ஆறுதலா இருக்கும். இந்த பையனும் நல்ல அழகா தலுக்கு முலுக்குனு இருக்கான் பாத்தியா! எந்த மவராசிக்கு கொடுத்துவச்சிருக்கோ!!”

கணகத்தின் இந்த வார்த்தையை கேட்கவும் பூவரசியின் மனதில் ”ஏன் அந்த மகராசி நானாக இருக்கக்கூடாது?!” என ஒருவித ஏக்கம் அவளை சூழ்ந்தது. அந்த வாலிபனை பார்த்த நாளிலிருந்து ஒரு வித தாக்கம் இவளது ஆழ்மனதில் உண்டாயிற்று என்பது தானே உண்மை.

பூவரசி மீண்டும் யோசிக்கத் தொடங்கினாள். ”ஆனால்... ஆனால்..., அவுக அளவிற்கு நம்ம அப்பன் ஒன்னும் வசதியானவர் இல்லையே... என்னிடம் அந்தளவிற்கு அழகு இருக்கிறதா தெரியலையே. நாம அந்த வாலிபன் மீது ஆசப்படுறது எந்தளவிற்கு நியாயம்! மலை எங்கே மடுகெங்கே!! விரலுக்கு தகுந்த வீக்கம் தான் வாழ்க்கைக்கு சரிபட்டு வரும்” என அவளது உள்மனது பலவித சோகத்தில் இழையோடியது, பூவரசியின் பூப்போன்ற முகமும் வாடியது.

பூவரசியும், கணகமும் பேசிக்கொள்வதை மஞ்சுளாவும் காதில் வாங்கிகொண்டு மவுனமாக வந்துக்கொண்டிருந்தாள். சிறிது நேரம் அங்கே அவர்களுக்குள் மவுனமே நிலவியது... முதலில் பூவரசியும், அடுத்தாற்போல் மஞ்சுளாவும், மஞ்சுளாவை தொடர்ந்து கணகமும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வரிசையாக அந்த வரப்புகளில் நடக்க பூப்போன்ற இந்த பெண்களின் பாதங்கள் தான் அந்த கரடுமுரடான ஈரமான வரப்புகளில் லாவகமாக அடி வைத்து நடக்க, ஈரப்பாவாடையில் மூவரது குண்டிகளும் தலுக்முலுக்கென ஏறி இறங்கி அசைவதையும் பார்ப்பதே கண்கொள்ளா காட்சியாகுமே. அவர்களிடையே நிலவிய நிசப்தத்தை பூவரசியே களைந்தாள்...

”இதற்குமுன்னாடி நான் இந்த வாலிபனை பார்த்ததே இல்லையே!” என்றாள் பூவரசி.

“அந்தப்பையன் கோயம்புத்தூர்ல அவுக மாமா வீடு இருக்குல்ல, அங்கே தான் சின்ன வயசிலே இருந்து தங்கி படிச்சானாம். பெரிய டவுனுல படிச்சா என்னமோ நல்லா நெரைய படிக்கலாமோ என்னமோ சொன்னாக. இப்போ அவுக மாமா குடும்பம் எல்லோருமா இந்த பையனோட அப்பா சாகுல் அமீது இருக்காகல்ல, என்னமோ ‘பிராஞ்சி’ நாடு என்னதோ சொன்னாகலே...”

பூவரசி குறுக்கிட்டு, ’ஃப்ரான்ஸ்’ என்றாள்.

”ஆங்... ஆமா ஆமா... என்னதான் இருந்தாலும் படிச்சவங்க படிச்சவங்க தான்னு நிருபிச்சிட்டேடி. என்னமாதிரி படிக்காத முன்டங்களுக்கு வாய்யில பேரு கூட நொலையமாட்டிங்குது”.

(பூவரசிக்கு கணகம் இவ்வாறு மெச்சியதே தன்னை ஓர் கலக்ட்டர் மாதிரி ஓர் உயர்ந்த இடத்தில் இந்த படிக்காத கிராமத்து சனங்களிடமிருந்து வேறுபடுத்திக்கொள்ளும் விதமாக ஒரு வித கர்வம் ஏற்பட்டது அவளுக்கு ஹி ஹி...)

கணகம் தொடர்ந்தாள், ”ஆங்... அந்த வெளிநாட்லையே குடும்பத்தோட போய் அவுகலும் குடியேறிபுட்டாங்களாம். அதனால, இந்தப்புள்ள இப்ப சொந்த ஊருக்கே வந்துடிச்சி. முன்பெல்லாம் கூட அப்பப்போ இடையிலே எப்போவாச்சும் ஆக்கூருக்கு வருமே, நான் தான் பாத்திருக்கேனே. ரொம்பவும் வெகுளியான பையன். ஊருக்கு வர்றதும் தெரியாது போறதும் தெரியாது.”

பூவரசிக்கு கடந்த சில தினங்களாக அவன் என்னை பார்ப்பதும், நான் அவனைப்பார்ப்பதும், பேருந்தில் அவன் செய்யும் மன்மத சேட்டைகளும் நிணைவிற்கு வரவே,

“வெகுளியான பையனா!” என சொல்லி களுக்கென சிரித்துக்கொண்டு தன் வாயை கை வைத்து பொத்தினாள்.

”அடியாத்தி ஏன்டி அப்படி சிரிக்கிறாவோ...! நீங்க இரண்டு பேரும் ஒரே களாசா?!” என கேட்டாள் கணகம்.

“அப்படி எல்லாம் ஒன்னுமில்லடி, நான் வேற வகுப்பு அவன் வேற வகுப்பு”.

”ஒரே காலேசில படிக்கிறதால குளத்தாங்கரைல அவன பார்க்கவும் வெட்கம் வந்துடிச்சாக்கும்?! எப்படியாச்சும் அந்த ஆக்கூர் பயல கொசுவத்துல முடிஞ்சிக்கடி, அப்புறம் இந்த சுத்துவட்டாறத்துக்கே நீ தான் மகாராணி!” என ஏலனமாக சொல்லி ”ஹ ஹ ஹா...” வென சிரித்தாள் மஞ்சுளா.

(பூவரசி மனசுக்குள், “இதுவரை அவன் என்னை எங்கெங்கெல்லாம் தொட்டிருக்கிறான்னு இவளுககிட்டே சொன்னா அவ்வளவு தான், ஊருக்கே தம்பட்டம் அடிச்சிடுவாளுக” என எண்ணிக்கொண்டு அவனைப்பற்றி எதுவும் கூறாமல் கப்சிப் என இருந்தாள்.)

”அப்போ அந்த மாயவரத்து மாப்பிள்ள என்னாவறது?!” - இது கணகம்.

”அவன நான் கட்டிக்குறேன்” என்றாள் மஞ்சுளா.

“ச்சீ... போங்கடி புளுத்த சிறுக்கிகளா...” என ஓர் பொய்யான கோபத்தை காட்டி தன் வீட்டை நோக்கி விறு விறுவென நடையைக்கட்டினாள் பூவரசி. மஞ்சுளாவும் கணகமும் தெற்கு புறமாக பிரிந்த ஓர் கோடிக்குள் நுழைந்து மறைந்தார்கள்.

“ஆங்... உனக்கு எவனாச்சும் ஒன்னங்காரன விட இன்னமும் கேவலபட்ட பயதாண்டி கிடப்பான், இவ கெட்டகேட்டுக்கு டவுனு மாப்பிள கேக்குதாக்கும்!” என கணகமும் மஞ்சுளாவும் சண்டையிட்டுக்கொண்டே செல்வது காதில் ஒலித்து பின்பு அவர்களின் கூச்சலும் மறைந்தது. எல்லோரது ஈரப்பாவாடையும் கொஞ்சம் உலர்ந்தும் இருந்தது.

இரவு படுக்கையில் அன்றைய பொழுது நடைபெற்றதை நிணைத்துப்பார்த்தாள். பூவரசியின் பெற்றோர்கள் மாயவரத்தில் ஓர் மாப்பிள்ளை பார்த்திருப்பதாக மணி சொன்னது உண்மை தான் என தாமரைக்குளத்தில் கணகம் சொன்னது ஊர்ஜிதமானது. ஆனால் அந்த வாலிபனை மறப்பதென்பது இனி பூவரசியால் அவ்வளவு எளிதான காரியமில்லையே. அவளை அறியாமலே அவனை உள்ளத்தில் வைத்து பூஜித்து வந்தாள். பூவரசியின் அந்த இரவு நேரத்தில் நிம்மதி பரிபோய் இருந்தது. எதற்கு நமக்கு பெற்றோர்கள் அவ்வளவு சீக்கிரம் மாப்பிள்ளை பார்க்கவேண்டும்?! என மிகவும் நொந்துக்கொண்டாள். ரபீக்கிடம் போய், “நான் உன்னை காதலிக்கிறேன், நீயும் என்னை காதலி” என்றா சொல்லமுடியும்! அவன் என்னை பார்ப்பது புன்னகைப்பது உரசுவது எல்லாம் ஓர் விளையாட்டாக இருந்தால், அசிங்கமாக போய்விடுமே. உள்ளத்தின் கதவுகள் கண்கள் தான் என்பார்கள், இனி ரபீக்கை பார்ப்பதை தவிர்த்துவிடவேண்டும் என முடிவு செய்தாள். நிணைவுகளில், வெகுநேரம் வரைக்கும் பெற்றோர்கள் பார்த்து வைத்திருக்கும் மாயவரமா அல்லது ஆக்கூரா ?! என வழக்காடு மன்றமே நடத்தி தூங்கிவிட்டிருந்தாள்.

அடுத்த நாள் திங்கட்கிழமை, எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும், பேருந்து நிறுத்தத்தில் அவனை பார்க்காமல் பூவரசி திரும்பி நின்றுக்கொண்ட பொழுதும், பேருந்தில் அவன் அவள் அருகில் சென்று அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ரபீக். பூவரசியின் மனம் இருதலைக்கொள்ளியானது. அவனை அவள் கண்கள் தான் பார்க்க மறுத்ததே தவிர அவள் மனக்கண் அவனை படம்பிடித்துக்கொண்டே இருந்தது. அவள் மனமோ அவனது சில்மிஷங்களுக்காக ஏங்கியது. தன்னை விரும்புகிறானா என தெரிந்துக்கொள்ளவும் அவள் மனம் அவ்வப்பொழுது சுயபரிசோதனை செய்துக்கொள்ள கட்டளையிட்டது. அந்த நேரம் சற்றும் எதிர்பாராவிதமாக அவன் வலது கையால் பூவரசியின் மென்மையான கண்ணங்களை பிடித்து அவன் முகத்தோடு நோக்கினான். அவனது இந்த தைரியமும் சில்மிஷங்களும் தான் பூவரசிக்கும் அவன் மீதான ஈர்ப்பை அதிகப்படுத்த காரணமாக அமைந்தது என சொல்லலாம். அவனது விசாலமான பார்வை ஒன்றே போதுமே அவளை கொன்றுவிடுவதாக இருந்ததே. அவன் பார்த்த பார்வையில் அவளின் கண்களில் இருந்து தான் குபுக்கென்று நீர் அருவியாக வழிந்தது. எதனால் இந்த கண்ணீர்! இது ஆணந்தக் கண்ணீரா அல்லது சோகமே உருவான அமிலமா! இல்லை இல்லை இது இரண்டிற்கும் இடைபட்ட ஒரு வித ஏக்கத்தினால் உண்டாகும் அழுகை இது. தனக்கு பிடித்த ஒரு பொருள் தனக்கு கிடைக்குமா அல்லது தன் கைவிட்டு நழுவி சென்றுவிடுமா என்ற பயத்தினால் உண்டாகும் அழுகை இது. சிறு பிள்ளைகள் பொம்மைக்காக அழுவது போல. ரபீக் பூவரசியின் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு, தன் நோட்டு புத்தகத்தின் ஒரு பக்கத்தை திறந்து காட்டினான். அதில்,


இதுவெறும் காகித கற்றைகள் அல்ல
பூவரசி என்ற அழகு தேவதைக்கு சொந்தமான
என் இதையக் கண்ணாடி!


என்று எழுதியிருந்தது. அதைப்பார்க்கவும் பூவரசிக்கு தனது நம்பிக்கைக்கு ஏதோ ஓர் பிடிப்பு வந்ததாக ஓர் முகமலர்ச்சி. அவன் தன்னை உண்மையாகவே விரும்புகிறானா என ஆச்சர்யத்தில் புரிந்தும் புரியாததும்போல் ஓர் வித உணர்வு அவளுக்கு. அவன் அவளப்பார்த்து புன்னகைத்தான். அடுத்த பக்கத்தை புரட்டினான்,


ஆகாயத்தாமரையும் அவ்வப்பொழுது
தரையிறங்கி மன்னுக்கு வருவதுண்டோ!
தாமரைக்குளத்தில் தாமரை குளித்ததென்ன
ஈரமான தாமரை இப்பொழுது உலர்ந்து
என் அருகில் காதலியாக மலர்ந்து நிற்கும்
அதிசயம் தான் என்ன... மலரே
உன்னை நான் காதலிக்கிறேன்!!
காலமெல்லாம் உன்னை
தாங்கி நிற்கும் தண்ணீராக வேண்டும்
அதில் நீ மட்டுமே தாமரையாக மிதக்க
வேண்டும்... உனது பூ வாசம்
என்றென்றும் என்வாழ்வில் மனம் வீசுமா!!!


என எழுதி அதில் காதல் சின்னமான ஹார்ட்டின் அம்புகுறி வரைந்து, ஹார்ட்டினில் பூவரசி என பெயர் பதிந்து, அம்புக்குறியில் ரபீக் என தன் பெயரை பதிந்திருந்தான். பார்க்க ஓர் அழகிய ஓவியமாகவும் இருந்தது. அதைப்பார்த்ததும் அவள் முகம் மிகவும் பிரகாசமாக மாறியது. அவள் வெட்கத்தில், அங்கே வயல்வெளிகலிள் நன்றாக விளைந்து தலை சாய்ந்திருந்த கதிர்நெல்லைப்போல் சிறு புன்னகை பூத்து அவள் தலையும் கீழே சாய்ந்தது. இந்த காதல் வரிகளை படிக்கவும், பூவரசியின் கண்களில் இப்பொழுது ஆனந்த கண்ணீரே வந்திருந்தது. மனம், தான் சாதித்துவிட்டோம் என என்னிலடங்கா சந்தோஷத்தில் மிதந்தது. அவளது பருவக் கணவுகள் மீண்டும் துளிர்த்தது, மனதில் காணாமல் போயிருந்த சிறகுகள் மீண்டும் முளைத்து பறக்கத்தொடங்கின. நேற்று தாமரை குளத்திலிருந்து வீட்டிற்கு செல்லும் போது, மஞ்சுளா தன்னை ஏலனமாக சொல்லி சிரித்தது இப்பொழுது அவள் காதில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது...

”எப்படியாச்சும் அந்த ஆக்கூர் பயல கொசுவத்துல முடிஞ்சிக்கடி, அப்புறம் இந்த சுத்துவட்டாறத்துக்கே நீ தான் மகாராணி!”

பூவரசியின் உள்ளம் பூரிப்படைந்தது. இப்பொழுதே மறு பேருந்து பிடித்து ஊருக்கு செல்லவேண்டுமாய் மனம் தவியாக தவித்தது. தன்னை கேலி செய்த மஞ்சுளாவை பார்த்து தன் நாயகன் தன்னிடம் சொன்னதை சொல்லி பெருமை கொள்ளவேண்டுமென நிணைத்தாள். பூவரசியின் குனிந்த தலை நிமிரவே இல்லை. அலைகடலாக தெரிந்த பசுமைக்கு மத்தியில் பேருந்து பூவரசியின் காதலையும் சுமந்துக் கொண்டு சென்றது.

துரத்தில் ஒரு சிலர் செங்கால் நாரைகளை பிடிக்க வயல்களில் கன்னி வைத்து காத்துக் கொண்டிருந்தனர். இங்கே ரபீக் வைத்த கன்னியில் ’கன்னியே சிக்கிக்கொண்டதை’ தன்னுடைய முயற்சியில் கிடைத்த வெற்றியாக அவனுக்குள் ஆனந்தம். ரபீக் அவளையே பர்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் மனதில் தண்ணீரில் நணைந்த தாமரையைப்போல் நேற்று தாமரைக்குளத்தில் அவளை தண்ணீர் சொட்ட சொட்ட ஈரப்பாவாடையுடன் கண்ட காட்சியை ஒரு கணம் மனக்கண்ணில் கொண்டு வந்தான். அவன் ஆண்மை ஓர் உந்து உந்தியது. பேருந்திலும் கூட்டம் அதிகமானது. பூவரசிக்கு பக்கமாக நின்றுக்கொண்டிருந்தவன், அவள் பின்பக்கமாக நகர்ந்து தன் விரைத்த ஆண்மைய அவளது குண்டி பிளவில் வைத்து ஆனந்தமாக அவளது காதலன் என்ற உரிமையோடு இப்பொழுது அழுத்தினான். ரபீக்கின் உஷ்ணமான ஆண்மையை உணர்ந்த பூவரசிக்கு உடலெங்கும் உணர்ச்சி நரம்புகள் ஜிவ்வென வெட்டி இலுத்தது. காதலோடு சேர்ந்து காமமும் நாதமாக அவளது உடலெங்கும் உணர்ச்சியலைகள் திரண்டு திரண்டு வந்தன. பூவரசியின் குண்டி ஸ்பரிசத்தில் மதிமயங்கி அணைத்துக்கொண்டிருந்தவன், முட்டித்தள்ளிக்கொண்டிருந்த அவளது செழிப்பான செங்கனி ஒன்றை பற்றி அழுத்தினான். பூவரசி திக்குமுக்காடிப்போனாள், அவளுக்கு நெஞ்சு திக்கென அடைத்துக்கொண்டு வந்தது. சிறிது நேரம் மவுனமாக தங்களது அன்பை பரிமாரிக்கொண்டவர்கள் கல்லூரி நிறுத்தம் வரவே இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்னகைத்தபடியே முதல் முறையாக இன்று காதலர்களாக கல்லூரி வளாகத்தில் பிரிந்து மறைந்தார்கள்.

ஒருதலை பட்சமாக திகழ்ந்த பூவரசியின் காதல் இவ்வளவு சீக்கிரம் அவள் வாழ்வில் மலரும் என அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை. தன் காதலை எவ்வாறு வெளிப்படுத்துவது என தவித்த அந்த இளம் உள்ளத்தை அறிந்துக்கொண்டவனைப் போல், ரபீக் அவள் மீதான காதலை வெளிப்படுத்த, தனக்கு நல்ல எதிர்காலம் அமைந்துவிட்டது என கருதிய பூவரசி, ரபீக்கை உண்மையாக காதலிக்கத்தொடங்கினாள். அவனது விருப்பமே தன் விருப்பமாக கருதினாள். தன் காதலுக்கு வலு சேர்ர்க்கும் விதமாக பூவரசியிடம் ஓடும் பேருந்தில் ரபீக் தினம் தினம் ஒவ்வொரு கவிதையாக தன் நோட்டு புத்தகத்தில் எழுதி வந்து அவளிடம் காண்பித்தான்.


அடியே பெண்ணே...
உன் முகம் ஓடையில் நிலவானால்
அந்த ஓடையில் நான் வற்றாத நீர் ஆவேன்
உன் முகம் என்றென்றும் பிரகாசித்துக்கொண்டிருக்கவேணுமடி !!


தினம் தினம் பூவரசியும் ரபீக்கின் இதயக் கண்ணாடியில் அந்த கவிதையை படித்துவிட்டு மவுனமாக புன்னகையை சிந்தி நன்றாக இருக்கிறது உங்கள் கவிதை என்பதற்கு அரிகுறியாக தலையசைப்பாள். நாட்கள் பல கடந்தன, நாட்கள் பன்னிரெண்டு மாதங்களாகின. இவர்களது காதல் மிக வலுவாக தொடர்ந்தது. எந்த நேரமும் ரபீக்கின் நிணைவாகவே வாடினாள். இரவும் பகலும் இவர்களது நிணைவுகள் உறவை வளர்த்துக்கொண்டிருந்தது. அவளது நாசியில் புகுந்த மூச்சுக்காற்றும் ’ரபீக்’ ‘ரபீக்’ என்றே சுவாசித்து சென்றது. மஞ்சுளா உட்பட அவளுடன் மிக நெருக்கமான தோழிகளுக்கு மட்டுமே இவர்களது விசயம் பிந்தய நாட்களில் தெரிந்திருந்தது. பூவரசியை தினமும் சைக்கிளில் அழைத்து சென்று, அழைத்துவரும் பன்னையாள் மணி இவர்கள் பஸ்சில் ஏறும்பொழுதும் இறங்கும்பொழுதும் இவர்களது முகபாவனை மற்றும் நெருக்கத்தைக்கண்டு ஒருவாரான கற்பனையை யூகித்திருந்தான். சிலகாலமாக பூவம்மாவின் பாவனையிலும் சிறிது மாற்றங்களை அவன் உணராமல் இல்லை
பூவரசி ரபீக்கை உயிரினும் மேலாக காதலித்தாள். ரபீக்கோ, பூவரசியின் அழகில் அவள் மேல் மோகத்தில் திளைத்திருந்தான். ரபீக் முதுநிலை இரண்டாம் வருடம் இறுதியாண்டில் அடி எடுத்து வைத்திருந்தான், பூவரசி இளநிலை இறுதியாண்டில் அடியெடுத்து வைத்திருந்தாள்.

கடந்த ஒருவருடமாக இந்த இரு காதலர்களும் பேருந்தில் சிறு சிறு உரசலுடன் உதட்டளவில் சிறிது புன்னகையோடு தலையசைப்பும் முகபாவனையோடும், மவுனமே உள்ளத்தின் எழுச்சியாக, இருவரும் கண்கள் மூலமே காதல் மொழிகள் பேசிவந்தனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ரபீக் இருந்த வேகத்திற்கு இத்தனை நாளும் பூவரசியை விட்டு வைத்தது ஏனோ ஆச்சர்யமான விஷயம் என்று தான் சொல்லவேண்டும். அவன் என்னங்களுக்கு ஏற்றார் போல் சரியான சந்தர்ப்பம் சூழ்நிலைகள் அமையவில்லை என்பது தான் உண்மை. காதல் என்ற பெயரால் ரபீக் எப்படியும் பூவரசியை அடையவேண்டும் என்ற அவனது ஆழ்மனதில் வேறூன்றியிருந்த எண்ணத்திற்கு தீணி போட ஓர் சரியான சந்தர்பத்திற்க்காக காத்திருந்தான். அதற்கு ஒத்திகையாக அன்றொரு நாள் தன் இதயக்கண்ணாடியில்,


அன்பே பூவரசி என் காதலியே
பூவுக்குள் பூகம்பம் என்பார்களே
அது என்னவென்று தான் நான் அறியேனே -நானும்
உனக்கோர் வித்தை ஒன்றை காண்பிப்பேன்
ஒத்திகை பார்க்கலாம் வா என்னோடு
கடைசி வகுப்பை மிச்சம் வைத்துவிட்டு வா
உனக்காக பேருந்து நிறுத்தத்தில் நிலைகொண்டிருப்பேன்!!


அவனது இதயக்கண்ணாடியை படித்தவள், எப்பொழுதும் போல் தலையசைத்துவிட்டு எதற்க்காக கடைசி பீரியடை மட்டம் போடசொல்லி கூப்பிடுகிறான் என கடைசி வரை புரியாமல், தன் காதலன் கூப்பிடுகிறானே என்ற காரணத்தால், கடைசி வகுப்பிற்கும் முதல் வகுப்பு முடிந்தகையோடு கல்லூரி வளாகத்தை விட்டு வெளியேறி சரியாக 3:25 மணிக்கு பேருந்து நிறுத்தத்திற்கு வந்திருந்தாள். அதற்கு முன்பே அங்கு ரபீக் பேருந்து நிறுத்தத்தில் பூவரசிக்காக காத்துக்கொண்டிருந்தான். மயிலாடுதுறையிலிருந்து ஆக்கூர் வழியே நாகப்பட்டினம் சொல்லும் பேருந்து வந்தது, இருவரும் அதில் ஏறினார்கள்.

பேருந்து ஆக்கூருக்கு பாதிவழியிலேயே காலஹஸ்தினாபுரம் தாண்டி மணித நடமாட்டமே இல்லாத புளியமரத்தடி நிறுத்தம் வரவே, ரபீக் பூவரசியிடம் ”இறங்கு” என சைகை காட்டி அவன் இறங்க, அவனைத்தொடர்ந்து பூவரசியும் இறங்கினாள். சென்ற வருடம் ரபீக் பூவரசியுடன் பேருந்தில் கல்லூரி செல்லும்பொழுது இந்த இடத்தை கடக்கும் பொழுதுதான் அவள் மீதான தன் காதலை தான் வைத்திருக்கும் இதயக்கண்ணாடியில் கவிதையாக காண்பித்தான் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அப்பொழுதுகூட இந்த பகுதியில் தான் சிலர் செங்கால் நாரைக்கு கன்னி வைத்து காத்துக்கிடந்தனர் என்பதும் அறியதக்க விஷயமாகும். சாலையின் இருபுரமும் பச்சைநிறக் கடல் போல் வயல்வெளிகள்.

அந்த இடத்தில் இரு புளியமரம் அருகருகாமையில் இருந்தது. அந்த புளியமரங்களை ஒட்டினார்போல் பின்புறமாக சிறிய புதர் மண்டியிருந்தது. இந்த நிறுத்தத்தில் எப்பொழுதாவது வயல்வேலைக்கு வரும் நடவாட்கள் மற்றும் கூலியாட்கள் மட்டுமே இறங்குவார்கள். அதுவும் பெரும்பாலும் காலை மாலை வேலைகளில் தான் வருவார்கள். மற்ற நேரங்களில் மனிதர்கள் நடமாட்டம் அதிகமில்லாத இடம்.




இங்கே எதற்கு இறங்கினே!” என்று கேட்பதைப்போல் ஏன் என கையசைத்து முகத்தில் பாவனையைக் காட்டி கேட்டாள்.

ரபீக் எதுவும் பதில் பேசாமல் அவள் கண்களையே வெறிக்க வெறிக்க பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். தனது பார்வையாளையே பூவரசியின் கண்கள் மூலம் அவள் இதயத்தில் ஊடுருவினான்.

தன்னை சுதாரித்துக்கொண்டவள், “ஏன்னு சொல்லு...” என மீண்டும் காலை பூமியில் சிறிதாக உதறி சினுங்கினாள்.

ரபீக் எதையும் சட்டைசெய்யாதவனாய், இப்பொழுது அவளது அழகிய உதட்டையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். இவளது இந்த பூ போன்ற உதடு தான் எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது. எத்தனை நாட்களாக நானும் இந்த உதட்டில் தேன் உண்ண காத்துக்கிடந்தேன். இன்று அதற்கு சரியான சந்தர்ப்பம் கிடைத்துள்ளது என அவன் உள்மனம் பேசியது. அவளது கண்களையும் உதட்டையும் மாறி மாறி பார்த்தான். அவனுக்குள் காமத்தீ கொழுந்துவிட்டு எரியத்தொடங்கியது. அவனது ஆண்மை உள்ளுக்குள் ஏகத்திற்கும் பெருத்து முட்டிக்கொண்டிருந்தது. ஒருமுறை சாலையின் வலப்புறமும் இடப்புறமும் தலையை திருப்பி பார்த்துக்கொண்டவன், சுற்றும்முற்றும் யாரும் இல்லை என ஊர்ஜிதப்படுத்திக்கொண்டவன், அவள் மறுபேச்சி பேசுவதற்க்குள் சற்றும் எதிர்பாராதவிதமாக அவளை தன் இருகைகளாலும் இறுக்கி கட்டியணைத்து அவள் தலையைபிடித்து அவள் வாயோடு வாய் வைத்து அழுத்தினான். அழுத்திக்கொண்டே அவளை பரபரவென புளியமரத்தின் பின்புறம் தள்ளிக்கொண்டு மரத்தொடு மரமாக சேர்த்து அவளது மல்கோவா மாங்கனிகள் நசுங்குமளவிற்கு தன் மார்போடு அணைத்து தன் நாவை அவளது வாய்க்குள் விட்டு துழாவி, அவளது நாவை சப்பி சுவைத்தான். பூவரசி மூச்சு முட்ட திக்குமுக்காடி போனாள். அவளது மாங்கனிகளின் காம்புகள் விரைத்து அவன் மார்பில் அழுத்தியது. அவளது பஞ்சுப்போன்ற குண்டியை தன் இருகைகளாலும் பிடித்து பிசைந்தான். நன்றாக பிசைந்துக்கொண்டே, அவளது குண்டியை அழுத்திபிடித்து விறைத்துக்கிடந்த தன் ஆண்மையோடு அவளது பெண்மை நன்றாக அழுந்துமாறு இறுக்கமாக அழுத்தி தேய்த்தான். அவளது தேனமுது வாயை சுவைத்துக்கொண்டிருந்தவன், அவளது கண்ணம் கழுத்தை எல்லாம் ஆவேசம் கொண்டவனைப்போல் நக்கினான். ஜாக்கெட்டுடன் அவளது மல்கோவா மாங்கனிகளை தன் இருகைகளாலும் பிடித்து பிசைந்து கசக்கினான், தன் முகத்தை வைத்து அவளது செழுமையான முலைகளில் வைத்து தேய்த்தான். அவளை அங்கேயே படுக்கப்போட்டு கதறக்கதற புணரவேண்டும் என்கின்ற தவிப்பு அவனுக்குள் அதிகரித்துக்கொண்டே சென்றது. பூவரசியின் அங்கங்களை ஒரு கையால் தடவிக்கொண்டே பாவாடையோடு சேர்த்து அவள் பெண்மையை பிடித்து அழுத்தி பிளவுகளில் விரலை வைத்து தேய்த்தான். காம உணர்வுகள் தூண்டப்பட்டு பூவரசி உணர்ச்சி மிகுதியால் துடிதுடித்துப்போனால். அவன் கைகளை தட்டிவிட எத்தனித்தாலும் அவளால் முடியவில்லை. ஒரு கையால் முட்டிக்கொண்டிருந்த தன் ஆண்மையை வெளியே எடுத்து விட்டிருந்தான். நன்றாக பெருத்து நீலமாக இருந்த அவனது ஆண்மையை பார்த்ததும் அவள் நெஞ்சை அடைத்துக்கொண்டு வந்தது. பூவரசி வெட்கி கண்களைப் பொத்திக்கொண்டவள், தன்நிலை மறந்தாள். அவள் பெண்மையிலிருந்து நீர் குபுகுபுவென வெளியேறியது. ரபீக் அவனது சுன்னியை பூவரசியின் தொடைகளில் வைத்து அழுத்தி வேகவேகமாக உருட்டினான். அவளை அணைத்துக்கொண்டே கையில் பிடித்து வேகவேகமாக குலுக்கிக்கொண்டிருக்க குபுக் குபுக்கென்று விந்தை தரையில் பீச்சியடிச்சான். கண் விழித்துப்பார்த்தவள் ”ச்ச்சீசீ...” என சொல்லிக்கொண்டு அவனை பிடித்து தள்ளினாள். ரபீக் தடுமாறி அருகில் இருந்த ஓர் சிறிய பள்ளத்தில் கால் இடரி விழுந்தான். சட்டென்று தன் உடைகளை சரிசெய்துக்கொண்டவள் கோபத்துடன் மரத்தின் மறைவிலிருந்து திரும்பி கீழே கிடந்த தன் நோட்டு புத்தகங்களை எடுத்துக்கொண்டு நிறுத்தத்தில் நின்றாள். சற்று நேரத்திற்க்கொல்லாம், அங்கே ஓர் பேருந்து வரவே, ரபீக் பேருந்தை கைமறித்து இருவரும் அதில் ஏறி சென்றுவிட்டனர்.

அன்று இரவு நெடுநேரம் வரை பூவரசியால் சரியாக தூங்கமுடியவில்லை. ரபீக்கின் துடுக்குத்தனம் தானே அவனை அவளின் பால் அதிகம் ஈர்த்திருந்தது. ஆனால், அன்றைய மாலைப்பொழுது அவன் தன்னிடம் நடந்துக்கொண்டதை நிணைக்க நிணைக்க அவளுக்குள் ஒரு நேரம் காம எண்ணங்கள் தலை தூக்கசெய்தன. மறுநேரம் அவளுக்குள் ஒருவித பயம் அவளை கவ்வியது. ”கொஞ்சம் அசந்தால் நம்மை அங்கேயே கெடுத்திருப்பானே, அதுவும் ஓர் பொதுவான திறந்தவெளியில். நிணைக்கவே அவளுக்கு மனது மிகுந்த வேதனைக்குள்ளானது. இவன் நம்மை காதலிப்பது நம்மை அனுபவிக்கவா?! நம்மை கல்யாணம் செய்துக்கொள்வானா?! இல்லை அனுபவித்து விட்டுவிடுவானா” என்ற அறிவு இப்பொழுதுதான் அவளுக்கு வேலை செய்ய தொடங்கியது.

இதுநாள் வரையும் இந்த இருகாதலர்களுமே பேசாமல் வெறும் தலையசைப்பும், புண்சிரிப்பும், முகபாவனையோடுமே அவர்களது காதல் பயணம் திகழ்ந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மவுனமே பார்வையால் இந்த காதலர்களின் கண்கள் மட்டுமே காதல் மொழிகளை பேசிக்கொண்டிருந்தவர்கள், அடுத்த நாள் வியாழக்கிழமை தன் காதலன் ரபீக்கிடமிருந்து அவள் விலகியிருந்தாள். நேற்றைய தினம் அவன் தன்னிடம் அவ்வாறு நடந்துக்கொண்டதற்க்கான எதிர்ப்பை பறைசாற்றும் விதமாகவும் அமைந்திருந்தது. ஓரிரு முறை ரபீக் அவளின் அருகில் வந்து தன் இதய்க்கண்ணாடியை திறந்து தான் எழுதிவந்த ஒரு சில கவிதையை புரட்டிக்காட்டினான். தன்னை மிகவும் கட்டுப்படுத்திக்கொணடு ,அவள் அதனை பொருட்படுத்தாமல் தன் தலையை திருப்பிக்கொண்டாள். ரபீக் அதற்க்காக சிறிதும் வருத்தப்பட்டவனைப்போல் தெரியவில்லை. ஆனாலும் மனதில், “என்னடா நம்ம வழிக்கு ஒத்துவரமாட்டா போலிருக்கே” என்ற சிறு ஏமாற்றம் அவனுள் இருக்கத்தான் செய்தது. “ஒருவேல நாம கொஞ்சம் அவசரப்பட்டுவிட்டோமோ” என்றும் நிணைத்தான். இருந்தபோதிலும், ரபீக் விட்டுப்பிடிக்கும் பாணியை கையாண்டான்.

இன்றைய பொழுது தன் காதலினிடம் தன் அன்பை பரிமாறாமல் போனதே அவளை மிகவும் வாட்டி எடுத்தது. அன்றைய தினம் பூவரசி ரபீக்கை பெயரளவில் தான் தன் கோபத்தை காட்டினாலேயொழிய அவளால் எப்பொழுதும் ரபீக்கை காணாமல் இருக்க முடியாதென்பது தானே உண்மை. இதை ரபீக்கும் தான் நன்கு அறிவானே. மனதிற்குள், “நான் ஒரு கேனச்சி, எம்மவராசன்கிட்டே அப்படி மூஞ்ச சுளிச்சிருக்கக்கூடாது” என்ற எண்ணம் அப்பொழுது அவளுக்குள் தோன்றியது. எங்கே ஒரேயடியாக நம்மை வெறுத்து ஒதுக்கிவிடுவானோ என்கிற பயமும் அவளை ஆட்கொண்டது. இரவு முழுக்க அவள் இதயத்தில் காற்றும் மழையும் இடியுமாக கண்களின் வழியே நீர் ஆறாக பெருக்கெடுத்து ஓட அழுதுக்கொண்டே இருந்தாள். அப்பொழுது அவள் ஓர் தீர்க்கமான முடிவெடுத்திருந்தாள். தன் காதலுக்காக எதையும் செய்ய துணிந்தவளாக தன்னையே அற்பணித்துக்கொண்டாள். தன் காதல் என்று சொல்லும்பொழுது எல்லாமே அவள் காதலன் தானே அவளுக்கு.

மறுநாள், ரபீக் பூவரசியை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. அவள் ஓரிரு முறை அவனைப்பார்த்து புன்னகைத்தாள். அவன் அவளை அலட்சியப்படுத்துவதைப்போல் நடித்தான். ஓரிரு முறை, அவன் இடுப்பில் “என்னைப்பாரு...” என்று சினுங்குவதைப்போல் தன் விரலால் அவனை சீண்டினாள். அவன் அவளை வெறுப்பதைப்போல் சில பாவனைகளை காட்டினான். அவன் தன்னை கண்டுகொள்ளவில்லை என புரிந்ததும், அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் குபுக்கென்று தெரித்தது. முகத்தை பொத்திக்கொண்டு விசும்பத்தொடங்கினாள். அவள் முகம் பொத்திக்கொண்டு அழுவதைப்பார்த்து புன்னகைத்து அவள் பார்க்காதவரை அவளை ரசித்துக்கொண்டிருந்தான். அன்றைய பொழுது அவள் கல்லூரியில் மிக சோர்வுடன் காணப்பட்டாள். அவள் தன்னை திடப்படுத்திக்கொண்டு கல்லூரி முடிந்து வந்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுது, உரிமையோடு அவன் முகத்தை கண்ணத்துடன் ஒரு கையாள் பிடித்து ஓர் சிறுபிள்ளையைப்போல் ‘ஈ ஈ ஈ...’ என தன் பச்சரிசி முத்துப்பல்லழகு வரிசையாகத் தெரிய புன்னகை பூத்தாள். அவன் எந்தவித முகபானையும் காட்டாமல், சட்டென்று நேராக தன் கையை அவள் மர்ம தேசத்தில் வைத்து அழுத்தினான். திடுக்கிட்டவள், அவன் கையை உதறிவிட்டு, ’ச்ச்சீசீசீ... போ... வெவ்வெவ்வெவ்வே...’ என தன் உதட்டை சுழித்து பழித்துக்காட்டினாள், ஆனால் சத்தமே வராமல். இப்படியே பூவரசியின் காதல் பயணத்தில் சிறு சிறு ஊடல்களும் நிறைந்து இன்பவாணில் சிறகடித்து பறந்துக்கொண்டிருந்தது.

வார இறுதி நாட்களான சனி மற்றும் ஞாயிறுக்கூட தன் காதலனைப்பார்க்கமுடியாமல் தவித்தவளுக்கு, அந்த செமஸ்டர் தேர்வு முடிந்து ஒன்றரை மாதம் விடுமுறையும் வந்தது. அது அவளுக்கு மிகுந்த துயரமான நாட்கள் என்று தான் சொல்லவேண்டும். பல்லைக்கடித்துக்கொண்டு ஒருவாரம் மட்டுமே அவளால் ஓட்டமுடிந்தது. ஒரு நாள் கணகத்திடம் ரபீக்கை காணமுடியாமல் எனக்கு பச்சை தண்ணியும் தொண்டையில் இறங்க மறுக்கிறது என அழுது புலம்பினாள்.

”இவ எவடியவ, புடிச்சதையும் புடிச்சா பெரிய புளியங்கொம்பா புடிச்சிபுட்டு நம்ம ரோதனைய வாங்குறாவா!” என சலித்தவாறு சொல்லிய கணகம், அடுத்த நாள் ரபீக்கின் வீட்டிற்கு காய்கறி கொடுக்க செல்கையில் ரபீக்கிடம் சென்று தலை குணிந்தபடியே மெல்லிய குரலில்,

”பூவு, தெனமும் காலையிலேயே வாணம் வெலுக்குறப்பவே தாமரக்கொளத்துக்கு குளிக்க போயிடுவா. இத பூவு உங்ககிட்டே சொல்ல சொன்னா” என ஓர் வெட்கம் கலந்த சிரிப்புடன் விறுவிறுவென கூடையை தூக்கிக்கொண்டு வெளியேறினாள்.

”அட விசயத்த மூன்றாம் நபரிடமும் தெரியப்படுத்தி வைத்திருக்கிறாளே, பூவரசி விவரமான ஆளாத்தான் இருக்கிறா” என்ற ஓர் சிரிய அதிர்ச்சி அவனிடம் தென்பட்டது. குற்றம் உள்ள நெஞ்சு தானே குறுகுறுக்கும். ரபீக் உண்மையாகவே பூவரசியை காதலித்தால் அவனுக்கு இந்த எண்ணமே தோன்றியிருக்காது அல்லவா. ஆனாலும் ரபீக் இதற்கெல்லாம் கவலை பட்டவன் போல் தெரியவில்லை. அவன் எப்பொழுதும் போலவே பூவரசியை எப்படி அடையலாம் என்று தான் மனக்கோட்டை கட்டிக்கொண்டிருந்தான். அவளை நிணைத்து நிணைத்து தன் காம எண்ணங்களுக்கு தினம் தினம் நெய் ஊத்தி காமத்தீயை வளர்த்துக்கொண்டிருந்தான். காதல் என்ற போர்வையில், ‘முயற்சி உடையார் இகழ்ச்சியடையார்’ என்ற பழமொழியை இவனுக்காகவே சொல்லி வைத்தார்போல் அவன் தனது முயற்சியை மட்டும் இழக்கவில்லை. ஒரு நாள் இல்லை ஒருநாள் தன் நம்பிக்கை கைகூடும் என்ற அவனது பலநாள் கணவு விரைவிலேயே அவனுக்கு கிட்டும் பாக்கியம் கிடைத்தது. அடுத்த நாள் காலை அவனும் வாணம் நன்றாக பலபலவென வெலுக்கும் நேரம் தாமரைக்குளத்திற்கு தன் சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு குளிக்க செல்பவனைப்போல் ஓர் துண்டில் சோப்டப்பாவை வைத்து சுற்றி எடுத்துக்கொண்டு புறப்பட்டான். அன்றொரு நாள் அவளது தோழிகளுடன் குளத்தங்கரையில் பார்த்தது. அன்று அவள் ஈரப்பாவாடையுடன் காட்சி தந்தது இன்னமும் அவன் மனக்கண்ணில் தெரிகிறது.

பொழுது விடியவுமே குலத்தாங்கரையில் ஒருவரையும் காணும். இந்த நேரம் எல்லோரும் வயக்காட்டு வேலைக்கு போய்விடுவார்கள் என்பதால் பூவரசி ரபீக்கை இந்த நேரத்தில் குலத்தாங்கரைக்கு வரச்சொன்னதில் ஆச்சர்யம் ஒன்றுமில்லை. பூவரசியின் கண்கள் தன் காதலனையே தேடியது. அவனைக்காணவில்லையே என்ற ஏக்கத்தில் அவன் வருகின்ற அந்த மண்பாதையிலேயே அவளின் கண்கள் வழி மேல் விழி வைத்துக் காத்துக்கிடந்தது. படித்துறையில் உட்க்கார்ந்துக்கொண்டே வைத்தக்கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளின் பார்வை மங்கி பூத்திருக்க வேண்டும். ரபீக் மண்சாலையில் சைக்கிளில் வந்துக்கொண்டிருந்தான். அவனைப்பார்த்ததில் அவளிடம் எந்த ஓர் வெளிப்பாடும் இல்லை. படித்துறையில் ஓர் செம்பருத்திப்பூவை போல் மிக அழகாக உட்கார்ந்திருந்தாள். அங்கே வந்துக்கொண்டிருந்தவன் “நமக்கு முன்னாடியே வந்து காத்துக்கிடக்கிறாளே” என அவனுக்கு ஏற்பட்ட குதூகுலத்திற்கு அளவே இல்லை, அவன் மனம் துள்ளிகுதித்தது. அவன் ஆண்மையும் விரைத்து துள்ளியது.


செம்பருத்தி செம்பருத்தி பூவப் போல பெண் ஒருத்தி
காதலனை தேடிவந்தாள் கண்ணில் வண்ண மை எழுதி
மேலும் கீழும் ஆடுகின்ற நூலிடை தான்
மீண்டும் மீண்டும் நான் படிக்கும் நூலகம் தான்
நாளெல்லாம்
மீண்டும் மீண்டும் நான் படிக்கும் நூலகம் தான்!


படித்துறையின் அருகே இருந்த ஓர் வெட்டிய பனைமரம் வேறோடு பிடுங்கப்படாமல் இருந்தது. அதன் அருகே தன் சைக்கிளை நிப்பாட்டியவன், கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த பூவரசியை பார்த்து கைகளை அசைத்து புன்னகைத்தான். அப்பொழுது தான் அவள் பார்வை தெளிந்து அவனை நோக்கினாள். இத்தனை நாளும் தன் காதலனை காணாமல் வாடியிருந்த அந்த காந்தல் மலர், அவனைப் பார்த்ததும் பரவசமடைந்தாள். ரபீக தன் சேட்டைகளை ஆரம்பித்தான். அவன் தனது உடைகளை அவளை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே ஒவ்வொன்றாக களைந்து, உள்ளாடையோடு நின்றான். பூவரசி தண்ணீரில் மூழ்காமலே தன் காதலனின் அழகில் மூழ்கியிருந்தாள். அவன் உள்ளாடையை முட்டி தள்ளிக்கொண்டிருந்தது அவனது செங்கோல். அடிவாணம் சிவக்க, அந்த கோலத்தில் அவனை பார்த்ததும் அவள் முகமும் நாணத்தால் சிவந்தது. தன் இருகைகளால் முகத்தை பொத்திக்கொண்டாள். அந்த குளிர்ந்த காலைப்பொழுதில் கதகதப்பாக இருந்தவன் குளிர்ந்த நீரில் தொப்பென்று விழுந்தான். அவன் தண்ணீரில் விழுந்த சத்தம் கேட்டு கண்விழித்துப்பார்த்தாள், கழுத்தளவு நீரில் நின்றுகொண்டிருந்தான். தன் கைகளை உயர்த்தி,

”நீயும் வந்து நீராடு” என்பதைப்போல் சைகை செய்தான்.

அவள் ”நான் மாட்டேன்” என்பதைப்போல் புன்னகையோடு தலையசைத்தாள்.

“நான் அங்கே வரவா?!” என தன்னைக்காட்டி சைகையில் கேட்டான். (படித்துறைகளுக்கு நேரே குளத்தின் மையப்பகுதிவரை வழிவிட்டு, நான்கு மூலையிலுமாக தாமரைக்கொடிகள் அடர்ந்து பூத்துக்கிடந்தது. அதனால் இந்தத் துறையிலிருந்து அந்தத் துறைக்கு நீந்தியே செல்லலாம்.)

”வேண்டாம் வேண்டாம்...” என்பதைப்போல் கைகளை நீட்டி விரித்து அசைத்தாள்.

”அப்போ தண்ணியிலே இறங்கு” என்று இருகைகளையும் அசைத்து காண்பித்தான்.

எப்பவும் போல் எல்லாமே சைகையிலேயே பேசிக்கொண்டனர். சற்று நேரம் அவனையே கண் குளிர பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள், ”அந்த பக்கமா திரும்பு” என அவள் சைகை செய்ய, ரபீக்கும் அந்தப்பக்கமாக திரும்பி நின்றுக்கொண்டான்.

தன் ஆடைகளை ஒவ்வொன்றாக களைந்தாள், முதலில் தான் போட்டிருந்த வெளிர் நிற தாவனியை கழற்றினாள். அவள் செப்புக்கலசங்கள் இரண்டும் முட்டித் தள்ளிக்கொண்டிருந்தது. ரபீக் மெல்ல தன் தலையை திருப்பி பார்த்தான், அவளது அங்கத்திலிருந்து தனியாக தள்ளிகொண்டிருந்த அவளது செழிப்பான முலைகளை கண்டதும் அவன் ஆண்மை சீரியது. அப்படியே அவளருகில் சென்று தன் இருகைகளாலும் பற்றவேண்டுமாய் அவன் மனம் துடியாய் துடித்தது. அவன் தன்னை பார்க்கிறான் என தெரிந்ததும், தன் கைகளால் இருமுலை முகடுகளையும் குறுக்கே வைத்து மறைத்துக்கொண்டு திரும்பி நின்றவள், தன் ஜாக்கெட் பொத்தான்களை கழட்டி, ரவிக்கை கொக்கியையும் தளர்த்தியவள், தன் ஊதா நிற பாவாடையின் நாடாவை இளகவிட்டு தூக்கி தன் மார்போடு இறுக்கமாக கட்டி மேலாடைகளை உருவினாள். அவள் பாவாடை காற்றடித்த பலூன் போல் தன் குண்டியில் பட்டு உரசிக்கொண்டிருந்தது. மெல்ல மெல்ல தண்ணீரில் ரபீக்கை பார்த்து புன்னகைத்தபடியே இறங்கினாள். குளத்து நீர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளை விழுங்கியது. அவளது கெண்டைக்காலை விழுங்கிய குளத்து நீர், முட்டி, தொடைகளையும் விழுங்கியது. ரபீக் அவளை வைத்தக்கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். குளிர்ந்த நீரிலும் அவனது உடலெங்கும் உஷ்ணம் பரவத்தொடங்கியது. அவளது தொடைகளை தழுவிய நீர் இப்பொழுது அவளது அவளது... ஆ... இன்னும் கொஞ்சம்... கொஞ்சம் அவளது முக்கோன பிரதேசத்தின் இனிப்பான முந்திரிப்பருப்பை குளிர்ந்த நீர் சுழிந்து சென்று ருசி பார்த்தது. ரபீக்கின் கை தானாக அவனது ஆண்மையை உருவத்தொடங்கியது. அந்த மர்மக்கோட்டையை பிடிக்கத்தானே இத்தனை நாளும் தவமாய் தவமிருக்கிறான் அல்லவா. ரபீக் தாமரைக்குளத்தில் உணர்ச்சிப்பிழம்பில் தத்தளித்தான். இன்னமும் தண்ணீருக்குள் இறங்கிய பூவரசி ரபீக்கை மேலும் கிறங்கடிக்க செய்தாள். அவளது நாபிக்கமலத்தில் பட்டு ஓடிய நீர், மெல்ல அவளது வயிற்றுக்கு மேல் பகுதியில் அவளது இருகொங்கைகளின் அடிபாகத்தையும் தொட்டுத்தவழ்ந்து சென்றது. ரபீக் பெருமூச்சு விட்டபடியே அவனது மூச்சுக்காற்றில் அனல் அடித்தது. அவன் கை தண்ணீரில் ஆ... இப்போ... இப்போ... அவளது இருகொங்கைகளிலும் பாதியளவை தண்ணீர் அபகரிக்கத்தொடங்கியதே. ரபீக் அவளிடம் பாவாடையை அவிழ்த்து முலைகளை காட்ட சொல்லி சைகை செய்தான். அவள் ’ச்ச்சீசீசீ... போ...’ என முகபாவனை செய்து தன் முகத்தை பொத்திக்கொண்டு தண்ணீருக்குள் மூழ்கினாள். மூழ்கியவள் நிமிர்ந்தாள், ரபீக் மடிந்தான். அவனது கைகள் பரபரத்தது. அப்பப்பா... நணைந்த பாவாடையில் பெருத்த அவளது இரு முலைகளும் ஒட்டி பளிச்சென அப்பட்டமாக தெரிந்த்து. அவளது காம்புகள் நீட்டிக்கொண்டிருக்க ரபீக்கின் ஆண்மை இன்னமும் நீண்டது. தனது நீண்ட பெருத்த சுன்னியை தண்ணீருக்குள்ளே குலுக்க ஆரம்பித்தான்.

சற்று நேரம் மூழ்கி மூழ்கி நீராடியவள் மெல்ல அவனைப்பார்த்து புன்னகைத்தபடி, திரும்பி கரையேறினாள். ரபீக்கிற்கு இன்னும் சோதனைகள் காத்திருந்தன. பூவரசியை தண்ணீர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விடுவித்தது. அவளது பளீரென்ற அளவான முதுகு, குறுகளான இடுப்பு, எல்லாம் தண்ணிரிலிருந்து விடுதலையானது. அவளது மேடான அகன்ற குண்டி ஈரப்பாவாடையில் சப்பென்று ஒட்டிக்கிடக்க அதைப்பார்த்த மாத்திரத்திலேயே தன் விரைத்த சுன்னியை குலுக்கிக்கொண்டிருந்தவனின் விந்து கதகதப்பாக அந்த குளிர்ந்த குளத்து நீர் மீன்களுக்கு இறையாக்கினான்.

இப்படியே தினம் தினம் அதிகாலையிலேயே தாமரைக்குளம் சென்று பூவரசியை பார்த்துக்கொண்டே தன் உள்ளத்து வேட்கையை தனித்துக்கொண்டிருந்தான். பூவரசியும் அன்று தன் காதலனை கண்ட திருப்தியில் உள்ளம் பூரிப்படைய குளித்துவிட்டு சென்றுவிடுவாள். இப்படியே பாதி விடுமுறை நாட்களும் கழிந்தது. ஆனாலும் அவனது என்னம் இன்னமும் ஈடேறவில்லையே. உள்ளத்து வேட்கையை தணிக்க தணிக்க அவனது காம எண்ணம் தண்ணீரில் விஸ்வரூபமெடுக்க தொடங்கியது என்று சொன்னால் அது தான் உண்மை. ஆனாலும் மிக நிதானமாகவே செயல்பட்டான்.

அன்றொரு நாள் எப்பொழுதும் போல் தாமரைக்குளத்தில் அவன் மட்டுமே பூவரசியின் மேல் உள்ள காம எண்ணங்களோடு குளித்துக்கொண்டிருந்தான். இப்பொழுதெல்லாம் அவளை நிணைக்கும் பொழுதே ரபீக் காமத்தின் உச்சிக்கே சென்றுவிடுகிறான். பூவரசியை சென்ற வருடம் பார்த்ததை விட இப்பொழுது அவளது தோற்றத்தில் நிறையவே மாறுபாடுகள் தெர்ந்தன. அங்கங்கள் யாவும் திமிறிக்கொண்டு வளைவும் சுழிவும் மடிப்புமாக, பார்த்தவுடனே பனைமரத்து பனங்கள்ளை இரண்டு கழனி அடித்தாற்போல் போதை தருகின்ற வனப்பான உடற்கட்டு. இரண்டு வாட்டமான கலிமன் பானையை கவிழ்த்து பின்பக்கம் ஒட்ட வைத்தார்போன்ற அவளது புட்டங்களின் முகடுகள். அதிலே படிந்து உரசிக்கொண்டிருக்கும் அவளது நீலமான கருங்கூந்தல் பார்போரது காதிலே பல காமக்கதைகளை சொல்லும். அப்படியே முன் பக்கம் அவளை திருப்பினால் சுழிந்த அவளது நாபிக்கமலம் அதிலே பளபளக்கும் அவளது சிறிய குழி அதனினும் கீழே அவளது மதமதப்பான இரு செவ்வாழைத்தொடைகள். இரு தொடைகளுக்கு நடுவே சற்று ஏற்றத்தில் மேடு தட்டிய அவளது முக்கோன பெண்மையின் சதைப்பிடிப்பான பாகம், அதோ பூவரசி எதிர்காற்றில் வந்துக்கொண்டிருப்பதில் அவள் பாவாடை குவிழ்ந்து அப்பட்டமாக தெரிந்தது.

மஞ்சள் நிற பாவாடையில், வெள்ளை நிற தாவனி சகிதமாக கச்சிதமான அவளது இடுப்பில் அன்னக்கூடையுடன் அடிமேல் அடி எடுத்து வைத்து அதிரங்கள் குலுங்க வழி எங்கும் பூத்துக்குலுங்கிக்கொண்டிருந்த வெண்மை நிற தும்பைப்பூக்களும், சிகப்பு நிற சோத்து ரோசாக்களும் அவள் மீது பொறாமை கொண்டு இதழ் விரித்து அவளைப்பார்த்து ஒரு வித ஏக்கத்துடன் சிரித்துக்கொண்டிருந்தது. அன்று ஏனோ அவளைப்பார்த்து குயில்களும் கூவத்தொடங்கின. அதோ அருகில் குலக்கரையும் வந்துவிட்டது. என்ன ஒரு ஆச்சர்யம் பூவரசியை பார்த்ததும், ஓர் தாமரையும் தன்னுடைய புத்தம் புது இதழ்களை விரித்து எனக்கு நீ போட்டியா என கேட்பது போல அல்லவா அழைப்பு விடுக்கின்றது. தன் இடுப்பிலிருந்த அன்னக்கூடையை படித்துறையில் கீழே குனிந்து இறக்கி வைத்தவள், அவளது செழுமையான மார்பகப்பகுதி திமிறிக்கொண்டு வெளியில் தள்ள, அதைப்பார்த்த இரு ஜிலேபிகள் தண்ணீரிலிருந்து எம்பி குதித்து தாண்டவமாடின. நிமிர்ந்தவள் தன் அழகை தானேக்கண்டு பெருமைக்கொண்டாள். சூரியன் இன்னமும் தலைகாட்டாத அந்த நேரத்தில், சூரிய ஒலியைப்போன்று சுடர்விடும் ரபீக்கின் மன்மத பார்வையில், விரியும் தாமரையின் ஒவ்வொரு இதழ்களாக பிரிவதைப்போல் தன் உடைகளை ஒவ்வொன்றாக களைந்தாள் பூவரசி. தன் இரு மல்கோவா மாம்பழக்கனிகள் குலுங்க, தனது கமலப்பாதத்தை தண்ணீரில் நணைத்தாள். அங்கு இன்னமும் சற்று நேரத்தில் கதிரவனின் ஒலிக்காக காத்திருந்து மொட்டு இதழ் விரிக்கத் துடித்துக்கொண்டிருந்த பல தாமரைமொட்டுக்களுக்கு மத்தியில் மலர்ந்துவிட்ட ஓர் தாமரையாக தண்ணீரில் காட்சியளித்தாள்.

வெண்பணி தவழ்ந்திருந்த அந்த தாமரைக்குளத்தில் மூழ்கி மூழ்கி நீராடிய அந்த புத்தம்புது மலரை, சட்டென்று இருகைகள் தழுவி அணைத்தது. பண்ணீர் புஷ்பம் போன்று தண்ணீரில் நணைந்த அவளது முகத்தை காண ரபீக்கின் ஆண்மை அவளது இளவம் பஞ்சு குண்டியை பதம்பார்த்தது. பட்டென்று பூவரசியின் பூப்போன்ற இதழில் தன் இதழ் வைத்து மது அருந்தினான். அவனுள் போதை இன்னும் அதிகமானது. தண்ணீரிலேயே வைத்து அவள் இரு முலைகளையும் பிடித்து கசக்கத்தொடங்கினான். பூவரசி திமிறினாள், அவள் முக்கோன மேட்டில் தன் விரல்களை வைத்து தேயிக்க பூவரசி மதிமயங்கினாள். அவன் விரல்கள் முக்கோனப்பிரதேசத்தின் முந்திரிப் பருப்பை மந்திரித்து விட்டவனைப்போல் பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு சீண்டினான். மற்றொரு கையால் பூவரசியின் மென்மையான கையைப்பிடித்து தன் விரைத்து நீண்டிருந்த தண்டில் வைத்து தேய்த்தான். பூவரசியின் கையில் கொள்ளாமல் அவன் தண்டு மேலும் சீரியது. பூவரசியின் உடல் சிலிர்த்தது. அவள் பெண்மை சுரந்து காமரசம் பெருக்கெடுத்து ஓட, தாமரைக்குளம் இப்பொழுது தேன்குளமாக மாறத்தொடங்கியது. இருவரது உடலும் காமத்தீயில் சுடர்விட்டு எரிந்துக்கொண்டிருந்த வேலையில் அந்த தாமரை மலராளை தன் வலிமையான கரங்களால் அவள் குண்டியோடு சேர்த்து பந்துபோல் தூக்கிக்கொண்டு பெண்களின் படித்துறைய கடந்தான். பூவரசியின் கண்மலர்கள், வெல்லப் பாகில் சிக்குண்டு கிடந்த ஓர் ‘ஈ’ யைப்போல் அரை மயக்கதிதில் ரபீக்கை பார்த்தவாறே தன் ஈரக்கூந்தல் சரிந்துக்கிடக்க அவன் கைகளில் ஓர் பூமாலையாக கிடந்தாள்.

பெண்களின் படித்துறையும் தாண்டி அங்கே வடகையில் தழைத்து வளர்ந்திருந்த தென்னை மரங்களும், அரசமரமும், புங்கை மரங்களுக்கும் ஊடாலில் அடர்ந்து வளர்ந்திருந்த புதருக்குள் ’வெற்றி நமதே’ என்ற களிப்பில் ரபீக் அவளை ஈரம் சொட்ட சொட்ட தூக்கிக்கொண்டு சென்றான். அங்கே பனியில் நணைந்திருந்த சருகுகளில், பூவைப்போன்ற பூவரசியை இறக்கிவைத்தான். கட்டுண்டு கிடந்தவளை தன் இரு காந்த விழிகளால் வெறிக்க நோக்கினான்...


கன்னி மயிலிவள் காணக் கண் கோடி வேண்டுமே
எல்லி நகையாடிய உன் எழில் மிகு கோலத்தில்
துள்ளி விளையாட காலத்தை வென்று விரதம் பூண்டேனடி!!


என மோகம் கொண்டு இப்பொழுது தவித்துக்கொண்டிருக்கும் அந்த மேனகையின் நெற்றியிலே ஓர் முத்தத்தைப் பதிந்தான். அவளது இரு கண்மலர்களிலும் தன் இதழைப்பதித்தவன், அவளது குவிழ்ந்த உதடுகளிலும் தன் நாவை வைத்து ருசித்தான். மெல்ல அவள் தேகத்தை மறைத்திருந்த பாவாடையின் முடிச்சை அவிழ்த்தான், விளக்கினான், பார்த்தான். அவன் உள்ளம் பதபதைத்தது. அக்கணமே ’இனி நான் உனக்கு அடிமை!’ என அவன் உள்ளம் சத்திய சாசனம் எழுதியது. வட்டமாக வெண்மையாக செழித்து திரண்டிருந்த பருத்த அவளது மாதர்ச முலைகள் அவனை பைத்தியமாக்கியது. பைத்தியத்திற்கு மருந்துண்டோ! பிடித்த பைத்தியத்தைப்போக்க வைத்தியமும் அவளிடம் தானே உள்ளது. அவளது முலைகளுக்கு மத்தியில் தான் அந்த வட்ட வளையம் அதன் மத்தியில் சொருவப்பட்ட பண்ணீர் திராட்ச்சை போன்று விடைத்துக்கொண்டிருக்கும் முலைக்காம்பில் தன் நாவால் சீண்டி வாய் வைத்து சப்பி சுவைத்தன். பூவரசியின் கண்கள் சொருக நாவும் உதட்டில் சுழன்றது. அவனது மற்றொரு கை அவளது மற்றொரு முலைய கசக்கியது. இரண்டு முலைகளையும் கைகளில் பிடித்து மாறி மாறி சப்பி சுவைத்து பிசைந்தவன், அவளது பாவாடையை இன்னமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உருவினான். அவளது மினுமினுக்கும் நாபிக்கமலத்தில் சிறிது நேரம் தன் நாவை விட்டு சுழட்டினான். இன்னமும் அவளது பாவாடையை உருவினான் பளபளத்துக்கொண்டு வந்த அவளது மல்லிகை மேனியில், கருகருவென பூவரசியின் பூங்காவனம் மேடாக விரிந்து தென்பட்டது. ஆகா... இந்த மன்மதக்கோட்டையை பிடிக்கத்தானே இத்தனை நாளும் தவமாய் தவமிருந்தேன். எத்தனை காட்டை விற்றாலும் இந்த சிறிய கோட்டைக்கு ஈடாகுமா?! என தன் நாவை ஒரு முறை சுழட்டி, கைக்கு அடக்கமான அவளது பெண்மையை தன் கையால் பொத்தி அழுத்தினான். பூவரசியின் உடல் சிலிர்த்தது. அழுத்தியக்கையை அழுத்திக்கொண்டே அவளது பசுமையான தொடைகளில் ஓர் முத்தத்தை பதிந்தவன் அவளது பாவாடை முழுவதுமாக உருவி எடுத்தான்.

காமன் ஆட்கொண்டு மயக்கத்தில் திளைத்திருந்த பூவரசி ஓர் மலர் மாலையைப்போல் வீற்றிருந்தாள். அவளது மேனியை ஒருமுறை தன் கைகளால் வருடியவன், முகத்தை குனிந்து அவளது முக்கோணமேட்டை நுகர்ந்தான் அதில் செந்தூரப்பூவின் மகரந்த நெடி அவன் நாசியில் ஏறியது. அதன் வாசத்தையே பிடித்துக்கொண்டு அதில் முகம் புதைத்தான். பூவரசியின் உடல் நெலிந்தது அவள் கைகள் தானாக அவனது தலையை பிடித்து அவள் பெண்மையோடு சேர்த்து அழுத்தியது. ரபீக் பூவரசியின் பெண்மையை தன் வாயால் கவ்வி அவளின் துறுத்துக்கொண்டிருந்த முந்திரி பருப்பை நாவால் சீண்டினான். பூவரசியின் பூ போன்ற உடல் மின்னலைப்போல் வெட்டி குலுங்கியது. அதனை சப்பி இலுத்தான். சற்று இறங்கி காமரசம் பொங்கி வழிந்துக்கொண்டிருந்த அவளது பளபளப்பான பெண்மையின் உதடுகளை பிளந்து தன் பார்வையை செலுத்த, செக்கச்சிவந்த கோவைப்பழத்தை பிளந்து வைத்தார் போன்று இருந்தது. அதன் சுவையை ருசிக்க, தன் நாவை உள்ளுக்குள் விட்டு சுழட்டினான், சுனை நீர் போல் கடகடவென தொடை இடுக்குகளில் மதனநீர் வழிந்தோட பஞ்சாமிர்தமாக தித்திக்க கண்டான். பூவரசி துடித்தாள், தன்னைமறந்திருந்த நிலையில் அவள் தன் குண்டியை நன்கு தூக்கிக்காட்டிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் தொடைகள் இரண்டும் விரிந்தன. இதற்க்கும்மேல் காத்திருக்க பொருமையில்லாதவன், தனது விரைத்து நீண்டு பெருத்திருந்த முனை சீவப்பட்ட சிவந்த தண்டினை அவளின் பெண்மையில் வைத்து இறுக்கமாக சொருவினான். கண்களை இறுக்கிக்கொண்டு ஆ... ஆஆ... ஆஆஆ... வென அலறினாள் பூவரசி. அவள் கைகள் பூமியை பிறண்டியது, மூடிய கண்களில் நீர் அரும்பியது. மெல்ல மெல்லமாக வெல்லமென தித்திக்க தித்திக்க தன் தண்டினை ஆட்டி ஆட்டி சொருவி இடியென இடித்தான். இடிக்கும் இடியில் பூவரசியின் செழிப்பான முலைகள் பந்துபோல் வட்ட வட்டமாக உருண்டுக்கொண்டிருந்தது. இடித்துக்கொண்டே இடியின் வேகத்தை கூட்ட... பூவரசியின் பெண்மையில் சற்று நேர இடிமுழக்கத்திற்கு பின் அடைமழையாக பொழிந்து உள்ளம் உருக அவள் மேல் படர்ந்தான்.

சற்று நேரத்திற்க்குப்பின், இருவரும் சுயநிணைவிற்கு வந்தனர். அவளின் பெண்மையிலிருந்து தன் ஆண்மைய உருவியவன் ‘பளக்’ என்ற ஓசையோடு வெளியானது. என்ன ஒரு வினோதமான காதலர்கள் இவர்கள்! ரபீக் முதல் முறையாக பூவரசி என்ற பூப்போன்ற உடலிலிருந்து முதல் முறையாக ஓர் ஓசையைக்கேட்டான். இதுவரை அவள் செவ்வாய் உதடுகளிலிருந்து கேட்காத ஒலியை அவளின் கீழ்வாய் உதட்டிலிருந்து வந்த ஒலி பூவரசி அவன் மேல் கொண்டிருக்கும் காதலுக்கு ஓர் சான்றாய் விளங்கியது. இதுநாள் வரை, பூவரசியும் ரபீக்கின் திருவாய் மொழியை கேட்டதில்லை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

ரபீக்கின் பலநாள் கணவும் நிறைவேறியது. விடிந்துவிட்ட காலைப்பொழுதில் அன்று முதல் முறையாக வெடித்துவிட்ட பூவரசி, ரபீக்கின் காதலோடு சேர்ந்து, ஆட்டுவித்தார் யாரொருவன் என காமனும் அவளை ஆட்டுவித்தான். அதுமுதல் இருவரும் தினம் தினம் கூடவில்லையென்றாலும், அவ்வப்பொழுது கூடிமகிழ்ந்தனர்.

தன்னால் தன் காதலன் மிகவும் சந்தோஷம் அடைவதே தன்னுடைய சந்தோஷமாக எண்ணினாள் பூவரசி. அதனால் அவன் அவ்வப்பொழுது இழுத்த இழுப்பிற்க்கெல்லாம் இசைந்துக்கொடுத்தாள். அதன் பின் வெகு விரைவிலேயே, பிந்தய நாளில் பூவரசி தான் வாழப்போகும் அந்த நரகவாழ்விற்க்கான தீனக்குரல் முதன் முறையாக மணியின் மூலம் அவள் காதில் ஒளித்தது.

அன்று மீண்டும் இருவருக்கும் கல்லூரி திறந்தது, இருவருமே இறுதி செமஸ்டரில் நுழைந்தார்கள். சில நாட்களுக்குப்பின் பூவரசி கல்லூரி சென்று வீடு திரும்புகையில், மணி பூவரசியை சைக்கிளில் வைத்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்துக்கொண்டிருந்தான். அப்பொழுது,

“பூவம்மா உங்களுக்கு ஒரு இனிப்பான சேதி சொல்லப்போறேன்”

“அப்படி என்ன இனிப்பான செய்தி மணி(?!)”

“மொத ஆளா நான் தான் உங்களுக்கு சொல்லப்போறேன். சொன்னா எனக்கு என்ன தருவீங்க?!”

“ம்ம்ம்... இரண்டு அடி தாறேன்.”

அந்த நேரம் எங்கி்ருந்தோ ஓர் காட்டு பூணை மணியின் சைக்கிளுக்கும் முன்பாக சற்று தொலைவில் தார் சாலையின் குறுக்கே சீரிப்பாய்ந்து புதருக்குள் மறைந்தது.

மணி அந்தப்பூணையை பார்த்து ஆவேசப்பட்டவனாய், “ச்ச்சீசீசீ... சனியன் நல்ல சேதி சொல்லுற நேரம் பார்த்து பூண குறுக்க ஓடுது பாரு. எனக்கு வர்ற ஆத்திரத்துக்கு தொரத்திபோய் சாவடி அடிச்சி போடனும் போல இருக்கு” என்று ஆத்திரப்பட்டான்.

”பூணை குறுக்கே போறதுக்கும், நீ சொல்ல வந்த செய்திய சொல்லுறதுக்கும் என்ன இருக்கு! என்ன செய்தினு சீக்கிரம் சொல்லித்தொள”

மணி மிகவும் குதூகலமாக, ”பூவம்மா உங்கள அந்த மாயவரத்துக்காரவங்க அடுத்த வாரம் பொன்னுபாக்க வர்றாங்களே...!! மதியானம் ஒரு ஆள் வந்து சொல்லிட்டு போனாரே...” என்றான்.

பூவரசியின் மனம் திக்கென்றது. உடல் எல்லாம் வியர்த்தது, மூச்சு முட்டியது, அமைதியானாள்.

“என்னங்க பூவம்மா எவ்வளவு ஒரு நல்ல செய்திய சொல்லியிருக்கேன், ஒன்னும் பேச்சே காணும்”

“அய்யே... இவரு பெரிய நல்ல செய்திய சொல்லிபுட்டாரு! நீ சைக்கிள ஒழுங்கா ரோட்டப்பாத்து ஓட்டிகிட்டு போ” என்றாள் எரிச்சலுடன்.

மணி மனதிற்குள், ”பூவம்மா இந்த நல்ல செய்தியக்கேட்டு ஏன் இப்படி சலிச்சிகிது” என புரியாமல் சைக்கிளை கவணமாக ஓட்டிக்கொண்டு சென்றான்.

வீடு வந்து சேர்ந்ததும் வானொலிப்பெட்டியில் செய்தி ஒலிபரப்பாகிக்கொண்டிருந்தது, “காவிரியில் தண்ணீர் திறந்துவிடக்கோரி நாளை திருச்சி, தஞ்சை, திருவாரூர், நாகை ஆகிய டெல்டா மாவட்டங்களில் விவசாயிகளின் ஆர்ப்பாட்டத்தை முன்னிட்டு அரசாங்கம் இந்த நான்கு மாவட்டங்களிலும் உள்ள கல்லூரி மற்றும் பள்ளிகளுக்கு விடுமுறை தினமாக அறிவித்துள்ளது” என்ற செய்தி வெளியாகியது. அடுத்தடுத்த தினங்கள் சனி ஞாயிறு என்பதால், மொத்தம் மூன்று தினங்களுக்கு கல்லூரியும் கிடையாதே... பூவரசியின் நெஞ்சு பதறியது. மாயவரத்துக்காரவங்க தன்னை பெண் பார்க்க வருவதை அவள் அவ்வளவு பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்றாலும், செய்தியை அவனிடம் தெரியப்படுத்த வேண்டுமே என புழுவாய் துடித்தாள். அடுத்த நாள் விடியும் வரை காத்திருந்தாள் பூவரசி. ஆனால் பூவரசிக்கு அப்பொழுது தெரியாது தனக்கு விடியவிருக்கும் அடுத்த நாள் பொழுது தன் காதல் வாழ்வில் மிகப்பெரிய ஓர் பேரிடியான நாள் என்று... அடுத்த நாளும் அவளுக்கு தெரியாது ’இன்றைய தினம் தன் வாழ்வையே முடக்கக்கூடிய தினமாக விளங்கும் என்று அப்பொழுது அவளுக்கு தெரியவும் வாய்ப்பில்லை. ஆனால் அந்த அடுத்த நாள் பொழுதிலும் நடந்துக்கொண்டிருக்கும் பூவரசியின் காதல் வாழ்வில் ஒரு சில அதிசயங்களும் நடந்தனவே!

விடிந்த காலைப்பொழுது. முருகையா காலங்காத்தாலையே தன் காலைக்கடன்களை முடித்துவிட்டு வந்திருந்தார். கணவன் வந்த கையோடு, பழையதில் எலுமிச்ச ஊறுகாயும், மோரும் ஊத்தி கலக்கி வைத்திருந்த நீராகாரத்தை ஒரு சிறு கழனி நிறைய கரைத்து வைத்திருந்ததை எடுத்து நீட்டினாள் அவர் மனைவி பொன்னுத்தாயி. வாங்கி தெம்பாக வவுறுமுட்ட குடித்துவிட்டு தன் மனைவியிடம்,

பொன்னு, “தங்காச்சி எங்கே!"

”அவ குலத்தாங்கரைக்கு குளிக்க போயிருக்காங்க”

”இந்த மணி பய எங்கே போய் தொலைஞ்சான் ஆளையே காணும்?!”

”மேட்டூர்ல விவசாயிங்க போராட்டத்த முன்னிட்டு தண்ணி தொறந்துவிட்டிருக்கிறதா நேத்து இரவு டி.வில சொன்னாங்கள்ல, அதுக்குத்தான் காலையிலேயே வரப்ப வெட்டிபோட்டு சரிபன்னிட்டு வாறேன் ஆச்சின்னு மம்புட்டிய எடுத்துகிட்டு போயிருக்காங்க”.

சரி சரி அப்படியா சங்கதி, நான் கூட மறந்தே போயிட்டேன். எந்த காரியத்தையும் நாம மறந்தாலும் அவன் மறக்கமாட்டான். நமக்கு வாச்ச பன்னையாளு பய கெட்டிக்காரன்டி. இப்படி ஒருத்தன் இந்த காலத்துல எவனுக்கு கிடைப்பான் சொல்லு என மணியை மிக பெருமிதத்தோடு தன் எண்ணத்தில் நிணைத்துக்கொண்டு சரிபுள்ள நான் ஆக்கூருக்கு போயிட்டு போராட்டம் என்னாச்சினு ஒரு எட்டு பாத்துபுட்டு வாறேன் என சொல்லிவிட்டு நடையைக்கட்டினார்.

பூவரசிக்கு தன் மேல் உள்ள அளவு கடந்த பற்றுதலை தனக்கு சாதகமாக எடுத்துக்கொண்ட ரபீக் எப்பொழுதும் போல், அவ்வப்பொழுது பூவரசியை தன் ஆசைத்தீர அனுபவத்திக்கொண்டிருந்தவன், சில நாட்களுக்குப்பின், தமரைக்குளத்து புதரில் அந்த அழகு மேனியாளின் உடைகள் யாவற்றையும் களைந்து, அவளை நிர்வானப்படுத்தினான். அவளை கீழே சருகுகளில் படுக்கவைத்தவன், தான் கொண்டுவந்திருந்த சவரக்கத்தியைக் கொண்டு அவள் முக்கோன நந்தவனத்தை மெல்ல மெல்ல மழித்தான்.

அவள் தன் கண்களை பொத்திக்கொண்டாள். இப்பொழுது அவள் மர்மதேசம் பார்க்க இதழ் விரிந்து குழலோடிய தாமரையைப்போல் பளிச்சென்றிருந்தது. அதில் குனிந்து ஓர் முத்தத்தை பதித்தவன், நன்றாக தன் நாவைக்கொண்டு நக்கிவிட்டான்.

அதன் பிளவுகளை எல்லாம் இதழ் பிரித்து நன்கு நக்கிக்கொடுக்க, அவளது துருத்திக்கொண்டிருந்த முந்திரி பருப்பையும் நக்கி உறிஞ்சி இலுத்தான். பூவரசியின் கண்கள் சொக்கிக்கிடந்தது. பிரிந்த அவளது மன்மத இதழ்கள் நணையத்தொடங்கின. விரைத்திருந்த தன் ஆண்மையை அவளது புழையில் வைத்து தள்ளினான். குபுக்கென்று உள்வாங்கியது. அவள் நன்கு தன் தொடைகளை விரித்து காண்பிக்க இவன் ஓர் ஏர் உழவனைப்போல் பூவரசியின் ஈர வயலில் நன்கு உழத்தொடங்கினான். அவளை புணர்ந்துக்கொண்டே, அவள் மார்புக்கலசங்களை தன் கையில் பிடித்து நன்கு கசக்கிவிட்டான். சிறிது நேர, இயக்கத்திற்க்குப்பின் பூவரசியின் பூப்போன்ற புழையில், காவிரிபோல் பொங்கினான். ரபீக்கின் மார்பில் தலை சாய்ந்துக்கொண்டிருந்தவள், தன்னை பெண் பார்க்க வருகிறார்கள் என்ற செய்தியை ஏனோ அப்பொழுது அவனிடம் சொல்லத்தோன்றவில்லை மவுனமாகவே இருந்தாள்.

இங்கு நடப்பவைகளை எல்லாம் மணி அங்கு ஓர் புதரின் மறைவிலிருந்து மிகவும் அதிர்ச்சியோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் மிகுந்த மனவேதனைக்கு ஆளானான். வாய்க்கால் ஓரமாக இருந்த தன் எஜமானரின் ஓர் பங்கில் வரப்பு வெட்டி சரிசெய்து போட்டுவிட்டு வந்துக்கொண்டிருந்தவன், அங்கு ஏதோ சிறு மெல்லிய முனகல் சத்தம் கேட்க, பூவம்மாவின் அந்தரங்கங்களை அவன் கண்டுகொண்டான். மேலும் அங்கு என்ன நடக்கிறது எனவும் கண்கானிக்கத்தொடங்கினான்.

இப்பொழுது தான் அங்கே ஓர் அதிசயம் நிகழ்ந்தது. முதல் முறையாக ரபீக் யோசிக்கத்தொடங்கினான். முதல் முறையாக பூவரசியைப்பார்த்து பேசினான்.

“நான் கூப்பிடும்போதெல்லாம் எனக்கு இன்பம் தந்துவிட்டு போறியே... உனக்கு என் மேல எந்த பயமும் இல்லையா ?!”

“பூவரசி அவனை ஆச்சர்யத்தில் கண்களின் இமைகள் இரண்டும் துடிக்க அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்!”

சற்று நேர அமைதிக்குப்பின், “இல்லை...” என்பதுப்போல் ஓர் மலர்கொத்தைப்போல் இந்த மலரானவள் தலையசைத்தாள்”

”அதான் ஏன்னு கேக்குறேன்?”

பூவரசி முதன்முறையாக தன் பூப்போன்ற செவ்வாய் உதடுகளை பிரித்து,

“நீ என் உசுரு” என்றாள்.

ரபீக் அவளையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் மனம் கணத்தது. பூப்பூக்கும் ஓசையைப்போல் தேனினும் இனிமையான அவளது குரலை கண்டு ஆச்சர்யப்படுவதா அல்லது அவள் தன் மீது வைத்திருக்கும் அளவு கடந்த காதலை எண்ணி பெருமைப்படுவதா என அவன் மனம் இறுகியது. தன்னை சற்று நிதானித்துக்கொண்டு,

”உன்னை நான் கைவிட்டு போயிட்டா என்ன பன்னுவே?!” என்றான்.

”உசுரு போனா வெத்து உடம்பு மண்ணுக்குத்தானே சொந்தம், இந்த தாமரைக்குளத்துக்கு நீ குளிக்கவரப்போ எல்லாம், தினம் தினம் ஓர் புத்தம் புது தாமர மொட்டா உனக்காகவே பூத்து மலர்ந்திருப்பேன். என் வாசம் உனக்கு என்னிக்குமே வீசிகிட்டு இருக்கும்!!”

என தான் அன்று அவளுக்கு கவிதையாக சொன்னதை, அவள் எந்தவித ஆரவாரமுமின்றி அப்பழுக்கற்றவளாக அவள் சொன்னதில் தெரிந்த அப்பாவித்தனம் அவனை நிலை தடுமாற வைத்தது. அவனாள் பூவரசியை அதற்க்கு மேல் அவனாள் ஏறிட்டு பார்க்கமுடியவில்லை. இதுநாள் வரை தன் உள்ளத்தில் இருந்த குற்ற உணர்வு அப்பொழுது அவனுக்குள் முதல் முறையாக தலை தூக்கியது. திரும்பி நடையை கட்டியவன், குளத்தில் இறங்க, அவன் கண்களில் கண்ணீர் ஆறாக பெருக்கெடுத்து ஓடியது. பூவரசியின் மதனரசம் கலந்த அந்த தாமரை தேன் குளத்தில் இதுநாள் வரை அவளை ஓர் போகப்பொருளாக நிணைத்த குற்ற உணர்வில், அவனது கண்ணீரும் அந்தக் குளத்தில் சங்கமமானது. அப்பொழுது முதன் முறையாக பூவரசியை தன் மனதில் வைத்து பூஜித்தான். அன்று தான் ரபீக் பூவரசியை முதன் முறையாக அப்பொழுது காதலிக்கவே ஆரம்பித்தான்.


அவள் பெயர் பூவரசி!
அவள் செவ்வாய் மலரானாள்... மலர்ந்தாள்
மலர்ந்த அவள் உதட்டில்
கல் உன்னும் வண்டானேன்
அவள் மா இலை பூவானாள்... வளர்ந்தாள்
வளர்ந்த அவள் மாம்பழக் கணி
கொங்கைகளில் செண்டானேன்
அவள் பூப்பெய்தினாள்... திறந்தாள்
திறந்த அவள் தேனடை அல்கூலில்
தேன் உன்னும் தேனீயானேன்
அவள் எனக்காகவே பிறந்தாள்
அவள் எனக்காகவே வளர்ந்தாள்
அவள் எனக்காகவே மலர்ந்தாள்
அவள் எனக்காகவே திறந்தாள்
அவள் என்னுள் ஓர் ஓவியமானாள்
நான் அவள் காதலனானேன்!!


பாவம் ரபீக், அவனுக்குள் இப்போழுது ஏற்பட்ட இந்த உண்மைக்காதல் நீண்ட நாட்களுக்கு நிலைக்கவில்லை. எந்த ஓர் ஆண்மகனுக்கும் ஏற்படக்கூடாத ஓர் நிலை அவனுக்கு அப்பொழுதே அந்தக் கணமே... அங்கேயே ஏற்பட்டது! கண்கள் குளமாக, தல்லாடி தல்லாடி ஆண்களின் படித்துறையை கடந்தவன் கண்கள் மங்கிய நிலையில் தடுமாறி அங்கே வேற் பிடுங்காமல் வெட்டப்பட்டிருந்த பணையின் மீது தொப்பென விழுந்தான். “அம்மா...!!!” என்ற ஓர் அலறல் சத்தம் மட்டுமே அவனிடமிருந்து வந்தது. ’பூவரசி - ரபீக்’ இருவருக்குமிடையே உள்ள காதல் அஸ்தமனமானதற்க்கான அலறல் சத்தம் அது. காக்கைகளும், பறவைகளும் ஓர் கோர சத்தத்தை எழுப்பிக்கொண்டே அங்குமிங்குமாக பறக்கத்தொடங்கின.

சத்தம் கேட்ட மறுகணமே அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த பூவரசியின் உள்ளம் தடுமாறியது, பதபதைத்தது. அப்பொழுது எங்கிருந்தோ வந்த மணி ஓடிப்போய் ரபீக்கை தூக்கி தன் தோல்களில் போட்டுக்கொண்டு மண் சாலையில் ஓடுவதை தன் கண்களின் கண்ணீர் ஆறாக பெருக்கெடுத்து ஓடிக்கொண்டிருக்கக் கண்டாள்.

மயிலாடுதுறையில் உள்ள ஓர் உயர் ரக மருத்துவமணையில் ரபீக் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தான். பணையின் கூறான விளிம்புகள் அவன் வயிற்றை கிழித்து பதம்பார்த்திருந்ததில் இரத்தம் கடுமையாக வெளியேறி பின்பு ஒருவழியாக தகுந்த நேரத்தில் மணியின் உதவியால் அவனுக்கு கிடைத்த சிகிழ்ச்சையில் ரபீக் பிழைத்துக்கொண்டான். ஒரு மாத ஓய்விற்கு பின்பு ரபீக் மீண்டும் பழைய நிலைக்கு நல்ல ஓர் ஆரோக்யமான உடல்நலத்துடன் மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்பினான். மருத்துவமனையிலிருந்த நாட்களில் அவன் மூச்சுக்கு முன்நூறு முறை பூவரசியின் நிணைவாகவே வாடினான். ஃப்ரான்சிலிருந்து வந்திருந்த தன் தந்தையிடம் தான் பூவரசியின் மீது வைத்திருக்கும் அளவுகடந்த காதலை சொல்ல, அவளையே தான் திருமணம் புரிய இருப்பதாகவும் சொல்ல அவனுக்கு அவன் குடும்பத்தார்கள் அணைவரும் பச்சைக்கொடி காட்டினர். ஆனால் விதி அவன் வாழ்விற்கு சிகப்பு கொடி காட்டி முடக்கியதென்பது அப்பொழுது யாவரும் அறிந்திருக்கவில்லை.

வீடு திரும்பிய அடுத்த நாளே அவன் பூவரசியை காணவேண்டுமாய் தவியாய் தவித்தான். தனக்கு பூவரசி மீதான காதலுக்கு தன் வீட்டில் சம்மதம் தெரிவித்த விசயத்தையும் உடனடியாக பூவரசியிடம் தெரியப்படுத்த அவன் மனம் மிகவும் ஆவல் பூண்டிருந்தது. அப்பொழுது தான் பூவரசியின் தோழி கணகம் அவன் நிணைவிற்கு வந்தாள். தன் வீட்டிற்கு காய்கறி கொடுக்க வந்தவளிடம், விபரத்தை சொல்ல, கணகம் மிகுந்த சந்தாஷத்தில் பூவரசியிடம் இந்த செய்தியை தெரிவித்தாள். பூவரசிக்கோ எல்லை இல்லாத சந்தோஷம். மகிழ்ச்சிக்கடலில் ஆழ்ந்தாள். கணகம், ரபீக்கை காண அன்றொரு நாள் ஏற்ப்பாடு செய்திருந்தாள்.

அன்று பூந்தாழையில் உள்ள அண்ணாத்துறையின் மகன் திருமணம் நடைபெற்றிருந்தது. இரவு தார்சாலையிலிருந்து தாமரைக்குளத்திற்க்கு செல்லும் மண்சாலையில் அண்ணாத்துறையின் வீட்டு சார்பாக மூன்று திரைப்படங்கள் வெண் திரைக்கட்டி முதல் படம் ஓடிக்கொண்டிருந்த்து. அந்த சிறிய கிராமத்தில் பெரும்பாலானோர் தத்தமது பாய் தலையனையுடன் உல்லாசமாக படுத்துக்கொண்டும் உட்கார்ந்துக்கொண்டும் அங்கங்கே சிறு சிறு கூட்டமாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கணகம் ரபீக்கை அந்த இருட்டான கோடி வழியே அழைத்துக்கொண்டு தன் கூறை வேய்ந்த வீட்டிற்கு அழைத்து சென்றவள், ரபீக்கை உள்ளே விட்டுவிட்டு அவளும் படம் பார்க்க சென்றுவிட்டாள். உள்ளே பூவரசி!

ரபீக்கை கண்டதும் அவனை கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு தேம்பித்தேம்பி அழத்தொடங்கினாள். ரபீக் மலரினும் மென்மையான அந்த பூவரசியை அணைத்தவாறே அவளைத்தடவிக்கொடுத்து அவளது நெற்றியிலும் ஓர் முத்தத்தை பதித்து ஆறுதல் படுத்தினான். ரபீக்கிற்க்கு அன்று தாமரைக்குளத்தில் ஏற்பட்ட நிலமையை இப்பொழுது ரபீக்கின் வீட்டில் பூவரசியை திருமணம் செய்த்துக்கொள்ள சம்மதம் கிடைத்த செய்தி பழைய சம்பவத்தை ஒருவாராக இருவருக்குமே மறக்கடிக்க செய்திருந்த்து. அவள் ரபீக்கின் முகமெல்லாம் முத்தமழையாக பொழிந்தாள். தன் காதலனின் விருப்பம் எதுவென்று நன்கு அறிந்தவள் இல்லையா! ”என்னை அள்ளிக்கொள் என் மன்மதனே” என்பதைப்போல, தன் இருகைகளும் விரித்து தன்னை மணக்க இருப்பவனுக்கு தானாகவேஅழைப்பு விடுத்தாள்.


அல்லி மலர் பூச்சூடி அஞ்சாமல்
முகம் மலர்ந்திருந்தவளை இனியும்
கொஞ்சாமல் விட்டு வைக்கலாகுமோ!!


பூவரசியை தன் இரு கரங்களால் அள்ளினான், அவள் கொங்கைகள் நசுங்க அணைத்தான், அவள் இதழோடு இதழ் பொறுத்தி பருகினான், அவள் ஆடைகளை களைந்தான், அவளது அல்கூலில் முத்தமழையாய் பொழிந்தான். அவன் உடலெங்கும் இரத்தம் பீரிட்டு பாய்ந்தது, அவனது ஆண்மையிலும் பீரிட்டது, அவன் ஆண்மை தட்டுத்தடுமாறியது. அவள் புழையினில் நுழைத்தான். எங்கிருந்தோ வந்த வலி அவன் நெஞ்சை பிழிந்தது. ”ஆ...! அய்யோ...!!” என அலறினான், நெஞ்சைப்பிடித்துக்கொண்டே தவித்தான், துடித்தான், கதறினான், உருண்டான், புரண்டான் அழுதான், அவன் வாயிலிருந்து இரத்தம் பீரிட்டது.

பின்பு அவன் கண்விழித்துப்பார்க்கும் பொழுது மயிலாடுதுறை மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தான். பின்பு அவன் கண்விழித்துப்பார்க்கும் பொழுது கோவை மருத்துவமணையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தான். பின்பு அவன் கண் விழித்துப்பார்க்கும் பொழுது சென்னை மருத்துவமணையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தான். எங்கும் பலனில்லை. எல்லா இடங்களிலும் மருத்துவர்கள் கூறிய ஒரே சொல், ”அவன் தனது ஆண்மையை இழந்துவிட்டான்” என்பதேயாகும். மருத்துவர்களின் ஆலோசனை, “ரபீக் தாம்பத்ய வாழ்வில் ஈடுபட்டள், அது அவன் உயிருக்கே இனி ஆபத்தாக அமையும்” என்பதேயாகும்.

செய்தி அறிந்த பூவரசி, கணகத்தை பிடித்துக்கொண்டு அழுத காட்சி கல்லையும் கரையவைக்குமே!

”அடி பாவிமக்கா...!!!”

என அவள் தன் இருகைகளையும் மேலே ஏந்தி அழுது புரண்டு மாரடித்து வைத்த ஒப்பாரி, தன்னை படைத்த பிரம்மனையும் அவள் அறிவாள் கொண்டு வெட்டுவாளே... தினம் தினம் தாமரைக்குளத்தில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு அழுதாள். அவளைப்பார்த்த அங்குள்ள தாமரைகளும் தான் அழுதனவே...!!

பூவரசி பிரம்மை பிடித்தவளானாள். தன்னை பெண் பார்த்து சென்ற மயிலாடுதுறை மாப்பிள்ளையையும் வேண்டாம், எனக்கு இனி ஒரு வாழ்வு தேவை இல்லை என பிடிவாதமாக இருந்தாள். கணகம் மூலம் செய்தி அறிந்த ரபீக், பலமுறை பூவரசியை பார்த்து அவளை திருமணம் செய்துக்கொள்ள கட்டாயப்படுத்தினான். நீ திருமணம் செய்துக்கொள்ளவில்லை எனில், என்னை நானே மாய்த்துக்கொள்வேன் என சொல்லியதன் விளைவாக இறுதியில் பூவரசியை சம்மதிக்க வைத்தான். நாட்கள் சென்றன...

ஒருவழியாக ரபீக்கின் கடுமையான போராட்டத்திற்க்கு பிறகு, பூவரசிக்கு மருதுவோடு மயிலாடுதுறையில் உள்ள ஓர் திருமண மண்டபத்தில் இனிதே திருமணம் நடைபெற்று முடிந்தது. நடை பிணமாக இருந்த பூவரசியின் இருள் சூழ்ந்த வாழ்விற்கும் ஓர் விடியல் ஏற்பட்டது. ஆனால் விடிந்த அன்றைய பொழுதே அவளது வாழ்வு முதலிரவு அரையில் அஸ்தமனமாகிவிட்டது. தனது பழைய சோக வாழ்க்கையை மறந்து கட்டிய கணவனின் கரம் பிடித்து வாழ்வில் கரை சேரவேண்டும் என முதலிரவு அறையில் கணவனின் வருகைக்காக காத்திருந்தாள். கணவன் மருதுவும் சிரித்துக்கொண்டே உள்ளே நுழைந்தான்.

கல்யாணக்கோலத்தில் இருந்த பூவரசியை பார்த்து, ”என்னங்க மேடம் இன்னிக்கு என்னை பொருத்தவரையில் எனக்கு தான் முதலிரவு. ஆனால் உனக்குமா முதலிரவு ?! ஹ ஹ ஹா...” என சிரித்தான்.

பூவரசிக்கு தன் தலையில் பெரிய பாராங்கல்லை தூக்கிப்போட்டதைப் போன்ற ஓர் உணர்வு. அவளது இதயம் சுக்குநூறாக தெரித்தது. அவள் காதுகள் அடைத்தது, கண்கள் இருட்டின.

மீண்டும் மருதுவே தொடர்ந்தான்.”ஓ ஒருவேலை உங்களுக்கும் இது முதலிரவாகக்கூட இருக்கலாம். ஆனால் பல முதல் பகல் நடந்திருக்குமே... ஹ ஹ ஹா...” என மீண்டும் சிரித்தான். கேள்விபட்டேன், சற்று நேரத்திற்கு முன்பு தான் உன்னைப்பற்றிய எல்லா விஷயமும் கேள்விபட்டேன். தாலிகட்டும் முன்பே எனக்கு உன்னை பற்றிய விபரங்கள் தெரிந்திருந்தால், இந்த கல்யாணமே நடந்திருக்காது. நீ பெரிய சாகசக்காரிதான்டீ. எவனோ உன் ஊருல ரொம்பவும் வசதியான வீட்டு பயலாமே! பேரு கூட ரபீக்காம். அவன் மட்டும்தானா இல்ல இன்னும் பல...”

இப்பொழுது மருது ஆக்ரோஷமான குரலில்,

“இங்கே பார், கண்டவன்கூட எல்லாம் படுத்துக்கிடந்து வந்தவளுக்கு நான் மறுவாழ்வு கொடுக்க நான் ஒன்னும் தியாகி இல்ல, புரிஞ்சிதா! நம்மை பொருத்தவரை பெயரளவில் தான் கணவன் மனைவி. எவ்வளவு சீக்கிரம் நீ இந்த வீட்டை விட்டு வெளியாவறியோ அவ்வளவு சீக்கிரம் உனக்கும் நல்லது எனக்கும் நல்லது. இதிலே தயவு தாட்சன்யம் என்ற பேச்சிக்கே இடமில்லை” என மிகுந்த திட்டவட்டமாக கூறினான்.

பூவரசி சொல்வதறியாது, மீண்டும் திக்பிரம்மை பிடித்தவளாக மாறினாள். பூந்தாழையில் சிட்டுக்குருவியாக பறந்து திரிந்தவளின் வாழ்வு மாயவரத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் நரக வேதனையை அனுபவித்தாள்.

ஒருமுறை காய்கறி விற்க மாயவரம் சந்தைக்கு வந்த கணகம். தன் தோழியை காணவேண்டி பூவரசி வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள். நல்லவேலையாக அப்பொழுது வீட்டில் பூவரசி மட்டுமே இருந்தாள். பூவரசியை பார்த்த மாத்திரமே அவளது மனம் பதரிப்போனது.

”ஏன்டி பூவு இப்படி துரும்பா இளச்சி போயிருக்கே!” என கணகம் கேட்டது தான் மிச்சம்.

பூவரசியின் கண்களிலிருந்து நீர் ஆறாக பெருக்கெடுத்து ஓடியது. கல்யாணத்தன்றே தன் வாழ்வு ஓர் முடிவுக்கு வந்துவிட்டதாகவும், ஒருபக்கம் தன் மீது ஆசை இல்லா கணவன், மறுபக்கம் தன்னை வார்த்தைகளாலே அனுதினமும் சித்திரவதை செய்யும் மாமியாள் எனவும் சமயங்களில் தற்கொலை கூட செய்துக்கொள்ளலாமா என அவள் நிணைத்ததையும் மற்றும் எல்லா சோகங்களையும் சொல்லி தன் வாழ்வில் ஏற்பட்ட கதியை நிணைத்து அவள் கதறி அழுத காட்சி காண்போரையும் உருகவைக்குமே.

இதை எல்லாம் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கணகத்தின் இதயமும் கரைந்தது, கண்களும் கலங்கின,

“அடி பாவி மவ, உன் வால்க்க இப்படியா ஆகனும், காவிரியாத்தா பெருக்கெடுத்தானா பல பேரு வால்வு செலிக்கும்டி, உன் கண்ணுல இருந்து இப்படி ஆறா பெருக்கெடுத்தா இந்த குடும்பமே வெளங்காம போயிடும்டீ, பாவி மவ நீ இப்படி அழுது நான் பார்த்ததே இல்லையேடி, உன் வாத்தாகாரி உன்ன எம்புட்டு சீராட்டி பாராட்டி வளத்தான்னு சிறுசுல இருந்து பார்த்த எனக்குதானடி தெரியும் என சொல்லிக்கொண்டே அவளும் ஓ... வென அழத்தொடங்கினாள். அடியே பூவு, நீ இங்குட்டு இருக்குற நாளு மட்டும் பத்திரமா இரு, எந்த ஒரு தப்பான முடிவுக்கும் போயிடாதடீ என அவள் கண்னத்தை செல்லமாக பிடித்துக்கொண்டு சொல்லிவிட்டு மீண்டும் அழுதாள்.” இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டே அழுதுக்கொண்டிருந்தனர். ”இதுக்கெல்லாம் நான் ஒரு முடிவு கட்டுறேன்டி” என சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினாள் கணகம்.

அடுத்த நாள், கணகம் ஆக்கூருக்கு சென்று, ரபீக்கை அவன் வீட்டில் சந்தித்தாள்.

”வா கணகம் என்ன செய்தி” என வினவினான் ரபீக்.

ரபீக்கை பார்க்கவுமே கணகம் விசும்பி விசும்பி அழத்தொடங்கினாள்.

“என்ன கணகம் என்னாச்சு ஏன் அழுவுறே?!”

”உங்க பூவு என்னிக்கு நாண்டுக்குவான்னு தெரியாதுங்க”

ரபீக் மிகவும் அதிர்ச்சியாக, “பூவரசிக்கு என்னாச்சு?” என திடுக்கிட்டவனாக கேட்டான்.

கணகம் மாயவரம் சென்றது அங்கு தன் தோழி பூவரசியை பார்த்தது, அவளிடம் பேசியது, அவள் தன்னுடைய சோக கதையை சொல்லி அழுதது எல்லாவற்றையும் அழுதுக்கொண்டே ஒன்றுவிடாமல் சொல்லி முடித்தாள். கணகம் சொல்ல சொல்ல ரபீக்கின் மனம் என்னிலடங்கா துயரத்தில் ஆழ்ந்தது. தன்னால் தானே அவளுக்கு இந்த நிலமை என நிணைத்து நிணைத்து கண்ணீர் வடித்தான். பூவரசியை எப்படியும் அந்த நரகத்திலிருந்து மீட்க வேண்டும் என பலவகையிலும் சிந்தனையை செலுத்தினான். தனக்கு தெரிந்த நண்பர்கள் வட்டதிலெல்லாம் பூவரசியின் பெயரை மறைத்து சொல்லி, தன் காதலியின் வாழ்வில் ஏற்பட்ட கதி மற்றும் அவளது முழு விபரங்கள், வரலாறு எல்லாவற்றையும் சொல்லி அவளை மறுமனம் புரிய யாராவது முன்வருவார்களா என பலரிடமும் பேசிப்பார்த்தான். அவளை மறுமனம் முடிப்பவர்களுக்கு தன்னுடைய சொத்திலிருந்தும் ஓர் கனிசமான பகுதியை தருவதாகவும் சொன்னான். சொத்துக்கு ஆசைபட்டு கொஞ்சம் இறங்கி வந்த ஒரு சில கன்னியவான்களும், பின்பு பின்வாங்கிவிட்டார்கள். அவர்களது ஒரு சிலரிடம் என் பங்கிற்கு உள்ள பூரா சொத்தையுமே எழுதி வைக்கிறேன் என்றும் சொல்லிப்பார்த்தான். யாருமே அவளை மறுமனம் புரிய முன்வரவில்லை. அவர்களில் வெகு சிலரே முன்வந்தாலும், பின்பு அவர்களைப்பற்றி விசாரித்ததில் மகா அயோக்கிய பேர்வழியாகவும் திகழ்ந்தனர், பூவரசியை ஓர் நரகத்திலிருந்து மீட்டு மற்றுமோர் நரகத்தில் தள்ளி விட்டுவிடக்கூடாது என்பதில் கருத்தாக இருந்தான். பெரும்பாலும் எல்லோருமே பூவரசியை ஓர் வேசி போல எண்ணத்தொடங்கினர். ஓர் பெண்ணின் வாழ்வில் ஏற்படக்கூடிய மறுமலர்ச்சி என்பது அவ்வளவு சுலபமானதல்ல என்பதை, நிழல் உலகத்திற்கும் உண்மை நிலவரத்திற்கும் உள்ள வேறுபாட்டினை அவன் அறிந்திருந்தான். அப்பொழுது தான் அவனுக்கு அந்த எண்ணம் தோன்றியது. அவன் என்னைவிட பூவரசியை காலம்பூரா கண்ணும் கருத்துமாக வைத்து காப்பாற்றக்கூடியவன் என்று உறுதியாக நம்பினான். அதற்க்கான திட்டங்களையும் வகுக்கத்தொடங்கினான் ரபீக்.

அவன் திட்டப்படி முதலில் பூவரசி ’அவன்’ மூலம் கருத்தரிக்கவேண்டும் என்பதை, பூவரசியும் பின்பு கணகம் மூலம் அந்த அதிர்ச்சிகரமான செய்தியை அறிந்திருந்தாள். ”என்னுள் உயிரோடு உயிராக கலந்த காதலனே வேறொருவனின் உடலை சுமக்க திட்டம் வகுப்பதா! நான் தான் இந்த மன்னுலகில் அப்படியா வரம் வாங்கிவந்தேன்” என நிணைத்து கணகத்தின் மார்பில் தலை சாய்த்துக்கொண்டு ஓ...வென அழுதாள். பல நாள் இது சரிபட்டு வருமா என யோசித்தவள், காலம் பூரா இப்படி ஓர் நரக வாழ்க்கையை வாழ்வதற்கு பதில் அவன் கூடவே வாழ்ந்துவிடலாம், ஆயுள் முழுக்க அவன் என்னை பூபோல தாங்குவான் என்ற ஓர் தீர்க்கமான முடிவிற்கு வந்திருந்தாள். அதற்க்கான சரியான சந்தர்ப்பத்திற்க்காகவே பூவரசியும் காந்திருந்தாள். (பூவரசியின் மலரும் நிணைவுகள் நிறைவு பெற்றது...)

புகுந்த வீட்டில் எல்லோரும் திருச்செந்தூர் சென்றதும் மறுநாள் பூவரசி வீட்டை பூட்டி மாமியாள் பாக்கியம் சொன்ன மாதிரியே சாவியை எதிர்வீட்டில் கொடுத்துவிட்டு பூந்தாழையில் உள்ள தன் அப்பா வீட்டிற்கு சென்றுவிட்டாள். புனிதயாத்திரை சென்றவர்கள் நான்கு நாட்களுக்குப்பிறகு எல்லோரும் வீடு வந்து சேர்ந்துவிட்ட தகவல் அறிந்து, முருகையா படையாச்சி தன் மகள் பூவரசியை அழைத்துக்கொண்டு மாயவரத்தில் அவள் வீட்டில் விட்டுவிட்டு சம்பந்தியிடமும் குசலம் விசாரித்துவிட்டு அணைவரிடமும் விடைபெற்று சென்றார். நாட்கள் நகரந்தன. அந்த மாதம் பூவரசிக்கு மாதவிலக்கு தள்ளிப்போனது. அடிக்கடி வாந்தி எடுத்தாள். மயங்கி மயங்கி விழுந்தாள். பூவரசியின் இந்த செயல்களைக்கண்டு அவள் மாமியாள் பாக்கியம் பழையபடியே ஏலனம் செய்தாள்.

”எதாச்சும் பித்த வாந்தியா இருக்கும், தண்ணில கொஞ்சம் உப்ப கரைச்சிகுடி எல்லாம் சரியாயிடும்” என குத்தலாக சொல்லிவிட்டு சென்றாள். பிந்தைய நாளில் பூவரசி முழுகாமல் இருக்கிறாள் என்ற செய்தி வெளியாகியது. அதே பகுதியில் இருந்த ஓர் மருத்துவச்சியும் பூவரசியின் நாடியை பிடித்துபார்த்துவிட்டு ’பூவரசி முழுகாம இருக்கிறா’ என்ற செய்தியை ஊர்ஜிதப்படுத்தினாள். மாமியாள் பாக்கியத்திற்கு தான் பாட்டியாகிவிட்டோம் என்ற அளவு கடந்த சந்தோஷம். முதல் முறையாக பாக்கியம் பூவரசியிடம் ஆசையாக பேசினாள். மாமனார் தட்சினாமூர்த்திக்கும் தான் தாத்தாவாகிவிட்டோம் என ரொம்பவே மகிழ்ச்சி. இருவரும் ”எல்லாம் அந்த திருச்செந்தூர் முருகன் அருள் தான்” என பூரிப்படைந்தனர். மருதுவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவன் எது எக்கேடு கெட்டு போனால் நமக்கென்ன என்ற ரீதியில் இருந்தான். விஷயம் கேள்விபட்டு பூந்தாழையில் உள்ள முருகையாவிற்கும் பொன்னுதாயிக்கும் ரொம்பவே மகிழ்ச்சியடைந்தனர். தலைபிரசவம் பொன்னுவீட்டுகாரவங்க தான் செய்யவேண்டும் என்ற ஓர் வழக்கம். ஒரு நாள் அவர்கள் இருவரும் பூவரசி வீட்டிற்கு வந்து பூவரசியை கார் பிடித்து பூழ்ந்தாழைக்கு அழைத்து சென்றுவிட்டனர். பூவரசி போகும் முன், தன் கணவன் மருதுவைப்பார்த்து, அவன் அருகில் அவன் காதிற்கு மட்டும் படுமாறு, இனி இங்கு வரவேமாட்டேன், மூன்று மாதம் சோறு போட்டு பார்த்துகிட்டதற்கு ரொம்பவும் சந்தோசம் என கையெடுத்து கும்பிட்டுவிட்டு அந்த வீட்டை விட்டு ஒரேடியாக வெளியேறினாள். சீமந்தத்திற்கு நாள் குறித்தார்கள். பூவரசியின் தோழிகள் மஞ்சுளா, கணகம் உட்பட சிலர் கூட்டாக தங்களை விழாக்குழுவினராக அவர்களுக்குள்ளாகவே ஓர் குழு ஏற்படுத்திக்கொண்டனர். எல்லா வேலைகளையும் இந்த குழுவினரே இழுத்துப்போட்டு செய்தனர். சீமந்தத்திற்கு பெரும்பாலும் ஊரில் உள்ள அணைவருக்கும் அழைப்பு விடுத்தனர். சீமந்தம் மாலை வேலைகளில் தான் நடத்துவது வழக்கம், சீமந்த நாளும் வந்தது,

முருகையாவின் வீட்டிற்கும் தார்சாலைக்கும் இடைபட்ட வீட்டின் முற்றத்தில் பந்தல் அமைத்து, வாழை இலைத்தோரணங்கள் யாவும் அமைத்தார்கள். பந்தல் பார்க்க சற்று எளிமையாகவும், கல்யாண பந்தல் போல் அமர்க்களப்பட்டது. முருகையாவிற்கு ஒன்றும் புரியவில்லை பேந்த பேந்த முழித்தார். ”யாருடா இதெல்லாம் செய்ய சொன்னா... நான் வெறும் சாதாரண பந்தல் தானே போட சொன்னேன். நான் எங்கேயும் மணப்பந்தலுக்கு ஆடர் கொடுக்கலையே என பந்தல்காரனிடம் சொன்னார். ஆனால் யாரும் அவரை சட்டை செய்வதாக தெரியவில்லை. பந்தலில் கூட்டம் கூடியது. கொஞ்ச நேரத்தில் ஆக்கூர், பூந்தாழை மற்றும் சுற்றுவட்டாரங்களில் காரில் மைக் செட் விளம்பரம் எங்கு பார்த்தாலும் ஒலித்தது...

”இங்ஙனம் தெரிவித்துக்கொள்வது என்னவென்றால், இன்னும் சற்று நேரத்தில் இன்று காலை சரியாக 9.00 மணியளவில், பூந்தாழையில் உள்ள முருகையா படையாச்சியாரின் மகள் பூவரசிக்கு பெரியோர்களால் நிச்சயிக்கப்பட்டு திருமணம் நடைபெற இருப்பதால், அணைவரும் வருக வருக என இருகரம் கூப்பி அழைக்கிறோம்”

“என்ன இப்போதானே இரண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி அவளுக்கு மாயவரத்துல கண்ணாலம் நடந்துச்சு, இப்போ என்ன மற கண்ணாலமா! என சுத்தியுள்ள ஒவ்வொரு ஊரிலும் ஜனங்களின் வாய் முனுமுனுக்க ஆரம்பித்தது.

ஒரு சிலர், “அட அவளுக்கு இன்னிக்கு சீமந்தம்னு இல்ல பேசிகிட்டாங்க!”

இன்னமும் ஒரு சிலரோ, “எவனுக்கோ கழுத்த நீட்டிபுட்டு, வேற எவன்கூடவாச்சும் படுத்து புள்ளைய வாங்கிருப்பா, அதான் இப்படி நாடகம் நடத்துறானுவ போல. நாட்ல தான் இப்போ எங்கேபார்த்தாலும் அநியாயமும் அக்காப்போறாவுமில்ல வெளங்குது, சுனாமி பூகம்பம்லாம் வருதுன்னா இதனாலத்தான்”

இங்கே முருகையா மிகுந்த ஆவசமடைந்தார்... “டேய் என்னங்கடா, எவன்டா உங்களை எல்லாம் இப்படி அறிவிக்க சொன்னது. என்ன நடக்குது இங்கே? எனக்கு தெரியாம எந்த பெரியவன்டா எம்மவளுக்கு திருமனம் பன்னுறது?!" என கோபம் கொண்டு கத்தினார். அந்த நேரம் சீர்காழி எம்.எல்.ஏ வின் கார் சாலையோரத்தில் பந்தலை ஒட்டி வந்து நின்றது. அதில் இருந்து எம்.எல்.ஏ கணகசுந்தரம் இறங்கினார். என்ன நம்மவீட்டுக்கு எம்.எல்.ஏவே வந்துட்டாரு என்ன ஏதென்று புரியாத முருகையா இடுப்பில் துண்டைக்கட்டிக்கொண்டு "அய்யா... வாங்க வாங்க..." என வரவேற்றார். முருகையாவின் நிலமை ஏறத்தாழ ஓர் சிரிப்பு நடிகனின் நிலமைப்போல் ஆகிவிட்டிருந்தது.

எம்.எல்.ஏ, முருகையாவை பார்த்து,

“இங்கே பாருங்கானும் படையாச்சியாரே, நடப்பவை எல்லாம் நன்மைக்கே, இதுவரை நடந்ததெல்லாம நடந்தவையாக இருக்கட்டும், இனி நடப்பவை நல்லவையாக நடக்கட்டும். என்ன நான் சொல்றது சரிதானே...”

சும்மாவே ஒன்றும் புரியாமலே முருகையா தலைய தலைய ஆட்டினார்.

”கல்யாணம் முடியுரவரைக்கும் இப்படியே தலைய ஆட்டிக்கிட்டு இரூம். ஏதும் பிரச்சனை பன்ன நிணைத்தீரு அப்புறம் நீர் உள்ள தான் போகவேண்டி வரும்”.

”எம்மவளுக்கு தான் கல்யாணம் முடிஞ்சிட்டுங்களே. இன்னிக்கு எம்மவளுக்கு சீமந்தம், உங்ககிட்டே யாரோ தப்பா தகவல் கொடுத்திருக்காங்க.”

”எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியும் பொத்திகிட்டு இரும்... என்பது போன்று எம்.எல்.ஏ கணகசுந்தரம் சைகை காட்ட”, சற்று நேரத்திற்க்கெல்லாம், அங்கே காவல்துறையினரும் புடைசூழ்ந்துவிட்டனர். பந்தலை சுற்றிலும் பலத்த பாதுகாப்பு போடபட்டது. ஊரே அல்லோலகொல்லேலப்பட்டது. முருகையா படையாச்சியாரின் வீட்டு பந்தலில் கூட்டம் அலைமோதியது, வீட்டிலும் கூட்டம் நிரம்பி இருந்தது.

எம்.எல்.ஏ கணகசுந்தரம், முருகையாவை தனியே வீட்டின் கொல்லப்பக்கமாக அழைத்துக்கொண்டு, பூவரசியின் கல்லூரி வாழ்க்கையில் தொடங்கி, பூவரசி ஆக்கூரானை உயிருக்குயிராக காதலித்தது, ஆக்கூரான் பூவரசியை காதலித்தது, பின்பு ஆக்கூரனுக்கு நேர்ந்த கதி அணைத்தையும் கூறினார். மேலும் ஆக்கூரானின் வற்புறுத்தலாலேயே பூவரசி நீங்கள் பார்த்த மாயவரம் மாப்பிள்ளையை மனந்துக்கொண்டதையும், அங்கு பூவரசி அனுபவித்த நரக வாழ்க்கை என எல்லாவற்றையும் எடுத்துக்கூறினார். அதுவரை நடந்த எல்லாவற்றையும் கேட்க கேட்க, முருகைய்யாவின் உடல் கூனிக்குறுகியது, மனம் இறுகியது. மகளின் வாழ்வில் நேர்ந்த கதியை நிணைத்து தேம்பி தேம்பி அழத்தொடங்கினார். முருகைய்யாவின் தோல்களில் ஆறுதலாக தட்டிக்கொடுத்தார் எம்.எல்.ஏ. அதுப்போலவே வீட்டினுல் இருந்த பொன்னுத்தாயிடமும் பூவரசியின் தோழிகள் நடந்த எல்லாவற்றையும் எடுத்துக்கூறினர். பொன்னுத்தாயி தன் மார்பிலேயும் தலையிலுமாக அடித்துக்கொண்டு ”தன் மகளை பாழும் கிணத்துல தள்ளிவிட்டிருக்கிறோமே” என அழத்தொடங்கினாள். அருகிலிருந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்த பவுனம்மா, “அட இவ்வளவு சங்கதியும் நமக்கு தெரியாமலே இந்த ஊருல நடந்திருக்கே” என ஆச்சர்யப்பட்டுப்போனாள்.”

அழுதுக்கொண்டிருந்த முருகையா, ”இப்போ எம்மவளுக்கு இங்கே யார் கூட கண்ணாலம்?!, எம்மவ வவுத்துல வளர்ற குழந்தைக்கு யாரு அப்பன்!?! எம்மவளுக்கு யாருகூட கண்ணாலம்னு நான் பிறர கேட்டு தெரிஞ்சிக்கவேண்டிய நெலமைக்கு ஆளாயிபுட்டேனே என இருகைகளையும் ஏந்தியபடியே பரிதாபமாக அழுதார்.”

எம்.எல்.ஏ முருகையாவின் முதுகில் தடவிக்கொடுத்து, ”படையாச்சியாரே... மனச தெடப்படுத்திக்கிறும்...” என சொல்லும் பொழுது...

மேல சத்தங்கள் முழங்கின, ஓமம் வளர்த்துக்கொண்டிருந்த ஐயர், “சீக்கிரம் பொன்ன அழைச்சிகிட்டு வாங்கோ” என சொல்ல,

எம்.எல்.ஏ கணகசுந்தரம், முருகையாவை அழைத்துக்கொண்டு மனப்பந்தலுக்குள் வந்தார். அங்கே மனமேடைக்கு எதிரில் வரிசையாக போடப்பட்டிருந்த நார்க்காலியில் முருகையாவை அமர்த்தி, தானும் அமர்ந்தார்.

விழாக்குழுவை சேர்ந்த தோழிகள் பூவரசியின் கழுத்திலிருந்த தாலியை அவிழ்த்து, பூவரசியை ஓர் புதுப்பெண்ணாக அலங்கரித்து அழைத்துவந்து மனமேடையில் அமர்த்தினர். அடுத்து என்ன நடக்கப்போகின்றது என்ற ஒருவித குழப்பத்துடனே முருகையாவும் நடக்கும் வைபவங்களை கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

”ஆங்... சீக்கிரம் மாப்பிள்ளைய அழைச்சிகிட்டு வாங்கோ!” என ஐயரின் குரல் மீண்டும் ஒலித்தது.

“மாப்பிள்ளையா!... எந்த மாப்பிள்ள!!, யாரு மாப்பிள்ள!!!” என முருகையாவோடு சேர்ந்து அங்கு பந்தலிலே கூடியிருந்தவர்கள் அணைவரும் பெருத்த ஆச்சர்யத்தில் மூழ்கினர் பிளந்திருந்த வாய்களும் முனுமுனுத்தன. எல்லோரும் ரொம்பவும் எதிர்பார்ப்போடும் ஆவலோடும் வியப்போடும் வைத்தக்கண் வாங்காமல் முழிபிதுங்க பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.

அந்த நேரம் கல்யாணத்திற்க்கான அணைத்துவித ஏற்பாடுகளையும் செய்துவிட்டு எந்த வித ஆரவாரமுமின்றி ரபீக் மனப்பந்தலுக்குள் நுழைந்தான். ரபீக்கை பின் தொடர்ந்து அவனும் வந்தான். நேராக மனமேடைக்கு சென்ற ரபீக், தன்னை பின்தொடர்ந்து வந்த ’மணியை’ பூவரசியின் அருகில் அமர்த்தினான்.

“ஆஆஆ... இவனா! மணியா!! மணியா!!!” என அங்கு கூடியிருந்த அணைவரது வாயிலும் ’ஈ’ புகாத குறையாக வாய்பிளந்து நின்றனர். அந்த நேரம் அங்கே சீமந்தம் என நிணைத்து மாயவரத்திலிருந்து வந்த தட்சினாமூர்த்தியும் பாக்கியமும் அதிர்ச்சியில் உரைந்தார்கள்.

ரபீக் தன் சட்டைப்பையிலிருந்து ஓர் தங்க சங்கிலியுடன் கோர்க்கப்பட்ட தாலியை எடுத்து மணியிடம் கொடுக்க, ’டும் டும் டும்...’ என மேல தாளங்கள் முழங்க, மணி பூவரசியின் கழுத்தில் தாலியை கட்டினான்.

எல்லோரும் அட்சயை தூவி மனமக்களை ஆசிர்வதித்தார்கள். ரபீக்கும் கண்ணீர் மல்க மனமக்களை ஆசிர்வதித்தான். கல்யாணம் மிக எளிமையாகவும், சுபமாகவும் முடிந்தது.

”படையாச்சியாரே! இத்தனை நாளும் உமக்கு மகன் இல்லாத குறைய போக்கி பண்ணையாளுக்கு பண்ணையாளா, வேலையாளுக்கு வேலையாளாவும் இருந்த மணி இனி உமக்கு மகனுக்கு மகனாகவும் நல்ல மருமவனாவும் இருப்பான் ஓய்ய்ய்ய்.... உம்மவளோட வாழ்க்க இனி பூவப்போல பூத்துக்குலுங்கும் ஓய்ய்ய் கவலைய விடும்...” என சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நகன்றார் எம்.எல்.ஏ. கூட்டமும் களைந்து சென்றது.

காற்றும் பணியும் அடைமழையும் எந்த காலமாக இருந்தாலும் அதுநாள்வரை தன் தாயின் மடியாக இருந்து தனக்கு அடைக்கலம் தந்த திண்ணைக்கு ஓர் முத்தம் கொடுத்து, தினம் தினம் சைக்கிளில் வைத்து சுமந்த பூவம்மாவை இல்லை இல்லை பூவரசியை (ஆமாம் இனி அவனுக்கு அவள் பூவம்மா இல்லை தன்னுடைய அரசி... “பூவரசி” என்பதுதானே சரியாகும்), சமீபத்தில் தன்னையே சுமந்த பூவரசியை, இப்பொழுது தன் கருவையும் சுமக்கும் பூவரசியை இனி காலமெல்லாம் அவளை தன் நெஞ்சினில் வைத்து சுமக்க தன் மனைவியின் கரம் பிடித்து, தன் வீட்டினுள்சென்றான் மணி.


- உன் காதலி பிறர் மனைவியாகலாம் -
- பிறர் காதலி உன் மனைவியுமாகலாம் -
- உன் மனைவி பிறர் மனைவியுமாகலாம் -
இது எல்லாவற்றிலும் வலம் வந்த
பூவரசி ஓர் காவியம் தானே!!!


வாழ்க வளமுடன்! சுபம்!!