வழக்கம்போல் விடுமுறைக்குத் திருச்சி சென்றிருக்கும்போதுதான் அது நடந்தது. என் மனைவி உஷாவை அவளுடைய வீட்டில் விட்டுவிட்டு நண்பர்களைச் சந்திப்பதற்காக ஆட்டோ பிடித்து மெயின்கார்ட் கேட் பக்கம் சென்றேன். அந்த ஆட்டோவில்தான் செல் கிடந்தது. நான் அதைக் கையில் எடுத்தேன். ஆட்டோ டிரைவரைப் பார்த்தேன். நான் எடுத்ததை அவன் கவனிக்கவில்லை.
அவனிடமே ”கடைசியாக யாருப்பா ஆட்டோவில் வந்தது?” என்று ஒரு விசாரிப்பைப் போட்டிருந்தால் இந்தக் கதை இந்தப் பத்தியிலேயே முடிந்திருக்கும். நீங்களும் வேறு ஏதாவது நல்ல கதையைப் படிக்கப் போயிருக்கலாம். என்ன செய்ய... நம் விதி யாரை விட்டது? அதனால், ஆட்டோக்காரனின் திருட்டு முழியையும், வாயில் வீசிய சாராய நெடியையும் மனதில் கொண்டு, அவனிடம் எதுவும் கேட்காமல் “நாமே கண்டுபிடிச்சுக் குடுத்துடலாமே” என்று ஒரு சி.பி.ஐத்தனமான (அல்லது கேணத்தனமான) முடிவு செய்தேன்.
அது ஒரு அழகான ’சாம்சங் வேவ்’ செல்ஃபோன். என் மனைவியும் அதே மாடல் வைத்திருப்பதால் என்னால் எளிதாக அந்த செல்லை இயக்க முடிந்தது. மெனு பட்டனை அழுத்தி, விரிந்த ஸ்க்ரீனில் ஸ்வைப் பண்ணியவுடன் திரை விரிந்தது. “நல்லவேளை. தொலச்சவன் செல்லுக்கு லாக் ஏதும் போட்டுத் தொலைக்கல” என்று நினைத்தபடி, என்னுடைய பேண்ட் பாக்கெட்டில் வைத்துக்கொண்டேன். நண்பர்களைச் சந்தித்த குஷியில், எல்லா விஷயமும் பேசும் சுவாரசியத்தில், பீரும் தம்மும் கொடுத்த மப்பில் அந்த செல்லை மறந்தே விட்டேன்.
நண்பர்களிடம் பேசிவிட்டுத் திரும்புகையில் இரவு 11 மணி ஆகிவிட்டதால், உறங்கிக்கொண்டிருந்த உஷாவின் கணிசமான முலைகளை மெல்லிய ஸாட்டின் நைட்டியின் மேல் கைப்பற்றி, பின்னர் வாய்ப்பற்றி நைட்டியின் ஜிப்பை இறக்க முயல, அவள் அதற்கு ஒத்துழைக்காமல் திரும்பிப் படுக்க, அவளின் பின்புறம் படுத்துக் குண்டிகளை இறுகக் கட்டிக்கொண்டு அவளிடம் செல்லமாய்த் திட்டு வாங்கிக்கொண்டு அப்படியே தூங்கிப் போனேன்.
காலையில் எழுந்ததும் பேப்பரைப் படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது என் செல்லில் ஒரு கால் வந்தது. எடுத்தேன். “சார்.. லோன் வேணுமா?” என்று ஒரு பெண் பேசினாள். “நானே உங்ககிட்டப் பேசணும்னு நினைச்சேன். உங்களுக்கு எதாச்சும் லோன் வேணுமா தாயி?” என்றேன் பதிலுக்கு. கால் கட்டானது. ஊருக்கு வந்து செல்லை ஆன் பண்ணினால் லோன் வேணுமா கார்டு வேணுமான்னு ஒரே தொல்லையாப் போச்சு என்று நினைத்தபடியே பேப்பருக்குள் மீண்டும் நுழையும்போதுதான் சட்டென்று நான் கண்டெடுத்த செல்லின் நினைப்பு வந்தது. உள்ளே ஓடினேன். பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து அதை எடுத்தேன். உயிர்ப்பித்தேன். பேட்டரி ’லோ லோ’ என்று கத்தியது. பேசாமல் ஆஃப் பண்ணிவிட்டால் என்ன என்று நினைத்தேன். ஒருக்கால் சிம் கார்டுக்குப் பின் இருந்தால், திரும்பவும் ஆன் பண்ண முடியாது. அப்புறம் தொலைத்தவனை எப்படிக் கண்டுபிடிக்க முடியும்? சிம் கார்டு தொலைந்தால் வாங்கிக் கொள்வான்; ஆனால், செல்லுக்கு எங்கே போவான்? பேசாமல் போலீஸில் கொடுத்து விடலாமா? வேண்டாம்; நாமே கண்டுபிடிப்போமே! லீவில்தானே வந்திருக்கிறேன். ஒரு இரண்டு நாள் இதில்தான் பொழுது போகட்டுமே!
முதல் வேலையாக அந்த செல்லில் இருந்து எனக்கு ஒரு மிஸ்டு கால் கொடுத்தேன். என் செல்லில் வந்த நம்பரைக் கவனித்தேன். +97339123123 என்றிருந்தது. என்னது இது? இந்திய செல்லென்றால் 10 நம்பர்தானே இருக்க வேண்டும். இதில் 11 இருக்கிறதே! ஓ... அப்ப ஃபாரின் நம்பர். 973 என்றால் பஹ்ரைன் நம்பர். சரிதான். நம்மை மாதிரி ஒரு என்.ஆர்.ஐயோட நம்பர்தான். பேர்வழி ரோமிங் உள்ள செல்லை பந்தாவாக இந்தியாவுக்கு வெக்கேஷன் வந்திருக்கும்போது கொண்டு வந்திருக்கிறான். ஒருக்கால் வந்த இடத்தில் குடித்துவிட்டு மட்டையாகிவிட்டானா? இருக்காதே? சவுதியில இருந்து வருபவர்கள்தானே இப்படிக் காய்ந்து போய்விடுவார்கள். பஹ்ரைனில் தண்ணி தண்ணீர் பட்ட பாடு ஆயிற்றே? எப்படிக் கண்டுபிடிக்கிறது? இந்திய செல்லென்றால், செல் கம்பெனி மூலமாகக் கண்டுபிடிக்கலாம். நம்மிடம் அட்ரஸ் சொல்லாவிட்டாலும், அவர்களே கண்டுபிடித்து லெட்டர் போட்டு செல்லைச் சேர்த்துவிடுவார்கள்.
செல்லின் இன்கமிங் / அவுட்கோயிங் / மிஸ்டு கால் லிஸ்ட்டைப் பார்த்தேன். எல்லாமே சவுதி, பஹ்ரைன், கொஞ்சமே கொஞ்சம் இந்திய நம்பர்கள். இந்த செல்லின் நம்பரிலிருந்து சென்ற கால்கள் எல்லாமே இந்த நம்பரிலிருந்து மிஸ்டுகாலாக விடப்பட்டு பின்னர் அழைக்கப்பட்ட நபர்கள் அதிக நேரம் பேசியிருக்கிறார்கள். எனக்குக் கடுப்பாக இருந்தது. ‘நான் உன்னை அழைப்பேன். ஆனால் நான் காசு செலவழிக்க மாட்டேன். நீ உன் காசு செலவழித்து என்னிடம் பேச வேண்டும்’ என்ற மிஸ்டு கால் வன்முறை என்னைக் கடுப்பேற்றியது. எல்லா நம்பர்களையும் ஒரு பேப்பரில் எழுதி வைத்துக்கொண்டேன். என் மனைவியின் சார்ஜரை எடுத்து முழுதாக இந்த செல்லை சார்ஜ் செய்தேன்.
மதியம் சாப்பிட்டுவிட்டு உஷா குட்டித்தூக்கம் போட, நான் பால்கனியில் உட்கார்ந்து அந்த செல்லை எடுத்து ஒவ்வொரு நம்பராக அழைக்க ஆரம்பித்தேன்.
முதலில் ஒரு பஹ்ரைன் நம்பரை அழைத்தேன். நீண்ட நேரமாகப் பதில் இல்லை. ரிங் போய்க்கொண்டே இருந்தது. நான் ஃபோனைக் கட் செய்தேன். ஒரு சில நொடிகளிலேயே அந்த பஹ்ரைன் நம்பரிலிருந்து அழைப்பு வர, “ஓ இதுதான் எப்பவும் நடக்கும் போல. இந்த செல்லிலிருந்து மிஸ்டு கால் வந்தவுடன், திரும்ப அழைப்பார்கள் போல” என்று நினைத்தபடி காலை அட்டெண்ட் செய்தேன். “ஹலோ” என்றேன். மறுமுனை ஆண் குரலில் ”ஹலோ...” என்றது. நான் திரும்பவும் “யெஸ்... ஹலோ.. யார் வேணும்?” என்றேன் ஆங்கிலத்தில். அவன் டக்கென்று கட் செய்தான். செல்லில் “உங்கள் பேலன்ஸ் 2 தினார்” என்று மெசேஜ் வந்தது. ’அய்யைய்யோ கண்டு பிடிக்கிறதுக்குள்ள பேலன்ஸ் காலியாயிடிச்சின்னா என்ன செய்றது’ என்று நினைத்துக்கொண்டு இண்டர்நெட்டில் ’பேட்டல்கோ’ சைட்டுக்குச் சென்று மேலும் 5 தினார் (ரூபாய் 750) என் சவுதி க்ரெடிட் கார்டை வைத்து ரிசார்ஜ் செய்தேன்.
இப்படி அடுத்தடுத்து கால் செய்துகொண்டே இருந்தேன். ஒருவன் “ஹலோ ஷீலா. எங்க இருக்கே?” என்றான் அரபிய மொழியில். எனக்குத் தெரிந்த அரபியில் “ஹலோ நீங்க யாரு? ஷீலாவோட செல்தான் இது. மிஸ்ஸாயிடிச்சி போல. அவங்களுக்கு வேற நம்பர் இருக்கா?” என்று கேட்டேன். “மாஃபி மாலும் (தெரியாது)” என்று சொல்லிவிட்டு அவனும் இரக்கமில்லாமல் கட் செய்தான்.
ஆஹா... கடைசில இந்த செல்லின் ஓனர் ஒரு பெண்ணா? ஷீலா என்ற இந்தியப் பெண்ணிற்கு எதற்கு ஒரு சவுதிக்காரனின் நம்பர்? இன்னும் ஆராயவேண்டும் போலிருக்கிறதே! மாலை நெருங்க நெருங்க நிறையக் கால்கள் வரத் தொடங்கின. ஒரு மலையாளி “எந்தோ ப்ரியே... சுகந்தன்னே” என்றான். “எலேய்... ஒடம்பு சரியில்ல. ஒரு 10000 ரூபாய உடனே அனுப்பேன்” என்றேன். இந்த நம்பரையே செல்லிலிருந்து அழித்திருப்பான். இப்படியே ஷீலாவா, ஹேமாவா, ப்ரியாவா என்று இந்த ‘வா’க்களுக்குப் பதில் சொல்லி என் வாயே வலித்துவிட்டது. இருந்தாலும் அந்த செல் ஒரு பெண்ணுடையது என்று தெரிந்ததும் என் தேடலில் ஒரு சுவாரசியம் சேர்ந்தது மாதிரி இருந்தது. உஷாவிடம் சொல்லாமல் ஆராய முடிவு செய்தேன். அந்தப் பெண்ணுக்கு எனக்குப் பிடித்த ‘ஷீலா’ என்ற பெயரையே வைத்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
செல்லில் இருந்த காண்டாக்ட் லிஸ்ட்டில் இருந்த இந்திய எண்களுக்கு அந்த செல்லில் இருந்து கால் செய்தேன். சில நம்பர்கள் கட் செய்தார்கள். நிறையப் பேரின் செல் ‘ஸ்விட்ச் ஆஃப்’ என்று பதில் வந்தது. அடுத்து பஹ்ரைனில் உள்ள பெண்கள் பெயர்களை ( அனுஷ்கா, ஸிந்தியா, ஹெலன், புவனா என்று ) செலக்ட் செய்து அழைத்தேன். யாரும் எடுக்கவில்லை. உஷா நான் டென்ஷனாக இருப்பதைப் பார்த்துவிட்டு “என்ன கண்ணா. திருவிழால தொலைஞ்சு போன சின்னப்பையன் மாதிரி சுத்திக்கிட்டே இருக்க?” என்று கேட்க ஆரம்பித்தாள்.
ஒரு வழியாக பஹ்ரைனிலிருந்து புவனா கால் செய்தாள்.
“ஹலோ” என்றேன்.
தமிழில் “ஹலோ என்னடி உன் குரல் ஆம்பள குரல் மாதிரி ஆயிடிச்சி? என்ன இந்தியத் தண்ணி ஒத்துக்கலயா” என்றாள் நக்கலான குரலில்.
“ஹலோ நீங்களாச்சும் காலக் கட் பண்ணாமப் பேசுங்க புவனா. ஷீலாவுக்கு ஹெல்ப் பண்ணுங்க” என்றேன்.
“ஹலோ யாரு நீங்க? ஷீலாவுக்கு என்னாச்சு? ஷீலாவோட புருஷனா?” என்றாள் புவனா.
”ஹலோ என்னங்க இது. ஷீலாவுக்கு ஹெல்ப் பண்ணலாம்னா என்னயக் காலி பண்ணிருவீங்க போலிருக்கே. இருங்க இருங்க. என் இந்திய நம்பரிலிருந்து கால் பண்றேன். ஷீலாவோட பஹ்ரைன் நம்பர்ல ரோமிங் பில்லு எகிறுடும்” என்று சொல்லி என் நம்பரிலிருந்து கால் செய்து எல்லா விபரமும் சொன்னேன்.
புவனா “கண்ணன் சார். அவளப் பத்தி எல்லா விபரமும் சொல்றேன்” என்று சொன்னாள்.
- ஷீலா +2 படித்தவள்
- பஹ்ரைனில் ”கோல்டன் பீட்ஸ்” என்ற நைட் க்ளப்பில் டான்ஸர்
- இரவு 9 முதல் அதிகாலை 2.30 வரை கிட்டத்தட்ட ரிகார்ட் டான்ஸ் ஆடுபவள்
- வேடிக்கை பார்க்க வருபவர்கள் (அதிகம் பேர் சவுதியிலிருந்து) போடும் 5 தினார் ப்ளாஸ்டிக் மாலைகளுக்கும், 10 தினார் கிரீடங்களுக்கும் (அது கிளப்பிலேயே வைத்திருப்பார்களாம்) ஷீலாவுக்கு 1, 2 தினார்கள் கிடைப்பது. மீதியெல்லாம் அங்குள்ள ஹோஸ்டஸ்களுக்கும் மேனேஜ்மெண்டுக்கும் போய்விடுவது
- மாதம் 40 தினார் (6000) சம்பளம் கிடைப்பது
- இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒரு முறை ஊருக்குச் சென்று வருவாள்
- வேடிக்கை பார்பவர்கள் திரும்பத் திரும்ப வருவதற்காக, அவர்களுக்குத் தன் செல் நம்பரைக் கொடுத்து, தொடர்ந்து மிஸ்டு கால் கொடுத்து அவர்களைப் பேச வைத்து தன்னிடம் ஈர்ப்பது
- அப்படி நம்பர்கள்தான் செல்லில் நான் பார்த்திருப்பது
- சொந்த ஊர் எர்ணாகுளம்
- திருமணம் ஆகிவிட்டது. கணவன் பம்பாயில் வேலை செய்கிறான்.
- ஷீலாவின் சொந்தப் பெயர் யாஸ்மின்
“ஓ.... ரொம்ப தேங்க்ஸ் புவனா. உங்ககிட்ட ஷீலா... இல்ல இல்ல.... அந்த யாஸ்மினோட எர்ணாகுளம் அட்ரஸ் இருக்கா?” என்றேன்.
“என்கிட்ட இல்ல. அவ ஃப்ரெண்டு இங்க இருக்கா. கேட்டு வாங்கி வைக்கிறேன். அஞ்சி நிமிஷம் கழிச்சி கால் பண்ணுங்க” என்றாள் புவனா.
“உங்களுக்கு எதுக்குங்க சிரமம்? அந்த ஃப்ரெண்டோட நம்பரக் கொடுங்க. நானே கால் பண்ணிக் கேக்கறேன். என்ன.... மறுபடியும் ஃப்ளாஷ்பேக்கெல்லாம் சொல்லணும். உங்கள மாதிரிப் பொறுமையாக் கேப்பாங்களா.... உங்கள மாதிரி நல்லாப் பேசுவாங்களான்னுதான் தெரியல புவனா” என்றேன்.
“ம்ம்ம்ம்ம்... அஸ்கு புஸ்கு. ஏற்கனவே என்கூட கால் கிலோ கடல போட்டாச்சு. இனிமே இன்னொருத்தி கூடவா? வேணாம். நீங்களே அஞ்சு நிமிஷம் கழிச்சிக் கால் போடுங்க” என்றாள்.
“நீங்க அங்க இருக்கும்போது நான் எங்க காலப் போடறது?” என்றேன்.
“ச்சீய்ய்ய்...” என்றாள். இப்படி முகம் தெரியாத பெண்களிடம் ஃபோனில் பேசுவது சுகமாகவே இருந்தது. புவனாவின் குரலை வைத்து அவள் முகம் எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை செய்தேன். குரல் கெட்டியாக இருந்தது. கொஞ்சம் குண்டாக இருப்பாள். ஐந்தேகால் அடி இருப்பாள். அப்போ முலைகளும் நல்ல சைஸாக இருக்கலாம். குண்டிகள் கனமாக இருக்கும். அப்போ புண்டை சின்னதாக நெருக்கமாக இருக்கும். அநேகமாக தஞ்சாவூர்ப்பக்கமா இருக்கும். தமிழ் உச்சரிப்பு அப்படி. வயது 27 இருக்கலாம்.
அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் புவனாவுக்குக் கால் செய்தேன். யாஸ்மினின் அட்ரஸ் சொன்னாள். இந்தியாவில் யாஸ்மினின் லோக்கல் செல்ஃபோன் நம்பரும் கொடுத்தாள்.
“புவனா. உங்க ஒரிஜினல் பேராச்சும் புவனாவா? இல்லேன்னா தங்கலட்சுமியா?” என்றேன்.
”பஹ்ரைனுக்கு நான் ஹோஸ்டஸா வேலை பாக்கற நைட்கிளப்புக்கு வாங்க. சொல்றேன். வேற ஏதும் டவுட்டுன்னாக் கேளுங்க” என்றாள்.
“உங்க உயரம், எடை, ஊர், வயது என்ன?” என்றேன் சான்ஸை விடாமல்.
“ஹலோ... யாஸ்மின் விஷயத்துல டவுட்டக் கேக்கச் சொன்னா என்னயப் பத்திக் கேக்கறீங்களே” என்றாள்.
“அட நம்ம ஊருக்காரங்களா இருக்கீங்க. சொன்னாக் குறைஞ்சா போயிருவீங்க” என்றேன்.
“ம்ம்... அஞ்சேகால் அடி, 75 கிலோ, ஊரு தஞ்சாவூர்ப் பக்கம். வயசு 28. வச்சிரட்டுமா?” என்றாள்.
“நானே சொல்லணும்னு நினைச்சேன். நீங்க சொல்லிட்டீங்க” என்றேன். அவள் “சரி. மறந்திராதீங்க. சவுதி வந்ததும் எனக்கு அடிக்கடி கால் பண்ணனும். முடிஞ்சா பஹ்ரைன்ல என் கிளப்புக்கு வரணும்” என்று சொல்ல, “தேங்க்ஸ் புவி. எவ்ளோ பெரிய ஹெல்ப் பண்ணிருக்கீங்க. கண்டிப்பா கால் பண்றேன். பை” என்று சொல்லி கட் செய்தேன்.
இதற்குள் நன்கு இருட்டிவிட்டது. உஷாவிடம் நான் வெளியே போய்விட்டு வருவதாகச் சொல்லிவிட்டு தெருமுனைக்குச் சென்று யாஸ்மினின் இந்திய செல்ஃபோனுக்கு அடித்தேன். ஒரே ரிங்கில் எடுத்தாள். “ஹலோ.. யாஸ்மின்?” என்றேன்.
“ஹலோ... யாராணு?” என்றாள்.
“இவிட கண்ணன். அவிட யாஸ்மினோ?” என்றேன் என் அடங்காத மலையாள மொழி ஆர்வத்தை செல்ஃபோனில் செலவழித்து.
“அதே அதே. எந்த வேண்டே?” என்றாள்.
“யாஸ்மின் வேண்டே” என்றேன்.
“யாஸ்மின் தன்னே சம்சாரிக்குன்னது. நிங்களாரு?” என்றாள்.
“யம்மா. இதுக்கு மேல தமிழ்லயே பேசுவோம். என் மலையாள ஒக்காபுலரி காலி. உங்களுக்குத் தமிழ் அல்லது இங்கிலீஷ் தெரியுமா?” என்றேன்.
“தமிழ் தெரியும். சொல்லுங்க” என்றாள்.
மூன்றாம் முறையாக இந்தக் கதைக்கான ஃப்ளாஷ்பேக்கை, கதாநாயகியிடம் முதன்முறையாகச் சொன்னேன். அவள் அடைந்த குஷிக்கு அளவே இல்லை. எப்படி செல்லை அவளிடம் சேர்ப்பது என்று யோசித்தோம். அவளை யாரையாவது திருச்சிக்கு வந்து வாங்கிக்கொள்ளச் சொன்னேன். யாரும் அப்படி இல்லையென்றாள். கொரியரில் அனுப்பலாம் என்றால் சரியாய்ப் போய்ச்சேருமா என்று தெரியவில்லை. நான் என்ன வேலை செய்கிறேன் என்று கேட்டாள். சொன்னேன்.
“கண்ணன்... நீங்களே குட்டநாட்டுக்கு வந்துட்டுப் போகலாம்ல?” என்றாள்.
“என்னங்க இது குட்டநாடு நட்டநாடுன்னு சொல்றீங்க. எர்ணாகுளம்னுதானே சொன்னாங்க புவனா?”.
“எர்ணாகுளத்துக்குப் பக்கத்துல ஆலப்புழா. அதுக்குப் பக்கத்துல குட்டநாடு. வளர பக்கமாணு” என்றாள்.
“ஆனா, நான் இன்னும் நாலு நாளில் சவுதிக்குப் போகணுமே!”.
“இங்க வந்தா, என்னிடம் செல்லைக் கொடுக்கலாம். ஊர் சுத்திப்பாக்கலாம். நல்ல மீன்கறி சாப்பிடலாம்” என்றாள் யாஸ்மின்.
“அந்தக் கடைசி மேட்டர் பிடிச்சிருக்கு. அதனால வர்றேன்” என்றபடியே செல்லைக் கட் பண்ணினேன். எப்படி இருப்பாள்? எல்லா அயிட்டங்களையும் எப்படி வைத்திருப்பாள்? முலைகள் பெரிதாக இருக்குமா? புண்டை பெரியதாக இருக்குமா? புடைப்பாக இருக்குமா தட்டையாக இருக்குமா? அதில் முடி இருக்குமா? குண்டிகள் துருத்திக்கொண்டு இருக்குமா? கடிக்க விடுவாளா? என்ன கலரில் பிரா போட்டிருப்பாள்? பால் குடிக்க விடுவாளா? ஏறி ஏறி அவளுடைய ஏரிப்புண்டையில் அடிக்க விடுவாளா?
வீட்டுக்குத் திரும்பி, நாளை மறுநாள் கொச்சியில் ஒரு கான்ஃபரன்ஸ் இருப்பதாக மனைவியிடம் பொய் சொல்லி, மறுநாள் இரவே தட்கல் டிக்கெட்டில் ரயிலேறி காலையில் எர்ணாகுளம் சென்று, ஆலப்புழை சென்று அங்கிருந்து ஒரு ஆட்டோவில் (செல்லைப் பத்திரமாக எடுத்துக்கொண்டு) குட்டநாடு சென்று படகுத்துறையில் நின்று அவளை செல்லில் கூப்பிட்டேன்.
“திரிச்சி நோக்கு” என்றாள்.
“ஆமாண்டி கொழந்தே... திருச்சி நேக்குத்தான். எங்க இருக்கே?” என்றேன்.
“ஹலோ.... திரும்பிப் பாருங்கன்னு சொன்னேன்” என்றாள்.
அப்படியே காலால் யு டர்ன் அடித்துத் திரும்பினால்......
செமத்தியான, அட்டகாசமான ஃபிகர். 25 வயது இருக்கும். ஐந்தரை அடி உயரத்துக்கும் அதிகமான உயரத்தில், அசல் மலையாளச் சிவப்பில், அலையலையாய் வழிந்த கூந்தலின் நுனியில் முடிச்சிட்டு, உள்பாவாடை தெரிய மெல்லிய மஞ்சள் காட்டன் புடவை கட்டி என்னை நோக்கி நடந்துவந்தது அந்தச் சிலை. அசந்து போனேன்.
“வரணும் வரணும் சாரே” என்றாள் என் கையைக் குலுக்கியவாறு. பூ மாதிரி இருந்தது அவளுடைய உள்ளங்கை.
“அதான் வந்துட்டனே” என்றபடியே அவளுடன் ஒரு போட்டில் ஏறினேன். கொஞ்சநேரம் சென்றபின் இறங்கினோம். ஒரே ஒரு அரைப் பாட்டி அங்கே வேலை செய்துகொண்டிருந்தாள். அரை ஏக்கர் நிலத்தில் சுற்றிலும் பலா மரங்களும், மாமரங்களும், தென்னை மரங்களும் சூழ்ந்திருக்க, இரண்டே இரண்டு பெட்ரூம் உள்ள ஒரு கேரளா ஸ்டைல் ஓட்டு வீடு. அதையொட்டி சலசலவென ஆறு. அங்கேயே இருந்துவிடலாம் போல அப்படியொரு அழகான சூழல். எனக்கு யாஸ்மினைப் பார்த்துப் பொறாமையாக இருந்தது. “உன் ஹஸ்பண்ட் இல்லையா?” என்றேன். ”இருக்காரே” என்றாள். “எங்கே?” என்றேன் ஏமாற்றமாக. அதை ரசித்தபடி “பம்பாயில” என்றாள். “ஸ்ஸப்பா.. பயந்துட்டேன்” என்றேன்.
செல்லைக் கொடுத்தேன். செல்லை முத்தமிட்டாள். தான் ஸ்ரீலங்கன் ஃப்ளைட்டில் திருச்சி ஏர்போர்ட்டில் இறங்கி, ஜங்ஷன் வரும் ஆட்டோவில் தொலைத்ததாகவும், போலீஸ் ஸ்டேஷனில் கம்ப்ளெயிண்ட் செய்துவிட்டு ரயில் ஏறியதாகவும் சொன்னாள். என்னைக் குளிக்கச் சொன்னாள். நல்ல கட்டஞ்சாயாவும் கப்பக்கிழங்கும் மீன் கறியும் கொடுத்தாள். நான் சாப்பிடுவதையே ரசித்துக்கொண்டிருந்தாள். எனக்கெதிரே தரையில் உட்கார்ந்து பரிமாறும்போது குனியும்போது அழகான அவளுடைய க்ளிவேஜ் என் சுண்ணியை இன்ஸ்டண்ட்டாகத் தூக்கியது. அவள் சம்மணமிட்டு உட்காரும்போது, அவளது சேலை கொஞ்சம் மேலேறி உள்ளே அணிந்திருந்த பாவாடை கொஞ்சம் மேலேறி அவளது வளப்பமான கால்கள் முடியே இல்லாமல் என் கண்ணை எடுக்க விடாமல் செய்தது. அவள் எழுந்திருக்கையில் நல்ல கேப் விழுந்து அவள் அணிந்திருந்த கருப்பு பேண்ட்டி தெரிந்தது.
“பின்னே?” என்றாள்.
“முன்னே” என்றேன்.
“மனசிலாயிட்டில்லா” என்றாள்.
நான் அவளுடைய சேலைக்கு மேல் புண்டையைக் காட்டினேன்.
“சார். செக்ஸுக்காக இவிட வந்தோ?” என்றாள்.
எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. அப்படியென்றால் என் ஏக்கமெல்லாம் பணாலா? இந்தச் சேர நன்னாட்டிளம் பெண்ணை அனுபவிக்காமலே திரும்பப் போகப் போகிறேனா? இவளுடைய முலை புண்டையையெல்லாம் பார்க்கவே முடியாதா?
இப்படியெல்லாம் என் மனம் அலைபாய்ந்தாலும், வாய் “இல்லை யாஸ்மின். செல்லைக் கொடுக்கத்தான் வந்தேன்” என்றது.
“அதான் கொடுத்தாச்சில்ல?” என்றாள்.
“சரி கெளம்புறேன்” என்றேன்.
“சரி. ரொம்ப தேங்க்ஸ்” என்றாள். என் சுண்ணி அப்படியே ஆழ்ந்த தூக்கத்துக்குப் போகத் தொடங்கியிருந்தது.
“எந்த ட்ரெய்ன்ல டிக்கெட் போட்டிருக்கீங்க?”.
“இன்னிக்கு நைட்டு திருச்சி போகற எர்ணாகுளத்துல இருந்து கிளம்புற ட்ரெயின்லதான். எதுலயாச்சும் போய்க்கிறேன் விடு” என்றேன் அலுப்பாக. ஷோல்டர் பேக்கைத் தோளில் மாட்டினேன்.
“டிக்கெட் வேண்டாமா?”.
”இருக்கே” என்றபடியே பாக்கெட்டைத் தொட்டேன்.
“இருக்காதே. இங்கல்ல இருக்கு” என்றபடியே தன்னுடைய முலையைத் தொட்டுக் காட்டினாள்.
“அடி கள்ளி” என்றேன்.
“கூப்பிட்டதும் வந்துட்டா என்னய சீப்பா நினைச்சிருவீங்களே. அதுவும் உங்களுக்கு இஷ்டமில்லாம நான் கூப்பிட்டா உங்க ஹெல்ப்ப நான் கேவலப்படுத்துற மாதிரி இருக்கும் இல்லயா? அதான்” என்றபடி என் ஷோல்டர் பேக்கைப் பிடுங்கி உள்ளறையில் படுக்கையை நோக்கி வீசினாள்.
“ஸ்ஸப்பா....” என்றபடியே நான் லுங்கிக்கு மாறினேன். பெட்ரூமுக்குள் சென்றோம்.
அவளுடைய சேலையை அவிழ்த்தேன். “ட்ரஸ்சையெல்லாம் அவுக்கணுமா?” என்றாள். “கண்டிப்பா. நான் உன்னய முழுசாப் பாக்கணும். அதுவும் ஒரு டான்ஸரோட பாடி எப்படி இருக்கும்ணு பாத்தே ஆகணும்” என்றேன்.
“சரி. உள்ள வாங்க” என்றபடி வெளியே இருந்த அரைப் பாட்டியை ஏதோ வேலை சொல்லி வெளியே அனுப்பினாள். “இன்னும் அரை மணிநேரத்துக்கு ஃப்ரீதான்” என்றபடியே தன்னுடைய சேலையைக் கழற்றினாள். பின்பக்கம் முதுகு முழுவதும் காட்டிய ரவிக்கை, இடுப்பின் எல்லையைத் தாண்டிப் புண்டையின் எல்லையைத் தொடும் இடத்தில் கட்டிய மஞ்சள் பாவாடை, இரண்டுக்கும் இடையில் நல்ல ஆழமான கிணறைப் போன்ற தொப்புள். தன் செல்ஃபோனை எடுத்து ஒரு ஹிந்திப் பாட்டை ஓடவிட்டு, நான் நன்கு பார்க்கும் விதமாக அப்படியும் இப்படியும் டான்ஸ் கிளப்பில் நடப்பதைப் போல் நடந்தாள். அப்படியே வளைந்து நெளிந்து டான்ஸ் செய்வதுபோல் குனிந்து நிமிர்ந்தாள். இடுப்பில் இருந்த ஒரே ஒரு மடிப்பிலேயே விழுந்து கிடக்கலாம் போல் இருந்தது. மெல்ல மெல்ல என் சுண்ணி கொதிநிலையை அடைவதை உணர்ந்தேன்.
என் லுங்கி தானாக அவிழ, நான் சட்டையை அவிழ்த்து ஜட்டியுடன் நின்றேன். அவள் டான்ஸ் ஆடியபடியே என் சுண்ணியைப் பிடித்தபடி ஆட்டினாள். அவள் ஆடும் ரிதத்துக்கேற்றபடி என் சுண்ணி அங்குமிங்கும் திரும்பிக்கொண்டிருந்தது. அவள் அப்படியே முழங்காலை மடித்து என் சுண்ணியை ஜட்டியிலிருந்து வெளியேற்றி வாயில் வைத்துக் குதப்ப ஆரம்பித்தாள். அப்பொழுதும் மியூசிக்குத் தகுந்த மாதிரி அவள் தலை அசைய அசைய என் சுண்ணி உச்சத்தை அடைவது போல் உணர்ந்தேன்.
“யாஸ்மின். எனக்கு வந்துரும்போலிருக்கு” என்றேன்.
வாயை எடுத்து “உங்களுக்கு எங்க அவுட் பண்ணனும்போலிருக்கோ அங்க பண்ணுங்க. இங்க பண்ணனுமா கீழ பண்ணனுமா?” என்றாள்.
“இருக்கிற அரைமணிநேரத்துல ஏற்கனவே அஞ்சு நிமிஷம் போயிடிச்சி. நேரே மேட்டருக்குப் போகலாமே” என்றேன்.
“அப்ப இது வேண்டாமா?” என்றபடியே மஞ்சள் ரவிக்கையைக் கழற்றினாள். பார்த்தால் உள்ளே வெள்ளை பிரா. என்னடா இது மதுரைக் கண்ணனுக்கு வந்த சோதனை! “என்ன யாஸ்மின். கருப்பு பிராவ எதிர்பார்த்தேனே” என்றேன். “இருங்க வர்றேன். நீங்க கருப்பு பிரா ரசிகரா?” என்று சொன்னபடியே என் கண்ணெதிரே வெள்ளை பிராவைக் கழற்றியெடுத்து, முலைகளை முதன்முதலாக என் கண்களுக்குக் காட்டினாள். டான்ஸ் ஆடும்போது குலுக்கிக் குலுக்கி அவளுடைய முலைகள் கொஞ்சம் கெட்டித் தன்மையை இழந்து லேசாக.. ஆம் லேசாக மட்டும் கீழிறங்கி இருந்தன. 38” முலைகளை எப்படி இப்படிச் சின்ன பிராவுக்குள் அடைத்து வைத்திருந்தாளோ என்கிற மாதிரி மலைக்க வைக்கும் முலைகள். அவள் அப்படியே என்னெதிரிலேயே பீரோவிலிருந்து ஒரு கருப்பு பிராவை எடுத்து முலைகளின் மேல் போட்டு, கையால் பின்பக்கக் கொக்கிகளைப் போடத் திணற, நான் பாய்ந்து சென்று கொக்கிகளைப் போட்டு அப்படியே முன்பக்கம் முலைகளைப் பிசைந்தவாறு முதுகில் முத்தமிட்டேன்.
நான் பிசையப் பிசைய அவளுடைய முலைக்காம்புகள் விடைப்பது பிராவின் கப்புகளை மீறி என் கையில் உறுத்துவதில் தெரிந்தது. அவளுடைய குண்டிகளில் என் சுண்ணி இடித்துக்கொண்டிருந்தது. பாவாடைக்குமேல் அவளுடைய குண்டிகளை இடிக்கும்போது அவளுடைய பேண்டி சுவர்போல் தடுக்க, நான் அவளுடைய பாவாடையைத் தூக்கி, பேண்ட்டியை இறக்க, அவள் அதைக் கால்வழியே வழித்துத் தூக்கிப் போட்டாள். நான் கையை எடுக்கும்போது அப்படியே வரும்வழியில் அவளுடைய புண்டைச்சதையை அழுத்தமாகப் பிசைந்தேன். முடியே இல்லாமல் வழுவழுவென்று வைத்திருந்தாள். நான் முலையைப் பிசைந்ததில் புண்டை ஈரமாகியிருந்தது.
அவளுடைய கருப்பு பிராவின் மேல் வாயை வைத்துக் கவ்வினேன். சலவை மணமும் நாப்தலின் உருண்டைகளின் மணமும் சேர்ந்து அவள் பிரா கம கமவென்றிருந்தது. நான் கவ்வியபடியே பின்பக்கம் கையைக் கொண்டு சென்று பிராவின் கொக்கிகளை நீக்கினேன். முன்பக்கம் பல்லாலேயே பிராவைக் கவ்வி பிராவை உருவிப் படுக்கையில் போட்டேன். அவளுடைய முலைகளைப் பிசைந்தேன். ப்ரவுன் கலர் காம்புகள் பருமனாகக் குத்திக்கொண்டு நின்றன. இவளுக்குப் பால் மட்டும் வந்தால் அதன் சுவையே அலாதியாக இருக்கும் என்று தோன்றியது. வாயை வைத்து ஒரு முலையைச் சப்பினேன். காம்புகளைக் பல்படாமல் கடித்தேன். என்னுடைய இன்னொரு கையை எடுத்து சும்மா இருந்த தன் முலைமேல் வைத்து என் கையை அழுத்தினாள் யாஸ்மின். நான் பிசையப் பிசைய, மற்ற முலையை இன்னும் இன்னும் வாய்க்குள் திணித்தாள்.
நான் அவளுடைய பாவாடை நாடாவை உருவினேன். அப்படியே கீழிறங்கினேன். பாவாடையை உருவி அப்படியே படுக்கையில் தள்ளினேன். அவளுடைய புண்டையைப் பார்த்தேன். கிட்டத்தட்ட ஒரு இளநீரைப் பாதியாய் வெட்டிக் கவிழ்த்ததுபோல் மகா புடைப்பாக எழும்பி நின்றது அவளுடைய புண்டை. இப்படியோரு மேம்பாலப் புண்டையை நான் பார்த்ததே இல்லை. சில புண்டைகள் சப்பையாக வயிற்றின் ஒரு பகுதியாக அங்கிருந்தே தொடங்கி வீங்கி விம்மி இருக்கும். சில புண்டைகள் மௌஸ் பேடுபோல் தட்டையாக அப்படியே கொஞ்சம் கீழ்வாங்கிப் பயணம் செய்திருக்கும். மேலும் சில புண்டைகள் இடுப்பின் இரண்டு பக்கத்திலிருந்தும் கோடிட்டு தொடையின் எல்லையெங்கும் விரிந்து பரந்திருக்கும். ஆனால், யாஸ்மினின் புண்டை, சரியாகத் தொடங்கவேண்டிய அடிவயிற்றில் தொடங்கி, தொடையை ஒரேயடியாய்த் தொட்டு உறவாடி விடாமல், அதற்காகத் தனிக்கட்சி ஆரம்பிப்பதுபோல் ஒரேயடியாகத் தீவாக நின்றுவிடாமல் கதையின் க்ளைமேக்ஸ் கதையோடு ஒன்றி, அதே சமயம் தனித்தன்மையுடன் இருப்பதுபோல் இருந்தது.
உள்ளங்கையால் அப்படியே புண்டையைக் கவ்வினேன். என் கைக்குள் அப்படியே ஒரு சின்ன வாழைப்பூவின் மேல்பகுதியைப் பிடித்திருப்பதுபோல் இருந்தது. கையால் நான் அதை அமுக்க அமுக்கக் கெட்டியாக என் கைக்குப் பிசைபடமாட்டேன் என்று அடம் பிடித்தது. கன்னத்துச் சதை போல் இருந்த அவளுடைய புண்டைச்சதையை ஆசை தீரப்பிசைந்து, நடுக்கோட்டில் நாக்கால் நடந்துகொண்டே மேல்மொட்டில் நாக்கைப் பம்பரம்போல் சுற்றினேன். அவளிடமிருந்து பப்பாளி மரத்திலிருந்து பால் வடிவதுபோல் கொட்டி வழிந்தது. நான் நாக்கால் வழித்தேன். மொத்தப் புண்டையையும் வாயால் குதப்பினேன். காலையில் உடலெங்கும் அவள் பூசியிருந்த ஓலே க்ரீமின் மணம் புண்டையையும் மணம் நிறைந்ததாக ஆக்க முயன்று தோற்று, பெண்மையின் மணத்தை இன்னும் மிச்சம் வைத்திருந்தது.
அப்படியே காண்டம் மாட்டி, என் சுண்ணியை யாஸ்மினின் புண்டை வெடிப்புக்குள் திணித்தேன். கேரளா பார்டரில் ஆரியங்காவு குகைக்குள் நுழையும் ரயில்போல் என் சுண்ணி அவளுடைய புண்டையில் நுழைந்து அடுத்த பக்கம் வர முயல்வதுபோல் இடிக்கத் தொடங்கியது. அவளுடைய வெதுவெதுப்பான புண்டை என் சுண்ணியை மேலும் மேலும் வீங்க வைக்க, நான் உள்ளே உள்ளே புகுத்திக் கொண்டிருந்தேன். ”நல்லாச் செய்றீங்க. வந்தவுடனே என்னயப் போடணும்னு ஆசையில்ல உங்களுக்கு” என்றபடியே என் தலையைத் தடவி, முகத்தை முலையில் லேண்ட் செய்தாள். நான் முலையில் முகம் புதைத்துக் கவ்வியபடியே, புண்டையின் சதைகளில் சடுகுடு ஆடிக்கொண்டிருந்தேன். புயல் கரையைக் கடக்க இருப்பதுபோல் என்னுள் எங்கெங்கோ இருந்து பொடிப்பொடியாக நான் நொறுங்குவதுபோல், அவையெல்லாம் என் சுண்ணியில் தேங்கி எரிமலையாய் வெடிப்பதுபோல் உணர்ந்தேன்.
அவள் தொடைகளால் என்னை நெருக்கி, காலை என் இடுப்பில் எக்ஸ் மாதிரிப் போட்டு என் சுண்ணியைத் துப்பாக்கி போல் புண்டையில் குத்த வைத்தாள். என்னால் அடக்கவே முடியாமல் போக, யாஸ்மினின் அழகான புடைப்பான சதைப்பற்றான கெட்டிப்புண்டையின் ஆழத்துக்குள் விட்டு விட்டு எடுக்க, அவள் சட்டென்று என்னைப் படுக்கையில் தள்ளிய அதே வேகத்தில் என் மேலேறி உட்கார்ந்து என் சுண்ணியைத் தன்னுடைய புண்டைக்குள் நுழைவதுபோல் ஒரே குத்தாகக் குத்தினாள். அவளுடைய முலைகள் இடமும் வலமும் மேலும் கீழும் ஆடிக் குலுங்கிக்கொண்டே இருக்க, இனிமேல் தாங்காமல் பீரங்கிக்குண்டுபோல் விந்தைப் பீய்ச்சி அடித்தேன். அவள் என்னை நொறுக்கிவிடுவதுபோல் அணைத்து, என் மேல் அப்படியே புண்டைக்குள் சுண்ணியை வைத்தபடியே குப்புறப்படுத்தாள். என்னை உதடோடு உதடு வைத்துக் கவ்வினாள்.
“நல்லா இருந்துச்சா?” என்றாள்.
“சூப்பர் யாஸ்மின். என்னிக்குமே மறக்காது” என்றேன்.
இரவு ரயிலில் திருச்சிக்கு ஏறினேன். யாஸ்மினிடமிருந்து ஃபோன். எடுத்தேன்.
“கண்ணன். ஒரு விஷயம் சொல்லட்டுமா?” என்றாள்.
“நீங்க செல்லைக் கொண்டு வந்து கொடுக்கும்போது சாதாரணமாத்தான் இருந்தேன். செக்ஸ் வச்சிக்கச் சொல்லணும்னுல்லாம் நெனைக்கல. ஆனா, எனக்காக ரொம்பத் தூரத்தில இருந்திட்டு வந்திருக்கீங்க. செல்ல எடுக்கும்போது உங்க பாக்கெட்டுல காண்டம் பாக்கெட் இருந்துச்சி. சரி என் மேல ஆசைப்பட்டுட்டீங்க. நன்றிக்காகக் கொடுத்தா என்னன்னுதான் கொடுத்தேன். படுத்தேன். நானும் எஞ்சாய் பண்ணேன். இல்லேன்னு சொல்லல. சொன்னா நம்பமாட்டீங்க. இதுவரைக்கும் என் புருஷனத் தவிர யார் கூடவும் நான் படுத்தது இல்ல. நீங்க செய்யும்போதே அதை ஃபீல் பண்ணிருப்பீங்கன்னு நினைக்கிறேன்” என்றாள்.
“ஆமா யாஸ்மின். நல்லா டைட்டா வச்சிருந்தே. இப்ப என்ன சொல்ல வர்ற?” என்றேன்.
“நான் டான்ஸர்தான். இல்லேன்னு சொல்லல. ஆனா, அது என் தொழில். அந்தத் தொழிலுக்கு நிறைய கஸ்டமர் வரணும்னு ஈர்க்கிறதுக்காக எங்க நம்பரைக் கொடுத்துப் பேச வைப்போம். அது ஒரு மார்க்கெட்டிங் டெக்னிக். அவ்வளவுதான். நாங்க பஹ்ரைன்ல இருக்கிறது ஒரு ஹாஸ்டல் கட்டுப்பாடு உள்ள ரூம்ல. யாரும் வரவும் முடியாது. நாங்க எங்கயும் வெளிய போகவும் முடியாது. இந்த ரிலேஷன்ஷிப்ப இத்தோட மறந்துடுங்க. நானும் மறந்துடறேன். வீணா நம்ம ரெண்டு பேர் வாழ்க்கைலயும் சிக்கல வரவழைச்சிக்க வேண்டாம். இன்னும் பழகினா நான் உங்ககிட்ட எதாச்சும் உதவி எதிர்பார்ப்பேன். பதிலுக்கு நான் என்னய உங்களுக்கு கொடுக்கணும். ஏன் இதெல்லாம்? பஹ்ரைனுக்கு எப்ப வேணும்னா வாங்க. டான்ஸ ரசிங்க. டிப்ஸ் கொடுங்க. மால போடுங்க. கிரீடம் வைங்க. வாங்கிக்கறேன். நான் டான்ஸர். நீங்க ரசிகர். பை ஃபார் நௌ” என்றாள். ஃபோன் கட்டானது.
முதன்முதலாக “தப்புப் பண்ணிட்டோமோ?” என்று நினைத்தேன்.
[சுபம்]